Unión Europea

(1)

(2)

(3)

L 140/16 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

DYREKTYWY

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2009/28/WE

z dnia 23 kwietnia 2009 r.

w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniająca i w następstwie uchylająca dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1 oraz art. 95 w związku z art. 17, 18 i 19 niniejszej dyrektywy,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego

(1) Dz.U. C 77 z 31.3.2009, s. 43.

,

uwzględniając opinię Komitetu Regionów

(2) Dz.U. C 325 z 19.12.2008, s. 12.

,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu

(3) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 17 grudnia 2008 r. (dotych­ czas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) i decyzja Rady z dnia 6 kwietnia 2009 r.

,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Kontrola zużycia energii w Europie oraz zwiększone stoso­ wanie energii ze źródeł odnawialnych wraz z oszczędnoś­ cią energii i zwiększoną efektywnością energetyczną stanowią istotne elementy pakietu środków koniecznych do redukcji emisji gazów cieplarnianych i spełnienia postano­ wień Protokołu z Kioto do Ramowej Konwencji Organiza­ cji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, a także do wywiązania się z innych wspólnoto­ wych i międzynarodowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych, wykraczających poza rok 2012. Elementy te mają również duże znaczenie dla zwiększenia bezpieczeństwa dostaw energii, wspierania roz­ woju technologicznego i innowacji, a także dla tworzenia możliwości zatrudnienia i możliwości rozwoju regionalne­ go, zwłaszcza na obszarach wiejskich i odizolowanych.

(2) W szczególności zwiększające się udoskonalenia technolo­ giczne, zachęty do korzystania z transportu publicznego i je­ go rozwoju, stosowanie technologii energooszczędnych oraz stosowanie energii ze źródeł odnawialnych w transpor­ cie należą do jednych z najskuteczniejszych narzędzi, dzię­ ki którym Wspólnota może zmniejszyć swoje uzależnienie

od importu ropy w sektorze transportu, w którym problem bezpieczeństwa dostaw energii jest najdotkliwszy i ma wpływ na rynek paliw w tym sektorze.

(3) Szanse osiągnięcia wzrostu gospodarczego dzięki innowa­ cjom i zrównoważonej konkurencyjnej polityce energe­ tycznej zostały uznane. Wytwarzanie energii ze źródeł odnawialnych zależy często od lokalnych lub regionalnych małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP). Ważne są moż­ liwości rozwoju i zatrudnienia, jakie stwarzają w pań­ stwach członkowskich regionalne i lokalne inwestycje w dziedzinie wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych. W związku z tym Komisja i państwa członkowskie powin­ ny wspierać krajowe i regionalne środki na rzecz rozwoju w tych dziedzinach, promować wymianę najlepszych wzorców w zakresie wytwarzania energii ze źródeł odna­ wialnych pomiędzy lokalnymi i regionalnymi inicjatywa­ mi rozwojowymi, a także propagować korzystanie z finansowania strukturalnego w tym obszarze.

(4) Przy podejmowaniu decyzji o sprzyjaniu rozwojowi ryn­ ku odnawialnych źródeł energii należy wziąć pod uwagę jego pozytywny wpływ na szanse rozwoju regionalne­ go i lokalnego, na poszerzenie perspektyw wywozu, spój­ ność społeczną i możliwości zatrudnienia, szczególnie w przypadku MŚP, jak również niezależnych producentów energii.

(5) Aby obniżyć emisje gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmniejszyć jej zależność od importu energii, powin­ no się ściśle powiązać rozwój energii ze źródeł odnawial­ nych ze wzrostem wydajności energetycznej.

(6) Odpowiednim jest wspieranie fazy demonstracji i komer­ cjalizacji zdecentralizowanych technologii w zakresie ener­ gii odnawialnej. Dążenie do zdecentralizowanego wytwarzania energii niesie ze sobą wiele korzyści, w tym wykorzystanie lokalnych źródeł energii, większe bezpie­ czeństwo dostaw energii w skali lokalnej, krótsze odległo­ ści transportu oraz mniejsze straty przesyłowe. Taka decentralizacja wspiera również rozwój i spójność społecz­ ności poprzez zapewnienie źródeł dochodu oraz tworze­ nie miejsc pracy na szczeblu lokalnym.

(1)

(2)

(3)

(4)

(5)

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/17

(7) Dyrektywa 2001/77/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie wspierania produkcji na rynku wewnętrznym energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych

(1) Dz.U. L 283 z 27.10.2001, s. 33.

oraz dyrektywa 2003/30/WE Parla­ mentu Europejskiego i Rady z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych

(2) Dz.U. L 123 z 17.5.2003, s. 42.

zawierają definicje różnych rodzajów ener­ gii ze źródeł odnawialnych. Dyrektywa 2003/54/WE Parla­ mentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej

(3) Dz.U. L 176 z 15.7.2003, s. 37.

zawiera definicje dotyczące ogólnie sektora energii elektrycznej. W interesie pewności prawa i jasności właściwe jest zastosowanie tych samych lub podobnych de­ finicji w niniejszej dyrektywie.

(8) W komunikacie Komisji z dnia 10 stycznia 2007 r. pod ty­ tułem „Mapa drogowa na rzecz energii odnawialnej — Energie odnawialne w XXI wieku: budowanie bardziej zrównoważonej przyszłości” wykazano, że cel przewidu­ jący 20 % udział energii ze źródeł odnawialnych w całko­ witym zużyciu energii i 10 % udział energii ze źródeł odnawialnych w transporcie są celami odpowiedni­ mi i osiągalnymi oraz że ramy zawierające cele obowiąz­ kowe powinny zapewnić przedsiębiorstwom długotrwałą pewność potrzebną do dokonywania trwałych inwestycji w sektorze energii odnawialnej, dzięki którym można zmniejszyć zależność od importowanych paliw kopalnych oraz zwiększyć wykorzystanie nowych technologii ener­ getycznych. Powyższe cele istnieją w kontekście 20 % po­ prawy wydajności energetycznej do roku 2020 określonej w komunikacie Komisji z dnia 19 października 2006 r. zatytułowanym „Plan działania na rzecz racjonalizacji zu­ życia energii: sposoby wykorzystania potencjału”, popar­ tym przez Radę Europejską w marcu 2007 r. oraz przez Parlament Europejski w jego rezolucji z dnia 31 stycz­ nia 2008 r. w sprawie tego planu działania.

(9) Na posiedzeniu Rady Europejskiej w marcu 2007 r. potwier­ dzono zobowiązanie Wspólnoty do rozwoju energii ze źró­ deł odnawialnych na terytorium Wspólnoty po roku 2010. Rada poparła obowiązkowy cel przewidujący 20 % udział energii ze źródeł odnawialnych w całkowitym zużyciu ener­ gii we Wspólnocie do 2020 r. i obowiązkowy minimalny cel przewidujący 10 % udział biopaliw w ogólnym zużyciu benzyny i oleju napędowego w transporcie, który wszystkie państwa członkowskie są zobowiązane osiągnąć do 2020 r. i który należy zrealizować w sposób efektywny pod względem kosztów. Stwierdzono, że wiążący charakter celu dla biopaliw jest właściwy pod warunkiem, że produk­ cja będzie trwała, biopaliwa drugiej generacji staną się do­ stępne na rynku i że dyrektywa 98/70/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1998 r. odno­ sząca się do jakości benzyny i olejów napędowych

(4) Dz.U. L 350 z 28.12.1998, s. 58.

zosta­ nie zmieniona, aby umożliwić właściwe poziomy mieszania. Rada Europejska w marcu 2008 r. powtórzyła, że bardzo ważne jest wypracowanie i spełnianie skutecznych kryte­ riów zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopa­ liw i zapewnienie dostępności w handlu biopaliw drugiej

generacji. Rada Europejska w czerwcu 2008 r. ponownie odniosła się do kwestii kryteriów zrównoważonego rozwo­ ju i opracowania biopaliw drugiej generacji oraz podkreśli­ ła potrzebę oceny ewentualnego oddziaływania produkcji biopaliw na rolnicze produkty żywnościowe i w miarę ko­ nieczności podjęcia działań w celu skorygowania niedocią­ gnięć. Stwierdziła też, że należy w dalszym ciągu oceniać środowiskowe i społeczne konsekwencje produkcji i stoso­ wania biopaliw.

(10) W swojej rezolucji z dnia 25 września 2007 r. w sprawie mapy drogowej na rzecz energii odnawialnej w Europie

(5) Dz.U. C 219 E z 28.8.2008, s. 82.

Parlament Europejski wezwał Komisję do przedstawienia do końca 2007 r. wniosku w sprawie ram prawnych w za­ kresie energii ze źródeł odnawialnych, podkreślając zna­ czenie określenia docelowych udziałów energii ze źródeł odnawialnych na poziomie Wspólnoty oraz na poziomie państw członkowskich.

(11) Konieczne jest określenie przejrzystych i jednoznacznych zasad obliczania udziału energii ze źródeł odnawial­ nych i definiowania takich źródeł. W tym kontekście na­ leży uwzględnić energię obecną w oceanach i innych częściach wód w postaci fal, prądów morskich, pływów, oceanicznych gradientów energii ciepła lub gradientów zasolenia.

(12) Wykorzystanie surowców rolnych, takich jak nawóz po­ chodzenia zwierzęcego czy mokry obornik oraz innych odpadów zwierzęcych i organicznych do wytwarzania bio­ gazu dzięki wysokiemu potencjałowi oszczędności w emi­ sji gazów cieplarnianych daje znaczne korzyści dla środowiska zarówno przy wytwarzaniu energii cie­ pła i elektrycznej, jak i stosowaniu jako biopaliwo. Insta­ lacje na biogaz dzięki zdecentralizowanemu charakterowi i regionalnej strukturze inwestycyjnej mogą wnieść znaczący wkład w zrównoważony rozwój obsza­ rów wiejskich i stwarzać nowe perspektywy zarobku dla rolników.

(13) W świetle stanowiska zajętego przez Parlament Europej­ ski, Radę i Komisję właściwe jest wyznaczenie obowiązko­ wych celów krajowych, zgodnie z którymi we Wspólnocie w 2020 r. ze źródeł odnawialnych pochodzić będzie 20 % energii i 10 % w sektorze transportu.

(14) Głównym celem wyznaczenia obowiązkowych krajowych ce­ lów jest zagwarantowanie pewności dla inwestorów i zachę­ canie do ciągłego rozwijania technologii, które wytwarzają energię ze wszystkich rodzajów źródeł odnawialnych. Nie jest zatem właściwe odkładanie decyzji o tym, czy dany cel jest obowiązkowy, do momentu zaistnienia przyszłego wydarzenia.

(1)

(2)

(3)

L 140/18 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

(15) Punkty wyjściowe, potencjał poszczególnych państw członkowskich w zakresie energii odnawialnych i ich ko­ szyki energetyczne są różne. Dlatego konieczne jest prze­ łożenie całkowitego celu wspólnotowego na poziomie 20 % na indywidualne cele dla poszczególnych państw członkowskich, z należytym uwzględnieniem sprawiedliwego i odpowiedniego rozdziału zobowiązań, dostosowanego do zróżnicowanych punktów wyjścio­ wych i potencjałów państw członkowskich, w tym obec­ nego poziomu wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych i struktury koszyka energetycznego. Należy dokonać tego przez rozdzielenie wymaganego całkowite­ go zwiększenia wykorzystania energii ze źródeł odnawial­ nych pomiędzy państwa członkowskie w oparciu o równe zwiększenie udziału każdego państwa członkowskiego, ważone PKB i po dostosowaniu w celu odzwierciedlenia ich punktów wyjściowych i przy obliczaniu w odniesieniu do końcowego zużycia energii brutto, biorąc pod uwagę dotychczasowy wysiłek państw członkowskich w zakresie wykorzystania energii ze źródeł energii.

(16) W odniesieniu do 10 % celu dla energii ze źródeł odnawial­ nych w sektorze transportu właściwe jest natomiast usta­ lenie takiego samego udziału dla wszystkich państw członkowskich w celu zapewnienia spójności specyfikacji paliw transportowych i ich dostępności. Ponieważ handel paliwami transportowymi nie przysparza trudności, pań­ stwa członkowskie nieposiadające w wystarczającym za­ kresie odpowiednich zasobów będą mogły łatwo uzyskać biopaliwa w inny sposób. Mimo iż osiągnięcie przez Wspólnotę celu w zakresie wykorzystania energii ze źró­ deł odnawialnych w transporcie wyłącznie w oparciu o produkcję wewnątrzwspólnotową byłoby technicznie możliwe, prawdopodobne i pożądane jest, aby cel ten zo­ stał de facto osiągnięty przez połączenie produkcji wewnątrzwspólnotowej i przywozów. W tym celu Komi­ sja powinna monitorować zaopatrzenie wspólnotowego rynku biopaliw i w razie konieczności proponować odpo­ wiednie środki celem zapewnienia równowagi między pro­ dukcją wewnątrzwspólnotową i przywozami, między innymi przy uwzględnieniu przebiegu wielostron­ nych i dwustronnych negocjacji handlowych, aspektów środowiskowych, społecznych i ekonomicznych, a także względów bezpieczeństwa dostaw energii.

(17) Poprawa efektywności energetycznej jest głównym celem Wspólnoty, a zmierza ona do osiągnięcia poprawy efektyw­ ności energetycznej o 20 % do roku 2020. Cel ten, wraz z obowiązującym prawodawstwem obejmującym dyrektywę 2002/91/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie charakterystyki ener­ getycznej budynków

(1) Dz.U. L 1 z 4.1.2003, s. 65.

, dyrektywę 2005/32/WE Parlamen­ tu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 2005 r. ustanawiającą ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojek­ tu dla produktów wykorzystujących energię

(2) Dz.U. L 191 z 22.7.2005, s. 29.

i dyrektywę 2006/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie efektywności końco­ wego wykorzystania energii i usług energetycznych

(3) Dz.U. L 114 z 27.4.2006, s. 64.

, ma do odegrania kluczową rolę w zagwarantowaniu, że cele kli­ matyczne i energetyczne będą osiągane najmniejszym kosz­ tem, oraz może dać nowe możliwości gospodarce Unii Europejskiej. Strategie polityczne w zakresie efektywności

energetycznej oraz oszczędności energii należą do najsku­ teczniejszych metod zwiększenia przez państwa członkow­ skie procentowego udziału energii ze źródeł odnawialnych, a zatem państwa członkowskie będą łatwiej osiągać krajo­ we cele ogólne oraz dla sektora transportu, dotyczące udzia­ łu energii ze źródeł odnawialnych, które zostały określone w niniejszej dyrektywie.

(18) Na państwach członkowskich spoczywać będzie obowią­ zek znaczącej poprawy efektywności energetycznej we wszystkich sektorach w celu łatwiejszego osiągnięcia ce­ lów państw członkowskich dotyczących energii ze źródeł odnawialnych, wyrażonych w postaci wartości procento­ wej końcowego zużycia energii brutto. Efektywność ener­ getyczna w sektorze transportu jest niezbędna, gdyż obowiązkowy cel dotyczący procentowego udziału ener­ gii ze źródeł odnawialnych będzie prawdopodobnie coraz trudniej osiągnąć w sposób zrównoważony, jeśli całkowi­ ty popyt na energię w transporcie wciąż będzie rosnąć. Obowiązkowy cel 10 % dla transportu, który mają osiąg­ nąć wszystkie państwa członkowskie, należy zatem zdefi­ niować jako tę część końcowego zużycia energii w sektorze transportu, która ma pochodzić ze źródeł od­ nawialnych jako całości, a nie tylko z biopaliw.

(19) Aby obowiązkowe krajowe cele ogólne zostały osiągnięte, państwa członkowskie powinny pracować w kierunku orientacyjnego kursu, nakreślającego drogę do osiągnięcia obowiązkowych ostatecznych celów. Powinny stworzyć krajowy plan działania w zakresie energii odnawialnej za­ wierający informacje o celach sektorowych, mając na uwa­ dze fakt, że istnieją różne zastosowania dla biomasy i dlatego kluczowe znaczenie ma zmobilizowa­ nie nowych zasobów biomasy. Ponadto państwa człon­ kowskie powinny ustalić środki służące osiągnięciu tych celów. Każde państwo członkowskie, szacując oczekiwane końcowe zużycie energii brutto w swoim krajowym pla­ nie działania w zakresie energii odnawialnych, powinno ocenić, w jakim stopniu środki służące efektywności ener­ getycznej i oszczędności energii mogą przyczynić się do osiągnięcia krajowych celów. Państwa członkowskie po­ winny wziąć pod uwagę optymalne połączenie technolo­ gii z zakresu efektywności energetycznej i energii ze źródeł odnawialnych.

(20) Aby umożliwić osiągnięcie korzyści z postępu technolo­ gicznego i ekonomii skali, orientacyjny kurs powinien uwzględniać możliwość szybszego wzrostu wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych w przyszłości. Tym sposo­ bem szczególną uwagę można poświęcić sektorom, które niewspółmiernie cierpią z powodu braku postępu techno­ logicznego i ekonomii skali i pozostają słabo rozwinięte, ale które w przyszłości mogą w znaczący sposób przyczy­ nić się do osiągnięcia celów wyznaczonych na rok 2020.

(21) Punktem wyjściowym dla obranego orientacyjnego kursu powinien być rok 2005, ponieważ jest to ostatni rok, dla którego dostępne są wiarygodne dane dotyczące udziałów energii ze źródeł odnawialnych w poszczególnych krajach.

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/19

(22) Dla osiągnięcia celów niniejszej dyrektywy niezbędne jest, aby Wspólnota i państwa członkowskie poświęciły zna­ czącą ilość środków finansowych na badanie i rozwój technologii opierających się na odnawialnych źródłach energii. W szczególności Europejski Instytut Innowa­ cji i Technologii powinien nadać pierwszeństwo pracom badawczo-rozwojowym nad technologiami opartymi na odnawialnych źródłach energii.

(23) Państwa członkowskie mogą zachęcać władze lokalne i re­ gionalne do ustanawiania celów przekraczających cele kra­ jowe oraz zaangażowanie władz lokalnych i regionalnych w prace zmierzające do opracowania krajowych planów działania w zakresie energii odnawialnej oraz uświadomie­ nia korzyści płynących z energii ze źródeł odnawialnych.

(24) Aby w pełni wykorzystać potencjał biomasy, Wspólno­ ta i państwa członkowskie powinny wspierać większą mobilizację istniejących rezerw drewna oraz opracowanie nowych systemów gospodarki leśnej.

(25) Państwa członkowskie mają różny potencjał w zakresie energii odnawialnej i na szczeblu krajowym posługują się różnymi systemami wspierania energii ze źródeł odnawial­ nych. Większość państw członkowskich stosuje systemy wsparcia, w których korzyści wiążą się wyłącznie ze sto­ sowaniem energii ze źródeł odnawialnych wyprodukowa­ nej na ich terytorium. Aby krajowe systemy wsparcia funkcjonowały właściwie, niezbędna jest możliwość kon­ trolowania przez państwa członkowskie skutków i kosz­ tów krajowych systemów wsparcia w zależności od ich zróżnicowanego potencjału. Jednym z ważnych środków do osiągnięcia celu niniejszej dyrektywy jest zagwaranto­ wanie właściwego funkcjonowania krajowych systemów wsparcia wynikających z dyrektywy 2001/77/WE, po to, by zachować zaufanie inwestorów oraz pozwolić pań­ stwom członkowskim na opracowanie skutecznych środ­ ków krajowych pozwalających osiągnąć wyznaczone cele. Celem niniejszej dyrektywy jest ułatwienie transgraniczne­ go wspierania energii ze źródeł odnawialnych bez wpły­ wania na krajowe systemy wsparcia. Wprowadza ona opcjonalne mechanizmy współpracy między państwami członkowskimi, pozwalające im ustalić zakres, w jakim jedno państwo członkowskie będzie wspierało wytwarza­ nie energii w innym państwie członkowskim, oraz zakres, w jakim wytwarzanie energii ze źródeł odnawialnych po­ winna być zaliczana na poczet krajowych celi ogólnych wyznaczonych dla któregokolwiek z nich. W celu zagwa­ rantowania skuteczności obu środków służących osiągnię­ ciu celów, tj. krajowych systemów wsparcia oraz mechanizmów współpracy, niezbędne jest, by państwa członkowskie mogły określać, czy i w jakim zakresie ich krajowe systemy wsparcia mają zastosowanie do energii ze źródeł odnawialnych wyprodukowanej w innych pań­ stwach członkowskich i by miały możliwość wyrażenia zgody na to przez zastosowanie mechanizmów współpra­ cy przewidzianych w niniejszej dyrektywie.

(26) Pożądane jest, aby ceny energii odzwierciedlały zewnętrz­ ne koszty wytwarzania i zużycia energii, w tym, jeśli jest to stosowne, koszty środowiskowe i społeczne oraz koszty opieki zdrowotnej.

(27) Wsparcie publiczne jest konieczne do osiągnięcia celów Wspólnoty w zakresie rozszerzenia wykorzystania energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii, w szczególności tak długo jak ceny energii elektrycznej na rynku wewnętrznym nie będą odzwierciedlały pełnych kosztów i korzyści środowiskowych i społecznych wyni­ kających z wykorzystanych źródeł energii.

(28) Wspólnota i państwa członkowskie powinny dążyć do cał­ kowitej redukcji zużycia energii w transporcie oraz do zwiększenia efektywności energetycznej w transporcie. Główne środki służące obniżeniu zużycia energii w trans­ porcie obejmują planowanie transportu, wspieranie trans­ portu publicznego, zwiększenie udziału pojazdów elektrycznych w produkcji oraz produkcja energooszczęd­ nych pojazdów o mniejszych rozmiarach i mniejszej po­ jemności silnika.

(29) Państwa członkowskie powinny dążyć do zróżnicowania koszyka energetycznego w zakresie energii ze źródeł od­ nawialnych we wszystkich sektorach transportu. Do dnia 1 czerwca 2015 r. Komisja powinna przedstawić Parla­ mentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie przedsta­ wiające możliwości większego wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych we wszystkich sektorach transportu.

(30) Na potrzeby niniejszej dyrektywy przy obliczaniu wkładu energii elektrycznej pochodzącej z elektrowni wod­ nych i wiatrowych wpływ zmiennych warunków klima­ tycznych powinien być łagodzony przez zastosowanie zasady normalizacji. Ponadto energii elektrycznej wytwo­ rzonej w elektrowniach szczytowych z członem pompo­ wym z wykorzystaniem uprzednio wpompowanej wody nie powinno uznawać się za energię elektryczną wytwo­ rzoną z odnawialnych źródeł energii.

(31) Pompy ciepła umożliwiające wykorzystanie ciepła (aero­ termalnego, goetermalnego lub hydrotermalnego) na uży­ tecznym poziomie temperatury potrzebują energii elektrycznej lub innej energii dodatkowej do funkcjonowa­ nia. Dlatego energia używana do zasilania pomp ciepła po­ winna być odejmowana od całkowitego użytecznego ciepła. Jedynie pompy ciepła, których wydajność znaczą­ co przekracza pierwotną energię potrzebną do ich zasila­ nia, powinny być uwzględniane.

(32) Systemy energii biernej wykorzystują konstrukcję budyn­ ków do spożytkowania energii. Tę energię uważa się ze energię zaoszczędzoną. Aby uniknąć podwójnego liczenia, energii spożytkowanej w ten sposób nie powinno się brać pod uwagę do celów niniejszej dyrektywy.

(33) W niektórych państwach członkowskich lotnictwo ma duży udział w końcowym zużyciu energii brutto. W świe­ tle obecnych ograniczeń technologicznych i regulacyjnych, które uniemożliwiają komercyjne stosowanie biopaliw w lotnictwie, należy częściowo wyłączyć takie państwa członkowskie, nie uwzględniając w obliczeniach ich koń­ cowego zużycia energii brutto w krajowym transporcie lotniczym ilości, o którą przekraczają o 1,5 raza średnią wartość Wspólnoty dla końcowego zużycia energii brutto w lotnictwie w 2005 r. według ustaleń Eurostatu, tj. 6,18 %. Cypr i Malta, ze względu na ich wyspiar­ ski i peryferyjny charakter, opierają się na lotnictwie jako środku transportu, który ma podstawowe znaczenie dla ich obywateli i gospodarki. Wskutek tego Cypr

(1)

L 140/20 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

i Malta mają końcowe zużycie energii brutto w krajowym transporcie lotniczym niewspółmiernie wysokie, tj. ponad trzy razy wyższe od średniej Wspólnoty w 2005 r., są za­ tem niewspółmiernie dotknięte obecnymi ograniczeniami technologicznymi i regulacyjnymi. Dla tych państw człon­ kowskich należałoby przewidzieć, że to zwolnienie powin­ no obejmować ilość, o jaką przekraczają średnią Wspólnoty dla końcowego zużycia energii brutto w lotnic­ twie w 2005 r. według ustaleń Eurostatu, tj. 4,12 %.

(34) Aby osiągnąć model energetyczny stawiający na energię ze źródeł odnawialnych, konieczne jest wspieranie współpra­ cy strategicznej między państwami członkowskimi, z udziałem, w stosownych przypadkach, regionów i jed­ nostek lokalnych.

(35) Z należytym uwzględnieniem przepisów niniejszej dyrek­ tywy należy zachęcać państwa członkowskie do prowa­ dzenia wszelkich odpowiednich form współpracy w związku z celami ustalonymi w niniejszej dyrektywie. Taka współpraca może być prowadzona dwustronnie lub wielostronnie na wszystkich szczeblach. Oprócz mecha­ nizmów mających wpływ na obliczanie oraz wypełnianie celów, ustalonych wyłącznie niniejszą dyrektywą, miano­ wicie transferów statystycznych między państwami człon­ kowskimi, wspólnych projektów i wspólnych systemów wsparcia, taka współpraca może również przyjąć postać na przykład wymiany informacji i najlepszych praktyk, przewidzianych w szczególności w platformie na rzecz przejrzystości ustanowionej niniejszą dyrektywą, oraz do­ browolnej koordynacji wszystkich rodzajów systemów wsparcia.

(36) Aby stworzyć możliwości zmniejszenia kosztów osiągnię­ cia celów określonych w niniejszej dyrektywie, należy ułat­ wić użytkowanie w państwach członkowskich energii ze źródeł odnawialnych w innych państwach członkowskich oraz umożliwić państwom członkowskim uwzględnianie energii ze źródeł odnawialnych, zużytych w innych pań­ stwach członkowskich na poczet swoich celów krajowych. Dlatego niezbędne są środki zwiększające elastyczność, ale pozostają one w gestii państw członkowskich, tak aby nie wpłynąć na ich zdolność do osiągnięcia celów krajowych. Takie środki zwiększające elastyczność przybierają postać transferów statystycznych, wspólnych projektów państw członkowskich lub wspólnych systemów wsparcia.

(37) Powinna istnieć możliwość zaliczania importowanej ener­ gii elektrycznej, wyprodukowanej poza terytorium Wspól­ noty z odnawialnych źródeł energii, na poczet realizacji celów państw członkowskich. Niemniej jednak, aby unik­ nąć wzrostu netto emisji gazów cieplarnianych w wyniku zmiany wykorzystania istniejących źródeł odnawial­ nych i ich całościowego bądź częściowego zastąpienia konwencjonalnymi źródłami energii, liczona powinna być jedynie energia elektryczna wyprodukowana przez insta­ lacje energii odnawialnej, które oddano do eksploatacji po wejściu w życie niniejszej dyrektywy lub przez wzrost zdolności instalacji, która została odnowiona po tej dacie. Aby zagwarantować odpowiednie skutki zastępowania energii konwencjonalnej energią ze źródeł odnawialnych

we Wspólnocie, a także w państwach trzecich, należy zagwarantować, że taki import może być w miarodajny sposób prześledzony i rozliczony. Uwzględnione zostaną takie umowy z krajami trzecimi dotyczące organizacji ta­ kiego handlu energią elektryczną pochodzącą z odnawial­ nych źródeł energii. Jeżeli na mocy odpowiedniej decyzji podjętej w ramach Traktatu o Wspólnocie Energetycz­ nej

(1) Dz.U. L 198 z 20.7.2006, s. 18.

umawiające się strony tego traktatu zostaną związa­ ne przepisami niniejszej dyrektywy, zastosowanie będą miały środki współpracy między państwami członkowski­ mi przewidziane w niniejszej dyrektywie.

(38) W przypadku gdy jedno lub więcej państw członkowskich podejmuje z państwem trzecim lub państwami trzecimi wspólne projekty dotyczące wytwarzania energii elektrycz­ nej z odnawialnych źródeł energii, te wspólne projekty po­ winny dotyczyć wyłącznie nowo powstających instalacji lub instalacji, których moc została od nowa zwiększona. Pomoże to zagwarantować, że udział energii ze źródeł od­ nawialnych w całkowitym krajowym zużyciu energii w państwach trzecich nie zostanie ograniczony w związ­ ku z importem energii ze źródeł odnawialnych do Wspól­ noty. Ponadto zainteresowane państwa członkowskie powinny ułatwiać danemu państwu trzeciemu wykorzys­ tanie na rynku krajowym części wytwarzanej energii po­ chodzącej z instalacji objętych wspólnym projektem. Zainteresowane państwa trzecie powinny być również za­ chęcane przez Komisję i państwa członkowskie do opra­ cowywania polityki w zakresie energii ze źródeł odnawialnych obejmującej ambitne cele.

(39) Mając na uwadze, że projekty prowadzone w krajach trze­ cich i będące niezwykle istotne dla interesów europejskich, takie jak śródziemnomorski plan słoneczny, mogą potrze­ bować długiego okresu realizacji, zanim zostaną w pełni połączone z terytorium Wspólnoty, należy wesprzeć roz­ wój tych projektów poprzez umożliwienie państwom członkowskim uwzględnienia w swoich krajowych celach ograniczonej ilości energii elektrycznej produkowanej przez takie projekty w trakcie tworzenia połączenia.

(40) Przy stosowaniu przepisów w odniesieniu do szczegóło­ wych projektów procedura stosowana przez organy admi­ nistracji odpowiedzialne za nadzór nad autoryzacjami, certyfikację i licencjonowanie elektrowni wykorzystują­ cych odnawialne źródła energii musi być obiektywna, przejrzysta, niedyskryminująca i proporcjonalna. W szcze­ gólności stosowne jest unikanie wszelkich zbędnych ob­ ciążeń, które mogłyby wynikać z zaklasyfikowania projektów w zakresie energii odnawialnej jako instalacji stwarzających duże zagrożenie dla zdrowia.

(41) Zostało wykazane, że brak przejrzystych przepisów i koordy­ nacji między poszczególnymi organami wydającymi zezwo­ lenia utrudnia wykorzystanie energii ze źródeł odnawialnych. Z tej przyczyny specyficzna struktura sektora energii odna­ wialnej powinna zostać wzięta pod uwagę przez organy kra­ jowe, regionalne i lokalne przy dokonywaniu przeglądu procedur administracyjnych stosowanych przy wydawaniu zezwoleń na budowę i eksploatację obiektów i związanych sieci infrastruktury przesyłu i dystrybucji dla wytwarzania energii elektrycznej, ogrzewanie i chłodzenie lub paliwa trans­ portowe z odnawialnych źródeł energii. Administracyjne pro­ cedury wydawania zezwolenia powinny zostać

(1)

(2)

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/21

usprawnione i powinny w przejrzysty sposób określać termi­ ny dla instalacji wykorzystujących energię ze źródeł odnawial­ nych. Zasady i wytyczne dotyczące planowania powinny zostać dostosowane w celu uwzględnienia oszczęd­ nych i przyjaznych dla środowiska urządzeń grzewczych, chłodzących i elektrycznych, wykorzystujących odnawialne źródła energii.

(42) Z uwagi na korzyści płynące z szybkiego zastosowania energii ze źródeł odnawialnych oraz z uwagi na jej zrów­ noważony charakter i korzystny wpływ na środowisko państwa członkowskie, stosując przepisy administracyjne, planując struktury i przepisy prawne dotyczące przyzna­ wania pozwoleń na instalacje w odniesieniu do kontro­ li i redukcji zanieczyszczeń z zakładów przemysłowych, walki z zanieczyszczeniem powietrza oraz zapobiegania przedostawaniu się niebezpiecznych substancji do środo­ wiska lub minimalizacji tego procesu, powinny uwzględ­ nić wkład odnawialnych źródeł energii w realizację celów związanych z ochroną środowiska i zmianami klimatycz­ nymi, zwłaszcza w porównaniu z instalacjami wytwarza­ jącymi energię ze źródeł nieodnawialnych.

(43) Aby pobudzić udział poszczególnych obywateli w osiąga­ niu celów określonych w niniejszej dyrektywie, odpowied­ nie organy powinny rozważyć możliwość zastąpienia pozwoleń prostym powiadomieniem właściwych organów o instalowaniu małych zdecentralizowanych urządzeń do wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych.

(44) Należy zagwarantować spójność między celami niniejszej dyrektywy oraz innym prawodawstwem wspólnotowym dotyczącym ochrony środowiska. W szczególności w trak­ cie procedur oceny, planowania lub koncesjonowania in­ stalacji wytwarzających energię ze źródeł odnawialnych państwa członkowskie powinny uwzględniać całość pra­ wodawstwa wspólnotowego w zakresie ochrony środowi­ ska, a także udział odnawialnych źródeł energii w spełnianiu celów dotyczących środowiska i zmiany kli­ matu, zwłaszcza w porównaniu z instalacjami wytwarza­ jącymi energię ze źródeł nieodnawialnych.

(45) Krajowe specyfikacje techniczne i inne wymagania wcho­ dzące w zakres dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europej­ skiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepi­ sów technicznych oraz zasad dotyczących usług społe­ czeństwa informacyjnego

(1) Dz.U. L 204 z 21.7.1998, s. 37.

związane na przykład z poziomami jakości, metodami badań lub warunkami użytkowania nie powinny stwarzać przeszkód dla handlu urządzeniami i systemami wykorzystującymi energię od­ nawialną. Dlatego systemy wsparcia dla energii ze źródeł odnawialnych nie powinny wyznaczać krajowych specyfi­ kacji technicznych innych od istniejących norm wspólno­ towych ani wymagać, aby objęte wsparciem urządzenia lub systemy były certyfikowane lub badane w określonym miejscu lub przez określony podmiot.

(46) Państwa członkowskie powinny rozważyć mechanizmy promocji systemów lokalnego ogrzewania i chłodzenia za­ silanych z energii ze źródeł odnawialnych.

(47) Na poziomie krajowym i regionalnym zasady i obowiązki dotyczące minimalnych wymogów dotyczących stosowa­ nia energii ze źródeł odnawialnych w nowych i wyremon­ towanych budynkach doprowadziły do znacznego wzrostu użytkowania energii ze źródeł odnawialnych. Działania te powinny być wspierane w szerszym kontek­ ście wspólnotowym, podobnie jak bardziej wydajne zasto­ sowania wykorzystujące energię ze źródeł odnawialnych w przepisach i kodeksach budowlanych.

(48) W celu ułatwienia i przyspieszenia ustalania minimalnych po­ ziomów zużycia energii ze źródeł odnawialnych w budynkach państwa członkowskie powinny zapewnić, że takie poziomy osiąga się poprzez włączanie czynnika energii ze źródeł od­ nawialnych w osiąganie minimalnych wymagań wydajności energetycznej zgodnie z dyrektywą 2002/91/WE, odnoszą­ cych się do optymalnej z punktu widzenia kosztów redukcji emisji dwutlenku węgla na budynek.

(49) Luki informacyjne i szkoleniowe, zwłaszcza w sektorze ogrzewania i chłodzenia, powinny zostać usunięte, aby za­ chęcić do wykorzystywania energii ze źródeł odnawialnych.

(50) W zakresie, w jakim dostęp do zawodu instalatora lub wy­ konywanie tego zawodu podlegają regulacjom, warunki uznawania kwalifikacji zawodowych są ustanowione dyrektywą 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifika­ cji zawodowych

(2) Dz.U. L 255 z 30.9.2005, s. 22.

. Dlatego niniejsza dyrektywa ma zasto­ sowanie bez uszczerbku dla dyrektywy 2005/36/WE.

(51) Podczas gdy dyrektywa 2005/36/WE określa wymagania w zakresie wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodo­ wych, w tym również wymagania dla architektów, należy zadbać o to, aby architekci i planiści we właściwy sposób uwzględniali wykorzystanie optymalnego połączenia od­ nawialnych źródeł energii i wysokowydajnych technologii w swoich planach i projektach. Państwa członkowskie po­ winny zatem przedstawić wyraźne wytyczne w tym zakre­ sie. Powinno to odbyć się bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2005/36/WE, a w szczególności jej art. 46 i 49.

(52) Gwarancje pochodzenia, wydane do celów niniejszej dy­ rektywy, służą wyłącznie jako dowód dla odbiorcy końco­ wego, że określona część lub ilość energii została wyprodukowana ze źródeł odnawialnych. Gwarancja po­ chodzenia może być przenoszona przez jednego posiada­ cza na innego niezależnie od energii, do której się odnosi. Jednak aby zapewnić, że jednostka energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii jest okazywana odbiorcy tylko raz, należy unikać podwójnego liczenia i podwójne­ go okazywania gwarancji pochodzenia. Energia ze źródeł odnawialnych, której gwarancja pochodzenia została sprzedana osobno przez producenta, nie powinna być okazywana lub sprzedawana odbiorcy końcowemu jako energia ze źródeł odnawialnych. Istotne jest, aby odróżniać zielone certyfikaty stosowane w systemach wsparcia od gwarancji pochodzenia.

(1)

L 140/22 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

(53) Należy pozwolić, aby powstający rynek detaliczny energii z odnawialnych źródeł energii przyczyniał się do budowy nowych instalacji energii ze źródeł odnawialnych. Państwa członkowskie powinny więc mieć możliwość wymagania, aby dostawcy energii elektrycznej ujawniający swój koszyk energetyczny odbiorcom końcowym zgodnie z art. 3 us­ t. 6 dyrektywy 2003/54/WE uwzględniali minimalny udział gwarancji pochodzenia z niedawno wybudowanych instalacji wytwarzających energię ze źródeł odnawialnych, pod warunkiem że taki wymóg pozostaje w zgodzie z pra­ wem wspólnotowym.

(54) Ważne jest, aby udzielać informacji, w jaki sposób energia elektryczna jest rozdzielana odbiorcom końcowym, zgod­ nie z art. 3 ust. 6 dyrektywy 2003/54/WE. Aby poprawić jakość tych przekazywanych konsumentom informacji, szczególnie jeżeli chodzi o ilość energii ze źródeł odna­ wialnych produkowanej przez nowe instalacje, Komisja powinna ocenić skuteczność środków podejmowanych przez państwa członkowskie.

(55) W dyrektywie 2004/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie wspierania kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na ciepło użytkowe na rynku wewnętrznym energii

(1) Dz.U. L 52 z 21.2.2004, s. 50.

stworzono gwarancje pochodzenia potwierdzające pochodzenie energii elektrycznej wytworzo­ nej w wysoko efektywnych zakładach kogeneracyjnych. Ta­ kie gwarancje pochodzenia nie mogą być wykorzystywane do ujawniania zużycia energii ze źródeł odnawialnych zgodnie z art. 3 ust. 6 dyrektywy 2003/54/WE, ponieważ mogłoby to skutkować podwójnym liczeniem i podwójnym ujawnianiem.

(56) Gwarancje pochodzenia same w sobie nie dają prawa do korzystania z krajowych systemów wsparcia.

(57) Istnieje potrzeba wsparcia włączenia energii ze źródeł od­ nawialnych do sieci przekazu i dystrybucji, a także wyko­ rzystania systemów magazynowania energii do zintegrowanego tymczasowego wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych.

(58) Należy przyspieszyć rozwój projektów w dziedzinie ener­ gii ze źródeł odnawialnych, w tym projektów w dziedzinie energii ze źródeł odnawialnych o znaczeniu europejskim opracowywanych w ramach programu transeuropejskiej sieci energetycznej (TEN-E). W tym celu Komisja powinna również przeanalizować, w jaki sposób można poprawić finansowanie takich projektów. Należy zwrócić szczegól­ ną uwagę na te projekty w zakresie energii ze źródeł od­ nawialnych, które przyczynią się do znacznego wzrostu bezpieczeństwa dostaw energii we Wspólnocie i krajach sąsiadujących.

(59) Wzajemne połączenia między sieciami poszczególnych krajów ułatwiają włączanie energii elektrycznej pochodzą­ cej z odnawialnych źródeł energii. Oprócz łagodzenia zmienności, połączenia międzysieciowe mogą prowadzić do zmniejszenia kosztów bilansowania, dzięki obniżeniu cen wspierać prawdziwą konkurencję oraz prowadzić do

rozwoju sieci. Wspólne korzystanie ze zdolności przesyło­ wej i jej optymalne wykorzystanie mogłyby pomóc unik­ nąć wygórowanej potrzeby budowania nowych obiektów.

(60) Priorytetowy dostęp i gwarantowany dostęp do energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii są ważne z punktu widzenia zintegrowania odnawialnych źródeł energii z wewnętrznym rynkiem energii elektrycz­ nej, co jest zgodne z art. 11 ust. 2 i rozwija istotę art. 11 ust. 3 dyrektywy 2003/54/WE. Wymogi dotyczące utrzy­ mania niezawodności i bezpieczeństwa sieci i zasad dyspo­ nowania mogą być różne w zależności od specyfiki sieci krajowej i warunków jej bezpiecznej eksploatacji. Priory­ tetowy dostęp do sieci daje podłączonym do sieci produ­ centom energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii pewność, że w każdej chwili będą mogli sprzedawać i prze­ syłać energię elektryczną ze źródeł odnawialnych zgodnie z zasadami podłączenia, kiedy tylko dostępne będzie źród­ ło. W przypadku gdy energia elektryczna z odnawialnych źródeł energii zostanie wprowadzona na rynek transakcji natychmiastowych, gwarantowany dostęp zapewni, że cała sprzedawana i wspierana energia elektryczna uzyska do­ stęp do sieci, co pozwoli na wykorzystanie maksymalnej ilości energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych wytwo­ rzonej w instalacjach podłączonych do sieci. Jednakże nie oznacza to żadnego zobowiązania po stronie państw członkowskich do wspierania lub wprowadzania obowiąz­ ku zakupu energii ze o źródeł odnawialnych energii. W in­ nych systemach określa się stałą cenę na energię elektryczną z odnawialnych źródeł energii, zwykle w po­ łączeniu z nałożeniem na operatora systemu obowiązku zakupu. W takim przypadku dostęp priorytetowy jest już przyznany.

(61) W niektórych okolicznościach nie ma możliwości zapew­ nienia pełnego przesyłu i dystrybucji energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii bez uszczerb­ ku dla niezawodności lub bezpieczeństwa istniejącej sieci energetycznej. W takich okolicznościach właściwe może być wypłacenie producentom rekompensaty finansowej. Niemniej jednak cele niniejszej dyrektywy wymagają, aby następował stały wzrost przesyłu i dystrybucji energii elek­ trycznej produkowanej z odnawialnych źródeł energii, a jednocześnie aby nie miało to wpływu na niezawodność lub bezpieczeństwo sieci. W tym celu państwa członkow­ skie powinny podjąć odpowiednie środki, aby umożliwić większy udział w rynku energii elektrycznej z odnawial­ nych źródeł energii, m.in. przez uwzględnienie specyfiki zmiennych zasobów i zasobów, których w obecnej chwili nie można jeszcze magazynować. W zakresie wymaganym przez cele określone w niniejszej dyrektywie należy jak najszybciej zezwolić na przyłączenie nowych instalacji produkujących energię ze źródeł odnawialnych. Aby przy­ spieszyć procedury przyłączania do sieci, państwa człon­ kowskie mogą przewidzieć możliwość przyłączenia na zasadach pierwszeństwa lub zastrzeżonego podłączenia do zdolności nowych instalacji wytwarzających energię elek­ tryczną z odnawialnych źródeł energii.

(62) Koszty przyłączenia do sieci energetycznej i gazowej no­ wych producentów energii elektrycznej i gazu z odnawial­ nych źródeł energii powinny mieć charakter obiektywny, przejrzysty i niedyskryminujący; właściwie uwzględnione powinny być korzyści, jakie daje sieci energetycznej i ga­ zowej przyłączenie nowych producentów energii elek­ trycznej ze źródeł odnawialnych oraz lokalnych producentów gazu z odnawialnych źródeł energii.

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/23

(63) Producenci energii elektrycznej, którzy chcą eksploatować zasoby energii ze źródeł odnawialnych w peryferyjnych re­ gionach Wspólnoty, szczególnie w regionach wyspiar­ skich i regionach o niskiej gęstości zaludnienia, powinni w miarę możliwości korzystać z umiarkowanych kosztów przyłączenia, aby zagwarantować, że nie znajdą się oni w zbyt niekorzystnej sytuacji w porównaniu do producen­ tów, którzy umiejscowieni są w leżących bardziej central­ nie i w bardziej uprzemysłowionych regionach o większej gęstości zaludnienia.

(64) Dyrektywa 2001/77/WE określa ramy dla włączenia ener­ gii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii do sieci. Niemniej jednak rzeczywiście osiągnięty stopień włączenia tej energii do sieci jest bardzo różny w poszczególnych państwach członkowskich. Z tego powodu konieczne jest wzmocnienie ram i dokonywanie okresowego przeglądu ich stosowania na poziomie krajowym.

(65) Produkcja biopaliw powinna być zrównoważona. Dlatego też biopaliwa stosowane do celów określonych w niniej­ szej dyrektywie oraz biopaliwa, które korzystają z krajo­ wych systemów wsparcia, powinny spełniać kryteria zrównoważonego rozwoju.

(66) W kontekście niniejszej dyrektywy Wspólnota powinna podjąć odpowiednie działania, obejmujące wsparcie kryte­ riów zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do użycia biopaliw oraz rozwój biopaliw drugiej i trzeciej generacji we Wspólnocie i na całym świecie, a także wzmocnienie badań w dziedzinie rolnictwa i rozwoju wiedzy w tych dziedzinach.

(67) Wprowadzenie kryteriów zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw nie doprowadzi do osiągnięcia zamierzonego celu, jeśli produkty niespełniające kryteriów zamiast jako biopaliwa będą wykorzystywane jako biopły­ ny w sektorze ogrzewania lub energii elektrycznej. Z tego powodu kryteria zrównoważonego rozwoju powinny mieć również zastosowanie ogólnie do biopłynów.

(68) Rada Europejska w marcu 2007 r. wezwała Komisję do przed­ łożenia wniosku dotyczącego nowej kompleksowej dyrekty­ wy w sprawie wykorzystania wszystkich odnawialnych źródeł energii, który mógłby zawierać kryteria i przepisy zapewnia­ jące zrównoważoną produkcję i wykorzystywanie bioenergii. Takie kryteria zrównoważonego rozwoju powinny tworzyć spójną część szerszego systemu obejmującego wszelkie bio­ płyny, a nie jedynie biopaliwa. Należy zatem zawrzeć w ni­ niejszej dyrektywie wspomniane kryteria zrównoważonego rozwoju. W celu zapewnienia spójnego podejścia pomiędzy polityką energetyczną i polityką ochrony środowiska oraz w celu uniknięcia dodatkowych kosztów dla przedsiębiorstw oraz niejednolitej sytuacji pod względem norm środowisko­ wych, wynikającej z niespójnego podejścia, kluczowe jest, aby określić takie same kryteria zrównoważonego rozwoju w od­ niesieniu do użycia biopaliw dla celów niniejszej dyrektywy, z jednej strony, i dyrektywy 98/70/WE, z drugiej strony, dla celów. Z tych samych przyczyn powinno się unikać podwój­ nej sprawozdawczości w tym kontekście. Ponadto Komi­ sja i właściwe organy krajowe powinny koordynować swoją

działalność w ramach Komitetu właściwego w kwestiach zrównoważonego rozwoju. Komisja powinna ponadto doko­ nać w 2009 r. przeglądu możliwości włączenia innych zasto­ sowań biomasy i mających do nich zastosowanie warunków.

(69) Wzrastające światowe zapotrzebowanie na biopaliwa i biopły­ ny oraz zachęty do ich stosowania przewidziane w niniejszej dyrektywie nie powinny zachęcać do niszczenia terenów o du­ żej bioróżnorodności. Takie wyczerpywalne zasoby, których znaczenie dla ludzkości zostało uznane przez różnorodne in­ strumenty międzynarodowe, powinny być chronione. Konsu­ menci we Wspólnocie uznaliby ponadto za niedopuszczalne z etycznego punktu widzenia, aby rosnące stosowanie biopa­ liw i biopłynów mogło prowadzić do niszczenia terenów o dużej bioróżnorodności. Z tych powodów konieczne jest określenie kryteriów zrównoważonego rozwoju gwarantują­ cych, że biopaliwa i biopłyny będą kwalifikować się do obję­ cia zachętami jedynie wtedy, kiedy istnieje gwarancja, że nie pochodzą one z terenów o dużej bioróżnorodności lub w przypadku obszarów wyznaczonych do celów ochrony przyrody lub ochrony rzadkich lub zagrożonych ekosyste­ mów lub gatunków, gdy właściwy organ wykaże, że produk­ cja surowców nie narusza tych celów. Zgodnie z kryteriami zrównoważonego rozwoju las powinien być uznawany za las o dużej różnorodności biologicznej, jeżeli jest to las pierwot­ ny zgodnie z definicją stosowaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) w ocenie światowych zasobów leśnych, powszechnie stosowaną przez państwa na całym świecie, dla określenia obszar zajmowany przez las pierwotny lub jeżeli jest chroniony przepisami kra­ jowymi dotyczącymi ochrony przyrody. Powinien on obej­ mować obszary, na których zbierane są niedrzewne produkty leśne, pod warunkiem że skutki działalności człowieka są tam niewielkie. Innych rodzajów lasów określonych przez FAO, takich jak modyfikowane lasy naturalne, lasy półnatural­ ne i plantacje, nie należy uważać za lasy pierwotne. Ponadto, mając na uwadze dużą bioróżnorodność niektórych obsza­ rów trawiastych, zarówno w klimacie umiarkowanym, jak i zwrotnikowym, w tym sawann, stepów, formacji krze­ wiastych i prerii o dużej bioróżnorodności, należy uniemoż­ liwić objęcie zachętami przewidzianymi w niniejszej dyrektywie biopaliw wyprodukowanych z surowców pocho­ dzących z takich terenów. Komisja powinna ustanowić odpo­ wiednie kryteria oraz zakresy geograficzne w celu określenia takich wysoko bioróżnorodnych obszarów trawiastych zgod­ nie z najlepszymi dostępnymi dowodami naukowymi i odno­ śnymi standardami międzynarodowymi.

(70) Jeżeli tereny zasobne w pierwiastek węgla znajdujący się w glebie lub roślinności zostaną przekształcone pod upra­ wę surowców do produkcji biopaliw lub biopłynów, część magazynowanego pierwiastka węgla zostanie zasadniczo uwolniona do atmosfery, prowadząc do wytworzenia dwu­ tlenku węgla. Wynikający z tego negatywny wpływ gazów cieplarnianych może przewyższać pozytywny wpływ ga­ zów cieplarnianych wynikający ze stosowania biopaliw lub biopłynów w niektórych przypadkach nawet w zasadniczy sposób. Dlatego przy obliczaniu oszczędności w zakresie emisji gazów cieplarnianych w przypadku poszczególnych biopaliw i biopłynów uwzględniane powinny być wszyst­ kie skutki uwalniania pierwiastka węgla do atmosfery, do

L 140/24 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

którego doszło w wyniku takiego przekształcenia. Jest to konieczne, aby zagwarantować, że przy obliczeniach ogra­ niczeń w zakresie emisji gazów cieplarnianych uwzględ­ niane są łączne skutki uwalnianego do atmosfery pierwiastka węgla, będące rezultatem stosowania biopaliw i biopłynów.

(71) Obliczając wpływ przekształcenia terenów na gazy cieplar­ niane, podmioty gospodarcze powinny mieć możliwość korzystania z rzeczywistych wartości ilości pierwiastka wę­ gla związanych z referencyjnym użytkowaniem tere­ nu i użytkowaniem terenu po jego przekształceniu. Powinny również móc stosować wartości standardowe. Właściwą podstawę takich wartości standardowych stano­ wi praca Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu. Obecnie praca ta nie została przedstawiona w postaci pozwalającej na bezpośrednie zastosowanie przez pod­ mioty gospodarcze. W związku z tym Komisja powinna w oparciu o tę pracę ustalić wytyczne służące za podstawę obliczania zmian ilości pierwiastka węgla dla celów niniej­ szej dyrektywy, w tym zmian dotyczących obszarów zale­ sionych z pokryciem powierzchni przez korony drzew pomiędzy 10 % a 30 %, sawann, formacji krzewiastych i prerii.

(72) Właściwe jest, by Komisja opracowała metodologię w celu oceny wpływu melioracji torfowisk na emisje gazów cieplarnianych.

(73) Tereny nie powinny być przekształcane pod uprawę bio­ paliw, jeżeli uwolniony w wyniku przekształcenia pierw­ iastek węgla nie mógłby w rozsądnym okresie czasu, przy uwzględnieniu pilnego charakteru problemu zmian klima­ tycznych, zostać zrównoważony przez ograniczenie emi­ sji gazów cieplarnianych powstałych w wyniku produkcji biopaliw i biopłynów. Zapobiegłoby to prowadzeniu przez podmioty gospodarcze niepotrzebnie pracochłonnych ba­ dań oraz przekształcaniu terenów zasobnych w pierwia­ stek węgla, które okazałyby się niewłaściwe do uprawy surowców do produkcji biopaliw i biopłynów. Rejestry światowych ilości pierwiastka węgla wskazują, że tereny podmokłe oraz obszary stale zalesione z pokryciem po­ wierzchni przez korony drzew powyżej 30 % powinny na­ leżeć do tej kategorii. Należy również włączyć do niej obszary zalesione z pokryciem powierzchni przez korony drzew pomiędzy 10 % a 30 %, chyba że istnieją dowody na to, że ilości pierwiastka węgla są wystarczająco niskie, aby uzasadnić przekształcenie tych obszarów zgodnie z zasa­ dami ustalonymi w niniejszej dyrektywie. W odniesieniu do obszarów podmokłych powinno się uwzględniać defi­ nicję ustanowioną w Konwencji na temat terenów podmo­ kłych posiadających międzynarodowe znaczenie, w szczególności jako siedlisk ptactwa wodnego, przyjętej w dniu 2 lutego 1971 r. w Ramsar.

(74) Zachęty przewidziane w niniejszej dyrektywie będą sprzy­ jać zwiększeniu produkcji biopaliw i biopłynów na całym świecie. W przypadku gdy biopaliwa i biopłyny są produ­ kowane z surowców uprawianych na terytorium Wspól­ noty, powinny one być także zgodne ze wspólnotowymi wymaganiami w zakresie ochrony środowiska w odniesie­ niu do rolnictwa, w tym wymaganiami dotyczącymi ochrony jakości wód gruntowych i powierzchniowych, oraz wymaganiami społecznymi. Istnieje jednak obawa, że produkcja biopaliw i biopłynów w niektórych państwach

trzecich może nie spełniać minimalnych wymagań środo­ wiskowych lub społecznych. Aby propagować zrównowa­ żoną produkcję biopaliw i biopłynów na całym świecie, należy zatem działać na rzecz opracowania wielostron­ nych i dwustronnych umów oraz dobrowolnych między­ narodowych lub krajowych systemów, które uwzględniają główne kwestie środowiskowe i społeczne. W przypadku braku takich umów lub systemów państwa członkowskie powinny wymagać, aby sprawozdania dotyczące tych kwe­ stii przedstawiały podmioty gospodarcze.

(75) Wymagania dotyczące systemu zrównoważonego rozwo­ ju w odniesieniu do zastosowań biomasy do celów ener­ getycznych, z wyjątkiem biopaliw i biopłynów, powinny zostać przeanalizowane przez Komisję w 2009 r. przy uwzględnieniu konieczności gospodarowania zasobami biomasy w zrównoważony sposób.

(76) Kryteria zrównoważonego rozwoju będą skuteczne tylko wtedy, jeżeli doprowadzą do zmian w postępowaniu uczestników rynku. Zmiany te nastąpią dopiero wtedy, gdy biopaliwa i biopłyny spełniające te kryteria będą mo­ gły być sprzedawane po wyższej cenie w porównaniu do tych, które ich nie spełniają. Zgodnie z metodą bilansu ma­ sy, służącą sprawdzeniu zgodności, istnieje fizyczny zwią­ zek między produkcją biopaliw i biopłynów spełniających kryteria zrównoważonego rozwoju a wykorzystaniem bio­ paliw i biopłynów we Wspólnocie, prowadzący do właści­ wej równowagi między podażą a popytem i gwarantujący różnicę w cenie, która jest większa niż w systemach, w któ­ rych takiego związku nie ma. Dlatego w celu zagwaranto­ wania możliwości sprzedaży biopaliw spełniających kryteria zrównoważonego rozwoju po wyższej cenie do sprawdzania zgodności należy stosować metodę bilansu masy. Powinno to zagwarantować możliwość sprzedaży biopaliw i biopłynów spełniających kryteria zrównoważo­ nego rozwoju po wyższej cenie, przy zachowaniu integral­ ności metody i jednoczesnym uniknięciu nadmiernych obciążeń dla przemysłu. Inne metody weryfikacji powin­ ny jednak zostać zbadane.

(77) W odpowiednich przypadkach Komisja powinna należy­ cie uwzględnić milenijną ocenę ekosystemów, zawierającą wartościowe dane dotyczące ochrony przynajmniej tych obszarów, które zapewniają podstawowe usługi ekosyste­ mowe w sytuacjach krytycznych, takie jak ochrona dzia­ łów wodnych i kontrola erozji.

(78) Należy monitorować wpływ uprawy biomasy wynikający np. ze zmian użytkowania gruntów, w tym przenoszenia upraw i wprowadzania obcych gatunków inwazyjnych, oraz wpływ innych czynników na bioróżnorodność, jak również czynniki wpływające na produkcję żywności i po­ ziom dobrobytu na danym obszarze. Komisja powinna uwzględniać wszystkie użyteczne źródła informacji, rów­ nież mapę głodu na świecie opracowaną przez FAO. Bio­ paliwa należy promować w sposób sprzyjający zwiększaniu produkcyjności rolnictwa i wykorzystywaniu terenów zdegradowanych.

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/25

(79) W interesie Wspólnoty leży działanie na rzecz opracowa­ nia wielostronnych i dwustronnych umów oraz dobrowol­ nych międzynarodowych lub krajowych systemów, które określają normy dla zrównoważonej produkcji biopa­ liw i biopłynów i poświadczają spełnianie tych norm przez produkcję biopaliw i biopłynów. Z tego powodu należy ustanowić przepis uznający takie umowy lub systemy za dostarczające wiarygodnych dowodów i danych, pod wa­ runkiem że spełniają one odpowiednie normy wiarygod­ ności, przejrzystości i niezależności audytu.

(80) Konieczne jest ustanowienie jasnych zasad dotyczących obliczania emisji gazów cieplarnianych z biopaliw i bio­ płynów i ich odpowiedników kopalnych.

(81) Produkty uboczne z produkcji i stosowania paliw powin­ ny być uwzględniane przy obliczaniu emisji gazów cieplar­ nianych. Metoda substytucyjna jest właściwa do celów analizy politycznej, lecz nie do regulacji w odniesieniu do poszczególnych operatorów gospodarczych i poszczegól­ nych partii paliw transportowych. W tych przypadkach najwłaściwszą metodą jest metoda alokacji energii, ponie­ waż jest ona łatwa w stosowaniu i dająca się przewidzieć w czasie, która ogranicza do minimum zachęty przynoszą­ ce efekty odwrotne do zamierzonych i daje wyniki, które są zasadniczo porównywalne z zakresem wyników uzyski­ wanych w przypadku stosowania metody substytucyjnej. Do celów analizy politycznej Komisja powinna w swoich sprawozdaniach również podawać wyniki uzyskane przy zastosowaniu metody substytucyjnej.

(82) W celu uniknięcia niewspółmiernych obciążeń administra­ cyjnych należy ustanowić wykaz wartości standardowych dla powszechnych ścieżek produkcji biopaliw, wykaz ten należy aktualizować i rozszerzać, gdy będą udostępniane nowe wiarygodne dane. W odniesieniu do biopaliw i bio­ płynów operatorzy gospodarczy powinni zawsze mieć możliwość powołania się na poziom ograniczenia emisji gazów cieplarnianych określony w tym wykazie. W przy­ padku gdy wartość standardowa dla oszczędności emisji gazów cieplarnianych dla danej ścieżki produkcji jest niż­ sza niż wymagany minimalny poziom ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, producenci pragnący wykazać zgodność z tym poziomem minimalnym powinni mieć obowiązek wykazania, że rzeczywiste emisje ze stosowa­ nego przez nich procesu produkcji są niższe niż emisje, które zostały przyjęte przy obliczeniach wartości standardowych.

(83) Dane wykorzystywane do obliczania wartości standardo­ wych powinny być uzyskiwane z niezależnych źródeł na­ ukowych i odpowiednio aktualizowane, w miarę jak te źródła dokonują dalszych postępów w pracach. Komisja powinna zachęcać te źródła do uwzględniania w aktuali­ zacjach ich prac emisji pochodzących z upraw, wpływu warunków regionalnych i klimatycznych, wpływu upraw prowadzonych przy użyciu zrównoważonych rol­ nych i ekologicznych metod upraw, a także wkładu nauko­ wego producentów we Wspólnocie i w państwach trzecich oraz wkładu społeczeństwa obywatelskiego.

(84) Aby nie zachęcać do uprawy surowców do produkcji bio­ paliw i biopłynów w miejscach, gdzie prowadziłoby to do

wysokich emisji gazów cieplarnianych, stosowanie wartoś­ ci standardowych w uprawach powinno być ograniczone do regionów, co do których taki wpływ można wiarygod­ nie wykluczyć. Jednak aby uniknąć niewspółmiernych ob­ ciążeń administracyjnych, państwa członkowskie powinny określić krajowe lub regionalne średnie poziomy emisji po­ chodzących z upraw, w tym emisji związanych ze stoso­ waniem nawozów.

(85) Na świecie rośnie popyt na surowce rolne. Jedną z odpo­ wiedzi na ten rosnący popyt będzie zwiększenie po­ wierzchni gruntów rolnych. Rekultywacja terenów, które zostały poważnie zdegradowane lub silnie zanieczyszczo­ ne i w obecnym stanie nie mogą być wykorzystywane do celów rolnych, jest sposobem na zwiększenie powierzchni gruntów rolnych dostępnych pod uprawy. System zrów­ noważonego rozwoju powinien zachęcać do użytkowania rekultywowanych terenów zdegradowanych ze względu na fakt, iż szersze użycie biopaliw i biopłynów przyczyni się do zwiększonego zapotrzebowania na produkty rolne. Nawet jeśli biopaliwa jako takie będą wytwarzane z surow­ ców pochodzących z terenów uprawnych, wzrost netto zapotrzebowania na uprawy wynikający z promocji bio­ paliw może prowadzić do wzrostu netto w wielkości ob­ szarów upraw. Mogłoby to mieć wpływ na obszary o dużych ilościach pierwiastka węgla, co skutkowałoby destrukcyjną utratą ilości pierwiastka węgla. Aby zmniej­ szyć to ryzyko, należy wprowadzić środki towarzyszące, które będą sprzyjały zwiększaniu wskaźnika produkcyj­ ności ziemi już stosowanej pod uprawy, wykorzystanie te­ renów zdegradowanych oraz przyjęcie wymogów zrównoważonego rozwoju, porównywalnych do tych, które określono w niniejszej dyrektywie w sprawie zuży­ cia biopaliw we Wspólnocie, w innych wykorzystujących biopaliwa państwach. Komisja powinna opracować kon­ kretną metodologię w celu zminimalizowania emisji ga­ zów cieplarnianych spowodowane pośrednimi zmianami użytkowania gruntów. W tym celu Komisja powinna przeanalizować, w oparciu o najlepsze dostępne dowody naukowe, w szczególności włączenie czynnika pośrednich zmian użytkowania gruntów do obliczania emisji gazów cieplarnianych i potrzebę zachęcania do korzystania z bio­ paliw, które zmniejszają wpływ zmian użytkowania grun­ tów i poprawiają zrównoważony charakter biopaliw w odniesieniu do pośrednich zmian użytkowania gruntów. Przy opracowywaniu tej metodologii Komisja powinna między innymi odnieść się do potencjalnych skutków po­ średnich zmian użytkowania gruntów, wynikających z wy­ korzystania biopaliw produkowanych z niespożywczego materiału celulozowego i z materiału lignocelulozowego.

(86) Aby umożliwić osiągnięcie celu przewidującego odpo­ wiedni udział biopaliw w rynku, konieczne jest zapewnie­ nie wprowadzenia do obrotu mieszanek oleju napędowego o wyższej zawartości biodiesla niż jest to przewidziane w normie EN590/2004.

(87) Aby zapewnić opłacalność ekonomiczną biopaliw, które prowadzą do dywersyfikacji stosowanych surowców, zna­ czenie takich biopaliw powinno zostać zwiększone w kon­ tekście krajowych zobowiązań dotyczących biopaliw.

(1)

(2)

2003/30/WE

(3)

L 140/26 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

(88) Konieczna jest regularna sprawozdawczość w celu zapew­ nienia stałego ukierunkowania na postępy w rozwijaniu energii ze źródeł odnawialnych na poziomie krajo­ wym i wspólnotowym. Należy wymagać stosowanie zhar­ monizowanego wzoru krajowych planów działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych, które powinny przedstawić państwa członkowskie. Takie plany mogłyby zawierać szacunkowe koszty i zyski przewidywanych środ­ ków, środki dotyczące konieczne rozszerzenia lub wzmoc­ nienia istniejącej sieci infrastruktury, szacunkowe koszty i korzyści rozwoju energii ze źródeł odnawialnych przekraczającego poziom wymagany na podstawie kursu orientacyjnego, informacje o krajowych systemach wspar­ cia oraz informacje o wykorzystaniu energii ze źródeł od­ nawialnych w nowych lub wyremontowanych budynkach.

(89) Przy opracowywaniu systemów wsparcia państwa człon­ kowskie mogą zachęcać do stosowania biopaliw dających dodatkowe korzyści, w tym korzyści wynikające z dywer­ syfikacji, oferowane przez biopaliwa wytworzone z odpa­ dów, pozostałości, niespożywczego materiału celulozowego, materiału lignocelulozowego, alg, a także nienawadnianych roślin uprawianych na terenach jało­ wych w celu przeciwdziałania pustynnieniu, przez odpo­ wiednie uwzględnienie różnych kosztów wytwarzania energii z tradycyjnych biopaliw, z jednej strony, i tych bio­ paliw, które dają dodatkowe korzyści, z drugiej strony. Państwa członkowskie mogą zachęcać do inwestycji na rzecz badań i rozwoju takich i innych technologii energii odnawialnych, które potrzebują czasu, aby stać się konkurencyjne.

(90) Podczas wdrażania niniejszej dyrektywy należy uwzględniać, w stosownych przypadkach, postanowienia Konwencji o do­ stępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczą­ cych środowiska, w szczególności zgodnie z ich wykonywa­ niem na mocy dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji o środowisku

(1) Dz.U. L 41 z 14.2.2003, s. 26.

.

(91) Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy po­ winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawia­ jącą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji

(2) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.

.

(92) W szczególności Komisji powinny zostać przyznane uprawnienia do przyjęcia zasad metodologicznych i war­ tości niezbędnych do dokonania oceny, czy w odniesieniu do biopaliw i biopłynów zostały spełnione kryteria zrów­ noważonego rozwoju, do dostosowania zawartości ener­ gii w paliwach transportowych do postępu naukowo- technicznego, do ustanowienia kryteriów i zasięgu

geograficznego dla określania wysokiego poziomu bioró­ żnorodnych terenów trawiastych oraz do ustanowienia szczegółowych definicji terenów wysoce zdegradowanych lub zanieczyszczonych. Ponieważ środki te mają zakres ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istot­ ne niniejszej dyrektywy, w tym poprzez dodanie nowych elementów innych niż istotne, środki te muszą zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kon­ trolą ustanowioną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(93) Przepisy dyrektywy 2001/77/WE i dyrektywy pokrywające się z przepisami niniejszej dyrektywy powin­ ny zostać wykreślone od najpóźniejszego możliwego mo­ mentu przewidzianego na transpozycję niniejszej dyrektywy. Przepisy dotyczące celów na 2010 r. i sprawoz­ dawczości za ten rok powinny obowiązywać do koń­ ca 2011 r. Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2001/77/WE i dyrektywę 2003/30/WE.

(94) Ponieważ środki przewidziane w art. 17–19 mają również wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego przez zharmonizowanie kryteriów zrównoważonego rozwoju dla biopaliw i biopłynów do celów rachunkowości niniej­ szej dyrektywy i dzięki temu ułatwienie, zgodnie z art. 17 ust. 8, handlu biopaliwami i biopłynami, które spełniają te warunki, między państwami członkowskimi, środki te są oparte na art. 95 Traktatu.

(95) System kryteriów zrównoważonego rozwoju nie powinien stanowić dla państw członkowskich przeszkody w uwzględnianiu w ich krajowych systemach wsparcia wyższych kosztów produkcji biopaliw i biopłynów, które przynoszą korzyści przewyższające wartości minimalne określone w systemie kryteriów zrównoważonego rozwoju.

(96) Ponieważ ogólne cele niniejszej dyrektywy, mianowicie osiągnięcie 20 % udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto we Wspólnocie oraz 10 % udziału energii ze źródeł odnawialnych w uży­ ciu energii w transporcie w każdym państwie członkow­ skim do 2020 r., nie mogą zostać w wystarczającym stopniu osiągnięte przez państwa członkowskie i w związ­ ku z tym mogą, z uwagi na rozmiar i efekty działania, zo­ stać lepiej osiągnięte na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomoc­ niczości, jak określono w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasa­ dą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia zamierzonych celów.

(97) Zachęca się państwa członkowskie, aby zgodnie z punk­ tem 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa

(3) Dz.U. C 321 z 31.12.2003, s. 1.

, w interesie wła­ snym i Wspólnoty, sporządzały własne tabele ilustrujące w miarę możliwości współzależności między niniejszą dy­ rektywą a środkami transpozycji oraz podawały je do wia­ domości publicznej,

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/27

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Przedmiot i zakres

Niniejsza dyrektywa ustanawia wspólne ramy dla promowania energii ze źródeł odnawialnych. Określa ona obowiązkowe kra­ jowe cele ogólne w odniesieniu do całkowitego udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto i w od­ niesieniu do udziału energii ze źródeł odnawialnych w transpor­ cie. Ustanawia ona zasady dotyczące statystycznych przekazów między państwami członkowskimi, wspólnych projektów między państwami członkowskimi i z państwami trzecimi, gwarancji po­ chodzenia, procedur administracyjnych, informacji i szkoleń oraz dostępu energii ze źródeł odnawialnych do sieci elektroenerge­ tycznej. Określa ona kryteria zrównoważonego rozwoju dla biopaliw i biopłynów.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się definicje zawarte w dyrektywie 2003/54/WE.

Stosuje się również następujące definicje:

a) „energia ze źródeł odnawialnych” oznacza energię z odna­ wialnych źródeł niekopalnych, a mianowicie energię wiatru, energię promieniowania słonecznego, energię aerotermalną, geotermalną i hydrotermalną i energię oceanów, hydroener­ gię, energię pozyskiwaną z biomasy, gazu pochodzącego z wysypisk śmieci, oczyszczalni ścieków i ze źródeł biologicznych (biogaz);

b) „energia aerotermalna” oznacza energię magazynowaną w postaci ciepła w powietrzu w danym obszarze;

c) „energia geotermalna” oznacza energię składowaną w posta­ ci ciepła pod powierzchnią ziemi;

d) „energia hydrotermalna” oznacza energię składowaną w po­ staci ciepła w wodach powierzchniowych;

e) „biomasa” oznacza ulegającą biodegradacji część produktów, odpadów lub pozostałości pochodzenia biologicznego z rol­ nictwa (łącznie z substancjami roślinnymi i zwierzęcymi), leśnictwa i związanych działów przemysłu, w tym rybołów­ stwa i akwakultury, a także ulegającą biodegradacji część od­ padów przemysłowych i miejskich;

f) „końcowe zużycie energii brutto” oznacza towary energe­ tyczne dostarczane do celów energetycznych przemysłowi, sektorowi transportowemu, gospodarstwom domowym, sektorowi usługowemu, w tym świadczącemu usługi pu­ bliczne, rolnictwu, leśnictwu i rybołówstwu, łącznie ze zuży­ ciem energii elektrycznej i ciepła przez przemysł energetyczny na wytwarzanie energii elektrycznej i ciepła oraz łącznie ze stratami energii elektrycznej i ciepła podczas dystrybucji i przesyłania;

g) „system lokalnego ogrzewania” lub „lokalnego chłodzenia” oznacza dystrybucję energii termicznej w postaci pary, gorą­ cej wody lub schłodzonych płynów, z centralnego źródła produkcji przez sieć do wielu budynków lub punktów w ce­ lu wykorzystania jej do ogrzewania lub chłodzenia pomie­ szczeń lub procesów;

h) „biopłyny” oznaczają ciekłe paliwa dla celów energetycznych, innych niż w transporcie, w tym do wytwarzania energii elektrycznej oraz energii ciepła i chłodu, produkowane z biomasy;

i) „biopaliwa” oznaczają ciekłe lub gazowe paliwa dla transpor­ tu, produkowane z biomasy;

j) „gwarancja pochodzenia” oznacza elektroniczny dokument, który służy wyłącznie jako dowód dla odbiorcy końcowego, że dana część lub ilość energii została wyprodukowana ze źródeł odnawialnych zgodnie z wymogami art. 3 ust. 6 dyrektywy 2003/54/WE;

k) „system wsparcia” oznacza każdy instrument, system lub me­ chanizm stosowany przez państwo członkowskie lub grupę państw członkowskich, który promuje wykorzystanie ener­ gii ze źródeł odnawialnych dzięki zmniejszeniu kosztów tej energii, zwiększeniu ceny, za którą można ją sprzedać, lub zwiększeniu — poprzez nałożenie obowiązku stosowania energii odnawialnej lub w inny sposób — jej nabywanej iloś­ ci. Obejmuje ono pomoc inwestycyjną, zwolnienia z podat­ ków lub ulgi podatkowe, zwrot podatków, systemy wsparcia polegające na nałożeniu obowiązku wykorzystywania ener­ gii ze źródeł odnawialnych, w tym również systemy posłu­ gujące się zielonymi certyfikatami, oraz systemy bezpośredniego wsparcia cen, w tym gwarantowane ceny za­ kupu oraz premie opcyjne, lecz nie jest ograniczone do wy­ mienionych środków;

l) „obowiązek stosowania energii odnawialnej” oznacza krajo­ wy system wsparcia zobowiązujący producentów energii do wytwarzania części energii ze źródeł odnawialnych, zobo­ wiązujący dostawców energii do pokrywania części swoich dostaw przez energię ze źródeł odnawialnych lub zobowią­ zujący użytkowników energii do pokrywania części swojego zapotrzebowania przez energię ze źródeł odnawialnych. Po­ jęcie to obejmuje systemy, w których wymogi te można speł­ nić, stosując zielone certyfikaty;

m) „wartość rzeczywista” oznacza wartość ograniczenia emisji ga­ zów cieplarnianych w odniesieniu do niektórych lub wszystkich etapów określonego procesu produkcji biopaliw obliczoną zgodnie z metodologią określoną w części C załącznika V;

n) „wartość typowa” oznacza szacunkową wartość ogranicze­ nia emisji gazów cieplarnianych reprezentatywnego dla da­ nej ścieżki produkcji biopaliw;

o) „wartość standardowa” oznacza wartość wyprowadzoną z wartości typowej przy zastosowaniu czynników określo­ nych z góry, która może być stosowana zamiast wartości rze­ czywistej w pewnych okolicznościach, określonych w niniejszej dyrektywie.

L 140/28 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

Artykuł 3

Obowiązkowe krajowe cele ogólne i środki w zakresie stosowania energii ze źródeł odnawialnych

1. Każde państwo członkowskie dba o to, aby jego udział energii ze źródeł odnawialnych, obliczany zgodnie z art. 5–11, w końcowym zużyciu energii brutto w 2020 r. odpowiadał co najmniej jego krajowemu celowi ogólnemu dla udziału energii ze źródeł odnawialnych w tym roku, określonemu w trzeciej kolum­ nie tabeli w załączniku I część A. Te obowiązkowe krajowe cele ogólne są zgodne z celem zakładającym 20 % udział energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto we Wspólnocie w 2020 r. Celem łatwiejszego osiągnięcia celów okre­ ślonych w tym artykule każde państwo członkowskie promuje wydajność i oszczędność energetyczną i do nich zachęca.

2. Państwa członkowskie wprowadzają środki skutecznie zaprojektowane, aby zapewnić, że ich udział energii ze źródeł od­ nawialnych jest równy udziałowi określonemu w orientacyjnym kursie wyznaczonym w załączniku I część B lub przekracza go.

3. Aby osiągnąć cele wyznaczone w ust. 1 i 2 niniejszego ar­ tykułu, państwa członkowskie mogą stosować między innymi na­ stępujące środki:

a) systemy wsparcia;

b) środki współpracy między poszczególnymi państwami członkowskimi oraz z państwami trzecimi, aby osiągnąć kra­ jowe cele ogólne zgodnie z art. 5–11.

Bez uszczerbku dla art. 87 i 88 Traktatu państwa członkowskie mają prawo decydować zgodnie z art. 5–11 niniejszej dyrektywy, w jakim zakresie wspierają energię ze źródeł odnawialnych wy­ twarzaną w innym państwie członkowskim.

4. Każde państwo członkowskie zapewnia, aby jego udział energii ze źródeł odnawialnych we wszystkich rodzajach trans­ portu w 2020 r. wynosił co najmniej 10 % końcowego zużycia energii w transporcie w tym państwie członkowskim.

Do celów niniejszego ustępu stosuje się następujące definicje:

a) do obliczenia mianownika, tzn. całkowitej ilości energii zu­ żytej w transporcie do celów akapitu pierwszego, uwzględ­ nia się tylko benzynę, olej napędowy i biopaliwa, zużyte w transporcie drogowym i kolejowym, oraz energię elektryczną;

b) do obliczenia licznika, tzn. ilości energii ze źródeł odnawial­ nych zużytej w transporcie do celów akapitu pierwszego, uwzględnia się wszystkie rodzaje energii ze źródeł odnawial­ nych, zużytej we wszystkich rodzajach transportu;

c) do obliczenia udziału energii elektrycznej produkowanej z odnawialnych źródeł i zużywanej przez wszystkie rodzaje elektrycznych pojazdów na potrzeby lit. a) i b) państwa członkowskie mogą wybrać albo przeciętny udział energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii we Wspólnocie, albo udział energii elektrycznej z odnawialnych źródeł ener­ gii w ich własnym kraju, odpowiadający udziałowi zmierzo­ nemu w ciągu dwóch lat poprzedzających rok, o którym

mowa. Ponadto do obliczenia ilości energii elektrycznej z od­ nawialnych źródeł energii zużywanej przez elektryczne po­ jazdy drogowe uznaje się, że zużycie to równe jest pomnożonej o 2,5 wartości energetycznej przypadającej na pobraną energię elektryczną z odnawialnych źródeł energii.

Do dnia 31 grudnia 2011 r. Komisja przedstawia, w odpowied­ nich przypadkach, wniosek zezwalający pod pewnymi warunka­ mi na zaliczenie całkowitej ilości energii elektrycznej pochodzącej ze źródeł odnawialnych zużytej do napędu wszystkich rodzajów pojazdów elektrycznych.

Do dnia 31 grudnia 2011 r. Komisja przedstawia również, w od­ powiednich przypadkach, wniosek w sprawie metodologii obli­ czania udziału wodoru pochodzącego ze źródeł odnawialnych w ogólnym koszyku paliw.

Artykuł 4

Krajowe plany działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych

1. Każde państwo członkowskie przyjmuje krajowy plan dzia­ łania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych. Krajowy plan działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych określa dla danego państwa członkowskiego krajowe cele w zakresie udziału energii ze źródeł odnawialnych zużyte w sektorze transporto­ wym, sektorze energii elektrycznej, sektorze ogrzewania i chło­ dzenia w 2020 r., uwzględniając wpływ innych środków polityki efektywności energetycznej na końcowe zużycie energii oraz od­ powiednie środki, które należy podjąć dla osiągnięcia krajowych celów ogólnych, w tym współpracę między organami władzy lo­ kalnej, regionalnej i krajowej, zaplanowane transfery statystyczne lub wspólne projekty, krajowe strategie ukierunkowane na roz­ wój istniejących zasobów biomasy i zmobilizowanie nowych za­ sobów biomasy do różnych zastosowań, a także środki, które należy podjąć w celu wypełnienia zobowiązań zawartych w art. 13–19.

Do dnia 30 czerwca 2009 r. Komisja przyjmuje schemat krajo­ wych planów działania w zakresie energii ze źródeł odnawial­ nych. Schemat ten obejmuje minimalne wymagania, o których mowa w załączniku VI. Przedstawiając swoje krajowe plany dzia­ łania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych, państwa człon­ kowskie stosują ten schemat.

2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o swoich kra­ jowych planach działania w zakresie energii ze źródeł odnawial­ nych najpóźniej do dnia 30 czerwca 2010 r.

3. Sześć miesięcy przed ostatecznym terminem przedstawie­ nia krajowego planu działania w zakresie energii ze źródeł odna­ wialnych każde z państw członkowskich publikuje i przekazuje Komisji prognozę, w której zawiera:

a) szacowaną nadwyżkę energii ze źródeł odnawialnych w od­ niesieniu do orientacyjnego kursu, która mogłaby zostać przekazana innym państwom członkowskim zgodnie z ar­ t. 6–11, jak również jego szacunkowy potencjał wspólnych projektów do roku 2020; oraz

b) szacowane zapotrzebowanie na energię ze źródeł odnawial­ nych, które do roku 2020 ma być pokrywane inaczej niż z produkcji krajowej.

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/29

Informacje te mogą obejmować elementy dotyczące kosztów i ko­ rzyści oraz finansowania. Prognoza ta jest aktualizowana w spra­ wozdaniach państw członkowskich zgodnie z art. 22 ust. 1 lit. l) i m).

4. Państwo członkowskie, którego udział energii ze źródeł od­ nawialnych spadł poniżej orientacyjnego kursu w bezpośrednio poprzedzającym okresie dwuletnim, określonym w załączni­ ku I część B, przekazuje Komisji zmieniony krajowy plan działa­ nia w zakresie energii ze źródeł odnawialnych najpóźniej do dnia 30 czerwca następnego roku, określając w tym planie odpo­ wiednie i proporcjonalne środki mające zapewnić powrót w roz­ sądnym czasie do orientacyjnego kursu wyznaczonego w załączniku I część B.

Jeżeli dane państwo członkowskie nie osiągnęło orientacyjnego kursu, mieszcząc się w określonym limicie, a także należycie uwz­ ględniając obecne i przyszłe środki podejmowane przez to pań­ stwo członkowskie, Komisja może przyjąć decyzję zwalniającą dane państwo członkowskie z obowiązku przedkładania zmie­ nionego krajowego planu działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych.

5. Komisja dokonuje oceny krajowych planów działania w za­ kresie energii ze źródeł odnawialnych, w szczególności stosow­ ności środków przewidzianych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 3 ust. 2. W odpowiedzi na krajowy plan działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych lub zmieniony krajo­ wy plan działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych Ko­ misja może wydać zalecenie.

6. Komisja przesyła Parlamentowi Europejskiemu krajowe pla­ ny działań w zakresie energii ze źródeł odnawialnych i dokumen­ ty zawierające prognozy w takiej formie, jaką podano do wiadomości publicznej na platformie na rzecz przejrzystości, o której mowa w art. 24 ust. 2, jak również wszelkie zalecenia, o których mowa w ust. 5 niniejszego artykułu.

Artykuł 5

Obliczanie udziału energii ze źródeł odnawialnych

1. Końcowe zużycie energii brutto ze źródeł odnawialnych w poszczególnych państwach członkowskich wylicza się jako sumę:

a) końcowego zużycia energii elektrycznej brutto z odnawial­ nych źródeł energii;

b) końcowego zużycia energii brutto ze źródeł odnawialnych w ciepłownictwie i chłodnictwie; oraz

c) końcowego zużycia energii ze źródeł odnawialnych w transporcie.

W celu wyliczenia udziału energii ze źródeł odnawialnych w koń­ cowym zużyciu energii brutto gaz, energię elektryczną i wodór uzyskane z odnawialnych źródeł klasyfikuje się wyłącznie jeden raz w ramach lit. a), b) lub c) akapitu pierwszego.

Z zastrzeżeniem art. 17 ust. 1 akapit drugi biopaliwa i biopłyny, które nie spełniają kryteriów zrównoważonego rozwoju określo­ nych w art. 17 ust. 2–6, nie są brane pod uwagę.

2. W przypadku gdy państwo członkowskie uzna, że ze wzglę­ du na wystąpienie siły wyższej nie jest w stanie uzyskać do 2020 r. określonego w trzeciej kolumnie tabeli w załączniku I poziomu udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto, niezwłocznie informuje Komisję o tym fakcie. Ko­ misja przyjmuje decyzję stwierdzającą, czy wystąpiła siła wyższa. W przypadku gdy Komisja uzna, że wystąpiła siła wyższa, podej­ muje decyzję dotyczącą zakresu dostosowania końcowego zuży­ cia energii brutto ze źródeł odnawialnych za rok 2020 w danym państwie członkowskim.

3. Dla celów ust. 1 lit. a) końcowe zużycie energii elektrycznej brutto z odnawialnych źródeł energii oblicza się jako ilość ener­ gii elektrycznej wytworzonej w państwie członkowskim z odna­ wialnych źródeł energii, z wyłączeniem wytwarzania energii elektrycznej w elektrowniach szczytowych z członem pompo­ wym z wody, która została wcześniej wpompowana pod górę.

W przypadku instalacji spalania wielopaliwowego, wykorzystu­ jących źródła odnawialne oraz konwencjonalne, uwzględnia się tylko energię wytworzoną z odnawialnych źródeł energii. Dla ce­ lów niniejszego wyliczenia wkład każdego źródła energii oblicza się na podstawie jego zawartości energetycznej.

Energię elektryczną wytworzoną dzięki wykorzystaniu energii wodnej i energii wiatru uwzględnia się zgodnie z zasadami nor­ malizacji określonymi w załączniku II.

4. Dla celów ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu końcowe zuży­ cie energii brutto ze źródeł odnawialnych w celu ogrzewa­ nia i chłodzenia oblicza się jako ilość energii ze źródeł odnawialnych, wyprodukowanej na potrzeby systemów lokalne­ go ogrzewania lub chłodzenia w danym państwie członkowskim, powiększoną o zużycie energii z innych źródeł odnawialnych przez sektor przemysłu, gospodarstwa domowe, sektory usług, rolnictwa, leśnictwa i rybołówstwa w celu ogrzewania i chłodze­ nia i w procesach technologicznych.

W przypadku obiektów wielopaliwowych wykorzystujących źródła odnawialne i konwencjonalne uwzględnia się tylko ener­ gię ciepła i chłodu wytworzoną z odnawialnych źródeł energii. Dla celów niniejszego wyliczenia wkład każdego źródła energii oblicza się na podstawie jego zawartości energetycznej.

Dla celów ust. 1 lit. b) uwzględnia się energię ciepła pochodzącą z pomp ciepła wykorzystujących energię aerotermalną, geoter­ malną i hydrotermalną, jeżeli końcowy wynik energetyczny prze­ kracza znacząco wyjściowy wynik energetyczny wymagany do ogrzania pomp. Ilość ciepła, którą traktuje się jako energię ze źró­ deł odnawialnych dla celów niniejszej dyrektywy, oblicza się zgodnie z metodologią określoną w załączniku VII.

Dla celów ust. 1 lit. b) nie uwzględnia się energii termicznej wy­ tworzonej przez systemy energii biernej, w ramach których niż­ sze zużycie energii zyskuje się w sposób bierny dzięki konstrukcji budynku lub ciepłu wytworzonemu ze źródeł nieodnawialnych.

5. Wartość energetyczną paliw transportowych wymienio­ nych w załączniku III przyjmuje się zgodnie z tym załącznikiem. Załącznik III może być dostosowywany do postępu naukowo- technicznego. Środki te, mające na celu zmianę elementów in­ nych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 25 ust. 4.

(1)

L 140/30 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

6. Udział energii ze źródeł odnawialnych oblicza się jako war­ tość końcowego zużycia energii brutto ze źródeł odnawialnych podzieloną przez wartość końcowego zużycia energii brutto ze wszystkich źródeł i wyraża się w procentach.

Do celów akapitu pierwszego suma, o której mowa w ust. 1, jest dostosowywana zgodnie z art. 6, 8, 10 i 11.

Przy obliczaniu końcowego zużycia energii brutto danego pań­ stwa członkowskiego w celu zbadania, w jakim stopniu spełnia ono wspomniane cele i przestrzega orientacyjnego kursu, okre­ ślonych w niniejszej dyrektywie, należy uznać, że ilość energii zu­ żyta w lotnictwie nie powinna przekraczać 6,18 %. Dla Cypru i Malty ilość energii zużywanej w lotnictwie uznaje się za nie większą niż 4,12 %, jako udział końcowego zużycia energii brutto przez to państwo członkowskie.

7. Metodologia i definicje stosowane przy wyliczaniu udziału energii ze źródeł odnawialnych określone są w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1099/2008 z dnia 22 października 2008 r. w sprawie statystyki energii

(1) Dz.U. L 304 z 14.11.2008, s. 1.

.

Państwa członkowskie zapewniają, by została zachowana spój­ ność informacji statystycznych stosowanych przy obliczaniu tych udziałów sektorowych i łącznych oraz informacji statystycznych przekazywanych Komisji na mocy rozporządzenia (WE) nr 1099/2008.

Artykuł 6

Transfery statystyczne między państwami członkowskimi

1. Państwa członkowskie mogą uzgodnić i poczynić ustalenia dotyczące statystycznych transferów określonej ilości energii ze źródeł odnawialnych z jednego państwa członkowskiego do dru­ giego. Przekazywaną ilość należy:

a) odjąć od ilości energii ze źródeł odnawialnych, która jest bra­ na pod uwagę przy obliczaniu, czy państwo członkowskie dokonujące transferu spełnia wymogi art. 3 ust. 1 i 2; oraz

b) dodać do ilości energii ze źródeł odnawialnych, która jest brana pod uwagę przy wyliczaniu, czy państwo członkow­ skie przyjmujące transfer spełnia wymogi art. 3 ust. 1 i 2.

Transfer statystyczny nie ma wpływu na osiągnięcie krajowego celu państwa członkowskiego dokonującego takiego transferu.

2. Ustalenia, o których mowa w ust. 1, mogą obowiązywać przez jeden rok lub więcej lat. Komisja musi zostać o nich powia­ domiona nie później niż 3 miesiące po zakończeniu każdego roku, w którym obowiązywały. Informacje przesłane Komisji obejmują ilość i cenę przekazywanej energii.

3. Transfery stają się skuteczne tylko wtedy, gdy wszystkie państwa członkowskie uczestniczące w przekazaniu poinformo­ wały Komisję o transferze.

Artykuł 7

Wspólne projekty między państwami członkowskimi

1. Dwa państwa członkowskie lub większa ich liczba mogą współpracować w zakresie wszystkich rodzajów wspólnych pro­ jektów odnoszących się do wytwarzania energii elektrycznej, cie­ pła lub chłodu pochodzących z odnawialnych źródeł energii. Współpraca ta może obejmować prywatnych operatorów.

2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o udziale lub ilości energii pochodzącej z energii elektrycznej, ciepła lub chło­ du z odnawialnych źródeł energii wyprodukowanej przez dowol­ ny wspólny projekt na ich terytorium, który oddano do eksploatacji po dniu25 czerwca 2009 lub przez część instalacji zmodernizowaną po tej dacie, jeżeli ten udział lub ilość energii mają zostać uznane na poczet krajowych celów ogólnych innego państwa członkowskiego w celu określenia zgodności z wymo­ gami niniejszej dyrektywy.

3. Powiadomienie, o którym mowa w ust. 2:

a) opisuje proponowaną instalację lub wskazuje zmodernizo­ waną instalację;

b) określa udział lub ilość energii elektrycznej, ciepła lub chło­ du wyprodukowanej w instalacji, która ma zostać uznana na poczet krajowych celi ogólnych innego państwa członkowskiego;

c) wskazuje państwo członkowskie, na rzecz którego składane jest powiadomienie; oraz

d) wskazuje okres, w pełnych latach kalendarzowych, podczas którego energia elektryczna, ciepła lub chłodu wyproduko­ wana w instalacji z odnawialnych źródeł energii ma być uznawana na poczet krajowego celu ogólnego tego innego państwa członkowskiego.

4. Okres wskazany w ust. 3 lit. d) nie wykracza poza rok 2020. Czas trwania wspólnego projektu może wykraczać poza rok 2020.

5. Powiadomienie złożone na mocy niniejszego artykułu nie zostaje zmienione ani wycofane bez obopólnej zgody państwa członkowskiego, które złożyło powiadomienie, oraz państwa członkowskiego wskazanego zgodnie z ust. 3 lit. c).

Artykuł 8

Oddziaływanie wspólnych projektów realizowanych przez państwa członkowskie

1. W terminie trzech miesięcy od końca każdego roku objęte­ go okresem przewidzianym w art. 7 ust. 3 lit. d) państwo człon­ kowskie, które złożyło powiadomienie na mocy art. 7, wydaje pismo powiadamiające, w którym określa:

a) całkowitą ilość energii elektrycznej, ciepła lub chłodu, którą wyprodukowano w odnośnym roku ze źródeł odnawialnych w instalacji będącej przedmiotem powiadomienia złożonego na mocy art. 7; oraz

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/31

b) ilość energii elektrycznej, ciepła lub chłodu, którą wyprodu­ kowano w odnośnym roku z odnawialnych źródeł energii w tej instalacji i która ma zostać uznana na poczet krajowe­ go celu ogólnego innego państwa członkowskiego zgodnie z powiadomieniem.

2. Powiadamiające państwo członkowskie przesyła pismo po­ wiadamiające państwu członkowskiemu, na rzecz którego złożo­ no powiadomienie, oraz Komisji.

3. Do celów wyliczenia zgodności z wymogami niniejszej dy­ rektywy w zakresie krajowych celów ogólnych ilość energii elek­ trycznej, ciepła lub chłodu, pochodzącej z odnawialnych źródeł energii, zgłoszonej zgodnie z ust. 1 lit. b) należy:

a) odjąć od ilości energii elektrycznej, ciepła lub chłodu z od­ nawialnych źródeł energii branej pod uwagę przy wyliczaniu, czy państwo członkowskie, które wydało pismo powiada­ miające na mocy ust. 1, spełnia wymogi; oraz

b) dodać do ilości energii elektrycznej, ciepła lub chłodu z od­ nawialnych źródeł energii branej pod uwagę przy wyliczaniu, czy państwo członkowskie, które otrzymało pismo powia­ damiające zgodnie z ust. 2, spełnia wymogi.

Artykuł 9

Wspólne projekty pomiędzy państwami członkowskimi i państwami trzecimi

1. Państwo członkowskie lub większa ich liczba może współ­ pracować z jednym lub większą liczbą państw trzecich w zakre­ sie wszystkich rodzajów wspólnych projektów odnoszących się do wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł ener­ gii. Współpraca ta może obejmować prywatnych operatorów.

2. Energię elektryczną wytwarzaną z odnawialnych źródeł energii w państwach trzecich uwzględnia się do celów oceny zgodności z wymogami niniejszej dyrektywy dotyczącymi krajo­ wych celów ogólnych wyłącznie w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

a) energia elektryczna jest zużywana we Wspólnocie, wymóg, który uważany jest za spełniony, jeżeli:

(i) ilość energii elektrycznej równoważna ilości uwzględ­ nianej do obliczeń jest ściśle przypisana do alokowanej mocy połączeń międzysystemowych przez wszystkich odpowiedzialnych operatorów systemów przesyłowych w kraju pochodzenia, kraju przeznaczenia i, jeżeli ma to zastosowanie, każdym kraju trzecim tranzytu;

(ii) ilość energii elektrycznej równoważna ilości uwzględ­ nianej do obliczeń została ściśle zarejestrowana w wy­ kazie zbilansowania przez odpowiedzialnego operatora systemu przesyłowego po wspólnotowej stronie połą­ czenia wzajemnego; oraz

(iii) przypisana zdolność i wytwarzanie energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii w instalacji, o której mowa w ust. 2 lit. b), odnoszą się do tego samego okresu;

b) energia elektryczna jest produkowana w nowo wybudowa­ nej instalacji, którą oddano do eksploatacji po dniu 25 czerw­ ca 2009, lub w tej części instalacji, którą rozbudowano po tej dacie, w ramach wspólnego projektu, o którym mowa w ust. 1; oraz

c) ilość produkowanej i eksportowanej energii elektrycznej nie uzyskała innego wsparcia w ramach systemu wsparcia pań­ stwa trzeciego niż pomoc inwestycyjna przyznana tej instalacji.

3. Państwa członkowskie mogą zwracać się do Komisji, by na potrzeby art. 5 uwzględniła energię elektryczną z odnawialnych źródeł energii wytwarzaną i zużywaną w państwie trzecim, w kontekście budowy połączenia wzajemnego między państwem członkowskim a państwem trzecim o bardzo długim czasie rea­ lizacji, pod następującymi warunkami:

a) budowa połączenia wzajemnego musi się rozpocząć do dnia 31 grudnia 2016 r.;

b) nie może istnieć możliwość oddania do eksploatacji połącze­ nia wzajemnego przed dniem 31 grudnia 2020 r.;

c) możliwe jest oddanie do eksploatacji połączenia wzajemne­ go przed dniem 31 grudnia 2022 r.;

d) po oddaniu do eksploatacji połączenie wzajemne będzie wy­ korzystywane do eksportowania energii pochodzącej z od­ nawialnych źródeł energii do Wspólnoty zgodnie z ust. 2;

e) zastosowanie odnosi się do wspólnego projektu, który speł­ nia kryteria wymienione w ust. 2 lit. b) i c) i będzie realizo­ wany przy wykorzystaniu połączenia wzajemnego po oddaniu do eksploatacji oraz do ilości energii elektrycznej nie większej od ilości, którą eksportować się będzie do Wspól­ noty po oddaniu połączenia wzajemnego do eksploatacji.

4. Udział lub ilość energii elektrycznej wyprodukowanej w do­ wolnej instalacji na terytorium państwa trzeciego, które mają zo­ stać uznane na poczet krajowych celów ogólnych jednego lub kilku państw członkowskich w celu oceny zgodności z art. 3, są zgłaszane Komisji. W przypadku gdy chodzi o więcej niż jedno państwo członkowskie, o podziale tej wielkości między państwa członkowskie należy poinformować Komisję. Udział ten lub ilość ta nie przekracza ilości faktycznie wyeksportowanej do Wspól­ noty i wykorzystanej na jej terytorium, odpowiadającej ilości, o której mowa w ust. 2 lit. a) ppkt (i) i (ii) niniejszego artyku­ łu i spełniającej warunki określone w ust. 2 lit. a). Powiadomienie zostaje złożone przez każde państwo członkowskie, któremu dany udział lub ilość energii elektrycznej ma być zaliczona na po­ czet krajowego celu ogólnego.

5. Powiadomienie, o którym mowa w ust. 4:

a) opisuje proponowaną instalację lub wskazuje zmodernizo­ waną instalację;

b) określa udział lub ilość energii elektrycznej produkowanej w instalacji, która ma zostać uznana na poczet krajowych ce­ lów ogólnych danego państwa członkowskiego, jak również, z zastrzeżeniem wymogów w zakresie poufności, odpowied­ nie uzgodnienia finansowe;

L 140/32 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

c) wskazuje okres, w pełnych latach kalendarzowych, podczas którego energia elektryczna ma być uznawana na poczet kra­ jowego celu ogólnego tego państwa członkowskiego; oraz

d) zawiera pisemne uznanie lit. b) i c) przez państwo trzecie, na którego terytorium ma zostać oddana do eksploatacji dana instalacja, oraz udział lub ilość energii elektrycznej wyprodu­ kowanej przez daną instalację, która zostanie wykorzystana na rynku krajowym przez to państwo trzecie.

6. Okres wskazany w ust. 5 lit. c) nie może wykraczać poza rok 2020. Czas trwania wspólnego projektu może wykraczać poza rok 2020.

7. Powiadomienie złożone na mocy niniejszego artykułu nie może zostać zmienione ani wycofane bez zgody państwa człon­ kowskiego, które złożyło powiadomienie, oraz państwa trzecie­ go, które uznało projekt zgodnie z ust. 5 lit. d).

8. Państwa członkowskie i Wspólnota zachęcają odpowiednie organy Traktatu o Wspólnocie Energetycznej do podejmowania, zgodnie z Traktatem o Wspólnocie Energetycznej, środków nie­ zbędnych, aby umawiające się strony traktatu mogły stosować przepisy o współpracy między państwami członkowskimi, okre­ ślone w niniejszej dyrektywie.

Artykuł 10

Skutki wspólnych projektów pomiędzy państwami członkowskimi i państwami trzecimi

1. W terminie trzech miesięcy od końca każdego roku objęte­ go okresem wskazanym w art. 9 ust. 5 lit. c) państwo członkow­ skie, które złożyło powiadomienie na mocy art. 9, wydaje pismo powiadamiające, w którym określa:

a) całkowitą ilość energii elektrycznej, którą wytworzono w od­ nośnym roku z odnawialnych źródeł energii w instalacji, bę­ dącej przedmiotem powiadomienia złożonego na mocy art. 9;

b) ilość energii elektrycznej, którą wytworzono w danym roku z odnawialnych źródeł energii w tej instalacji i która ma zo­ stać uznana na poczet krajowego celu ogólnego tego pań­ stwa zgodnie z warunkami powiadomienia na podstawie art. 9; oraz

c) dowód spełnienia warunków określonych w art. 9 ust. 2.

2. Przedmiotowe państwo członkowskie wysyła pismo powia­ damiające państwu trzeciemu, które uznało projekt zgodnie z ar­ t. 9 ust. 5 lit. d), oraz Komisji.

3. Do celów oceny zgodności z wymogami niniejszej dyrekty­ wy w zakresie krajowych celów ogólnych ilość energii elektrycz­ nej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii zgłoszonej zgodnie z ust. 1 lit. b) dodaje się do ilości energii ze źródeł odna­ wialnych uwzględnianej przy ocenie spełnienia wymagań przez państwo członkowskie wystosowujące pismo powiadamiające.

Artykuł 11

Wspólne systemy wsparcia

1. Nie naruszając obowiązków państwa członkowskiego wy­ nikających z art. 3, dwa państwa członkowskie lub większa ich liczba mogą dobrowolnie postanowić o połączeniu lub częścio­ wym koordynowaniu ich krajowych systemów wsparcia. W ta­ kich przypadkach pewna ilość energii ze źródeł odnawialnych wyprodukowana na terytorium jednego uczestniczącego państwa członkowskiego może zostać zaliczona na poczet krajowego celu ogólnego innego uczestniczącego państwa członkowskiego, jeże­ li to państwo członkowskie:

a) dokona statystycznego transferu określonych ilości energii ze źródeł odnawialnych z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego zgodnie z art. 6; lub

b) ustanowi regułę dystrybucji, którą uznają inne uczestniczące państwa członkowskie i która rozdziela ilości energii ze źró­ deł odnawialnych między uczestniczącymi państwami człon­ kowskimi. Komisja musi zostać powiadomiona o takiej regule nie później niż trzy miesiące po zakończeniu pierw­ szego roku, w którym zaczęła ona obowiązywać.

2. W ciągu trzech miesięcy po zakończeniu każdego roku każ­ de państwo członkowskie, które złożyło powiadomienie zgodnie z ust. 1 lit. b), wystosowuje pismo powiadamiające, w którym wskazuje całkowitą ilość energii elektrycznej, ciepła lub chłodu, pochodzącej z odnawialnych źródeł energii, wyprodukowaną w przedmiotowym roku podlegającą regule dystrybucji.

3. Do celów oceny zgodności z wymogami niniejszej dyrekty­ wy w zakresie krajowych celów ogólnych ilość energii elektrycz­ nej pochodzącej z odnawialnych źródeł energii zgłoszoną zgodnie z ust. 2, rozdziela się między państwa członkowskie zgodnie ze zgłoszoną regułą dystrybucji.

Artykuł 12

Wzrost mocy

Do celów art. 7 ust. 2 oraz art. 9 ust. 2 lit. b) jednostki energii z odnawialnych źródeł energii, które można przypisać zwiększe­ niu mocy instalacji, są traktowane, jakby zostały wytworzone przez oddzielną instalację, której eksploatacja rozpoczęła się w momencie wystąpienia wzrostu mocy.

Artykuł 13

Procedury administracyjne, przepisy i kodeksy

1. Państwa członkowskie zapewniają, że wszelkie krajowe przepisy dotyczące procedur autoryzacji, certyfikacji i licencjono­ wania, które są stosowane w elektrowniach wytwarzających ener­ gię elektryczną, energię ciepła lub chłodu z odnawialnych źródeł energii oraz związanej z nimi infrastruktury sieci przesyło­ wych i dystrybucyjnych oraz w procesie przekształcania biomasy w biopaliwa lub inne produkty energetyczne, są proporcjonalne i niezbędne.

(1)

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/33

Państwa członkowskie podejmują w szczególności właściwe kro­ ki niezbędne do zapewnienia:

a) z zastrzeżeniem różnic między państwami członkowskimi pod względem struktury administracyjnej i organizacji, wy­ raźnego określenia i koordynacji obowiązków administracyj­ nych organów krajowych, regionalnych i lokalnych w zakresie procedur autoryzacji, certyfikacji i licencjonowa­ nia, w tym planowania przestrzennego, łącznie z przejrzy­ stymi terminami rozpatrywania wniosków dotyczących planowania i budowy;

b) udostępniania na odpowiednim poziomie wyczerpujących informacji na temat rozpatrywania wniosków o pozwole­ nie i koncesjonowania instalacji wytwarzających energię ze źródeł odnawialnych oraz na temat pomocy udzielanej wnioskodawcom;

c) usprawnienia i przyspieszenia procedur administracyjnych na odpowiednim poziomie administracyjnym;

d) obiektywności, przejrzystości, proporcjonalności i niedyskry­ minacyjnego charakteru zasad autoryzacji, certyfikacji i licen­ cjonowania oraz uwzględnienia w nich charakterystyki poszczególnych technologii energii odnawialnej;

e) przejrzystości i zasadności w odniesieniu do kosztów opłat administracyjnych uiszczanych przez konsumentów, planis­ tów, architektów, konstruktorów, instalatorów sprzętu i sys­ temów oraz dostawców; oraz

f) ustanowienia uproszczonych i mniej kłopotliwych procedur autoryzacji, w tym procedury prostego powiadamiania, jeśli pozwalają na to obowiązujące ramy regulacyjne, dla mniej­ szych projektów oraz w stosownych przypadkach dla zdecentralizowanych urządzeń wytwarzających energię ze źródeł odnawialnych.

2. Państwa członkowskie wyraźnie określają specyfikacje tech­ niczne, które muszą zostać spełnione przez urządzenia i systemy wykorzystujące energię odnawialną w celu skorzystania z syste­ mów wsparcia. W przypadku gdy istnieją normy europejskie, łącznie z oznakowaniem ekologicznym, etykietami energetyczny­ mi i innymi systemami referencji technicznych ustanowionymi przez europejskie organy normalizacji, specyfikacje techniczne są określone na podstawie tych norm. Specyfikacje techniczne nie wyznaczają miejsca certyfikacji urządzeń i systemów i nie powin­ ny stanowić bariery dla funkcjonowania rynku wewnętrznego.

3. Państwa członkowskie zalecają wszystkim podmiotom, a w szczególności lokalnym i regionalnym organom administracyj­ nym, by zapewniały instalację urządzeń i systemów wykorzysty­ wania elektryczności, grzewczych i chłodzących, z odnawialnych źródeł energii oraz urządzeń i systemów lokalnego ogrzewa­ nia i chłodzenia podczas planowania, projektowania, budowy i re­ montów obszarów przemysłowych lub mieszkalnych. Państwa członkowskie zachęcają w szczególności lokalne i regionalne or­ gany administracyjne do uwzględniania w stosownych przypad­ kach systemów grzewczych i chłodzących wykorzystujących energię z odnawialnych źródeł energii w planowaniu infrastruk­ tury miejskiej.

4. Państwa członkowskie wprowadzają w swoich przepi­ sach i kodeksach prawa budowlanego odpowiednie środki służą­ ce zwiększeniu udziału energii ze źródeł odnawialnych w sektorze budownictwa.

Przy ustanawianiu tych środków lub systemów wsparcia regional­ nego, państwa członkowskie mogą uwzględniać środki krajowe związane ze znacznym wzrostem wydajności energetycznej i ko­ generacją oraz pasywnymi budynkami o niskim lub zerowym zu­ życiu energii.

Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2014 r. państwa członkowskie wprowadzają w swoich przepisach i kodeksach prawa budowla­ nego lub w inny sposób mający równoważny skutek, w stosow­ nych przypadkach, wymóg wykorzystania w nowych budynkach i budynkach już istniejących poddawanych general­ nemu remontowi minimalnego poziomu energii ze źródeł odna­ wialnych. Państwa członkowskie umożliwiają osiągnięcie tego minimalnego poziomu między innymi przez wykorzystywanie w systemach lokalnego ogrzewania lub chłodzenia znacznego udziału energii z odnawialnych źródeł energii.

Wymóg, o którym mowa w akapicie pierwszym, dotyczy sił zbrojnych wyłącznie w zakresie, w jakim jego zastosowanie nie wchodzi w konflikt z charakterem i podstawowym celem działal­ ności sił zbrojnych i z wyłączeniem materiałów używanych wy­ łącznie w celach wojskowych.

5. Państwa członkowskie zapewniają, by od dnia 1 stycz­ nia 2012 r. nowe budynki publiczne i istniejące budynki publicz­ ne poddawane generalnemu remontowi na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym odgrywały rolę przykładów do naślado­ wania w kontekście niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie mogą między innymi wypełnić ten wymóg, przestrzegając norm dotyczących domów o zerowym zużyciu energii lub zezwalając na wykorzystanie dachów budynków publicznych lub publiczno- prywatnych przez strony trzecie do instalacji urządzeń produku­ jących energię z odnawialnych źródeł.

6. W odniesieniu do przepisów i kodeksów budowlanych pań­ stwa członkowskie promują stosowanie systemów i urządzeń ogrzewania i chłodzenia wykorzystujących odnawialne źródła energii, prowadzących do znaczącej redukcji zużycia energii. Pań­ stwa członkowskie stosują, tam gdzie istnieją, etykiety energetycz­ ne, oznakowanie ekologiczne lub inne dostępne odpowiednie certyfikaty lub normy ustanowione na poziomie krajowym lub wspólnotowym jako zachętę do stosowania takich systemów lub urządzeń.

W przypadku biomasy państwa członkowskie promują techno­ logie przekształcania osiągające skuteczność przekształcania energii wynoszącą co najmniej 85 % w zastosowaniach mieszkal­ nych i komercyjnych oraz co najmniej 70 % w zastosowaniach przemysłowych.

W odniesieniu do pomp ciepła państwa członkowskie promują te spełniające minimalne wymagania dotyczące oznakowania eko­ logicznego ustanowione w decyzji Komisji 2007/742/WE z dnia 9 listopada 2007 r. określającej kryteria ekologiczne dotyczące przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego po­ mpom ciepła zasilanym elektrycznie, gazowo lub absorpcyjnym pompom ciepła

(1) Dz.U. L 301 z 20.11.2007, s. 14.

.

L 140/34 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

W odniesieniu do energii ciepła słonecznego energii cieplnej pań­ stwa członkowskie promują certyfikowane urządzenia i systemy oparte na normach europejskich, jeżeli takie istnieją, w tym ozna­ kowaniu ekologicznym, etykietach energetycznych i innych tech­ nicznych systemach odniesienia ustanowionych przez europejskie organy normalizacyjne.

Przy ocenie skuteczności przekształcania energii oraz stosunku mocy wejściowej do mocy wyjściowej systemów i urządzeń dla celów niniejszego ustępu państwa członkowskie stosują procedu­ ry wspólnotowe lub, w ich braku, międzynarodowe, o ile takie istnieją.

Artykuł 14

Informowanie i szkolenie

1. Państwa członkowskie zapewniają dostęp do informacji o środkach wsparcia wszystkim zaangażowanym stronom, takim jak odbiorcy, wykonawcy budowlani, instalatorzy, architekci i do­ stawcy urządzeń i systemów grzewczych, chłodzących i elek­ trycznych oraz pojazdów wykorzystujących energię ze źródeł odnawialnych.

2. Państwa członkowskie zapewniają udostępnianie przez do­ stawcę urządzenia lub systemu lub przez krajowe właściwe orga­ ny informacji na temat korzyści, kosztów i wydajności energetycznej netto urządzeń i systemów grzewczych, chłodzą­ cych i elektrycznych, wykorzystujących energię z odnawialnych źródeł energii.

3. Państwa członkowskie zapewniają, by do dnia 31 grud­ nia 2012 r. instalatorzy małych kotłów i pieców na biomasę, sys­ temów fotowoltaicznych i systemów ciepła słonecznego, płytkich systemów geotermalnych oraz pomp ciepła mieli dostęp do sys­ temów certyfikacji lub równoważnych systemów kwalifikowania. Systemy te mogą w stosownych przypadkach uwzględniać istnie­ jące systemy i struktury i opierają się na kryteriach określonych w załączniku IV. Każde państwo członkowskie uznaje certyfikaty przyznane przez inne państwa członkowskie zgodnie z tymi kryteriami.

4. Państwa członkowskie udostępniają społeczeństwu infor­ macje dotyczące systemów certyfikacji lub równoważnych syste­ mów kwalifikowania, o których mowa w ust. 3. Państwa członkowskie mogą również udostępnić wykaz instalatorów kwalifikowanych lub certyfikowanych zgodnie z przepisami, o których mowa w ust. 3.

5. Państwa członkowskie zapewniają, by istniały wytyczne dla wszystkich odpowiednich zainteresowanych stron, w szczegól­ ności dla planistów i architektów, aby umożliwić im właściwe uwzględnienie optymalnego połączenia odnawialnych źródeł energii, wysoko efektywnych technologii i systemów lokalnego ogrzewania i chłodzenia podczas planowania, projektowania, bu­ dowy i remontu obszarów przemysłowych lub mieszkalnych.

6. Państwa członkowskie przy udziale władz lokalnych i regio­ nalnych opracowują odpowiednie programy informacyjne, pro­ gramy zwiększania świadomości, programy doradcze lub szkoleniowe, aby informować obywateli o korzyściach i rozwią­ zaniach praktycznych związanych z rozwojem i wykorzystaniem energii ze źródeł odnawialnych.

Artykuł 15

Gwarancje pochodzenia energii elektrycznej oraz energii stosowanej w celu ogrzewania lub chłodzenia wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii

1. Do celów wykazania odbiorcom końcowym, jaki jest udział lub jaka jest ilość energii ze źródeł odnawialnych w koszyku ener­ getycznym danego dostawcy energii zgodnie z art. 3 ust. 6 dyrektywy 2003/54/WE, państwa członkowskie zapewniają moż­ liwość zagwarantowania pochodzenia z odnawialnych źródeł energii elektrycznej w rozumieniu niniejszej dyrektywy zgodnie z obiektywnymi, przejrzystymi i niedyskryminacyjnymi kryteriami.

2. W tym celu państwa członkowskie zapewniają wydanie gwarancji pochodzenia na wniosek producenta energii elektrycz­ nej z odnawialnych źródeł energii. Państwa członkowskie mogą ustalić, że gwarancje pochodzenia będą wystawiane na wniosek producentów energii ciepła lub chłodu z odnawialnych źródeł energii. Ustalenie takie może podlegać wymogowi minimalnej mocy. Gwarancja pochodzenia jest wystawiana dla standardowej jednostki 1 MWh. Dla każdej jednostki wytworzonej energii wy­ dawana jest maksymalnie jedna gwarancja pochodzenia.

Państwa członkowskie zapewniają, by ta sama jednostka energii ze źródeł odnawialnych była brana pod uwagę tylko raz.

Państwo członkowskie może postanowić, że nie udziela się wsparcia producentowi w sytuacji, gdy producent ten otrzymuje gwarancję pochodzenia na takie samo wytwarzanie energii ze źródeł odnawialnych.

Gwarancja pochodzenia nie ma żadnej funkcji w rozumieniu spełniania przez państwa członkowskie wymogów art. 3. Przeno­ szenie gwarancji pochodzenia, oddzielnie lub razem z fizycznym przekazaniem energii, nie ma wpływu na decyzję państw człon­ kowskich w sprawie stosowania transferów statystycznych, wspólnych projektów lub wspólnych systemów wsparcia, pozwa­ lających osiągnąć wyznaczone cele, nie ma też wpływu na obli­ czanie końcowego zużycia brutto energii ze źródeł odnawialnych zgodnie z art. 5.

3. Jakiekolwiek wykorzystanie gwarancji pochodzenia nastę­ puje w ciągu dwunastu miesięcy od wyprodukowania odpowia­ dającej jej jednostki energii. Po wykorzystaniu gwarancja pochodzenia zostaje unieważniona.

4. Państwa członkowskie lub wyznaczone właściwe organy nadzorują wystawianie, przenoszenie i unieważnianie gwarancji pochodzenia. Wyznaczone właściwe organy nadzorują nienakła­ dające się na siebie jednostki geograficzne i są niezależne od dzia­ łalności w zakresie wytwarzania, obrotu i dostaw.

5. Państwa członkowskie lub wyznaczone właściwe organy ustanawiają odpowiednie mechanizmy mające zapewnić wyda­ wanie, przekazywanie i unieważnianie gwarancji pochodzenia oraz dokładność, wiarygodność i zabezpieczenie przed naduży­ ciami tych gwarancji.

6. Gwarancja pochodzenia określa co najmniej:

a) źródło energii, z którego energia została wytworzona oraz daty rozpoczęcia i zakończenia jej wytwarzania;

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/35

b) czy dotyczy ona:

(i) energii elektrycznej; lub

(ii) energii stosowanej w celu ogrzewania lub chłodzenia;

c) tożsamość, lokalizację, rodzaj i moc instalacji, w której wyprodukowano energię;

d) to, czy i w jakim stopniu instalacja korzystała ze wsparcia in­ westycyjnego, czy i w jakim stopniu jednostka energii korzy­ stała w jakikolwiek inny sposób z krajowego systemu wsparcia oraz rodzaj systemu wsparcia;

e) datę oddania instalacji do eksploatacji;

f) datę wydania, kraj wydający oraz niepowtarzalny numer identyfikacyjny.

7. W przypadku gdy dostawca energii elektrycznej ma obo­ wiązek udowodnić udział lub ilość energii ze źródeł odnawial­ nych w jego koszyku energetycznym do celów art. 3 ust. 6 dyrektywy 2003/54/WE, może to zrobić posługując się gwaran­ cjami pochodzenia.

8. Ilość energii ze źródeł odnawialnych odpowiadająca gwa­ rancjom pochodzenia przekazanym przez dostawcę energii elek­ trycznej na rzecz strony trzeciej jest odejmowana od wielkości udziału energii ze źródeł odnawialnych w jego koszyku energe­ tycznym, do celów art. 3 ust. 6 dyrektywy 2003/54/WE.

9. Państwa członkowskie uznają gwarancje pochodzenia wy­ dane przez inne państwa członkowskie zgodnie z niniejszą dy­ rektywą wyłącznie w charakterze poświadczenia elementów, o których mowa w ust. 1 i ust. 6 lit. (a)–(f). Państwo członkow­ skie może odmówić uznania gwarancji pochodzenia wyłącznie wtedy, gdy ma uzasadnione wątpliwości co do jej dokładności, wiarygodności lub autentyczności. Dane państwo członkowskie powiadamia Komisję o odmowie uznania gwarancji, podając jej powody.

10. Jeżeli Komisja uzna, że odmowa uznania gwarancji pocho­ dzenia jest nieuzasadniona, może przyjąć decyzję zobowiązującą państwo członkowskie do uznania gwarancji pochodzenia.

11. Państwo członkowskie może wprowadzić, w zgodzie z prawem Wspólnoty, obiektywne, przejrzyste i niedyskryminu­ jące kryteria dotyczące używania gwarancji pochodzenia, stosu­ jąc się do zobowiązań ustanowionych w art. 6 ust. 3 dyrektywy 2003/54/WE.

12. W przypadku gdy dostawcy energii sprzedają konsumen­ tom energię ze źródeł odnawialnych, informując przy tym o ko­ rzyściach ekologicznych lub innych rodzajach korzyści płynących ze stosowania energii ze źródeł odnawialnych, państwa człon­ kowskie mogą nałożyć na dostawców energii obowiązek udo­ stępniania w skróconej formie informacji na temat ilości lub udziału procentowego energii ze źródeł odnawialnych, która po­ chodzi z instalacji lub na temat zwiększonej mocy, która została wprowadzona po dniu 25 czerwca 2009.

Artykuł 16

Dostęp do sieci i ich działanie

1. Państwa członkowskie podejmują odpowiednie kroki, ma­ jące na celu stworzenie infrastruktury przesyłowej i dystrybucyj­ nej sieci elektroenergetycznej, inteligentnych sieci, obiektów magazynowania oraz systemu elektroenergetycznego, aby zagwa­ rantować bezpieczne działanie systemu elektroenergetycznego podczas przystosowania go do dalszego rozwoju wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii, w tym rów­ nież połączeń wzajemnych między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi a państwami trzecimi. Państwa członkowskie podejmują również odpowiednie kroki, aby przyspieszyć procedury autoryzacji infrastruktury sieciowej oraz skoordynować zatwierdzanie infrastruktury sieciowej z procedurami administracyjnymi i procedurami planowania.

2. Z zastrzeżeniem wymogów odnoszących się do zachowa­ nia niezawodności i bezpieczeństwa sieci, na podstawie przejrzy­ stych i niedyskryminacyjnych kryteriów, zdefiniowanych przez właściwe organy krajowe:

a) państwa członkowskie zapewniają, że operatorzy systemów przesyłowych i systemów dystrybucji na ich terytorium gwa­ rantują przesył i dystrybucję energii elektrycznej wytwarza­ nej z odnawialnych źródeł energii;

b) państwa członkowskie zapewniają również priorytetowy dostęp lub gwarantowany dostęp do systemu sieciowego dla energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii;

c) państwa członkowskie zapewniają, że o ile pozwala na to bezpieczna eksploatacja krajowego systemu elektroenerge­ tycznego i w oparciu o przejrzyste i niedyskryminacyjne kry­ teria, przy wyborze instalacji wytwarzających energię elektryczną, operatorzy systemów przesyłowych przyznają pierwszeństwo instalacjom wykorzystującym odnawialne źródła energii. Państwa członkowskie zapewniają, by zostały przyjęte odpowiednie środki operacyjne dotyczące sieci i ryn­ ku, które zminimalizują ograniczenie energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii. Jeżeli przyjmo­ wane są ważne środki, które ograniczą występowanie ener­ gii z odnawialnych źródeł energii, aby zagwarantować bezpieczeństwo krajowego systemu energii elektrycznej oraz bezpieczeństwo dostaw energii, państwa członkowskie za­ pewniają, by odpowiedzialni operatorzy systemów zgłaszali właściwym organom regulacyjnym zastosowanie tych środ­ ków i wskazywali działania naprawcze, które zamierzają podjąć w celu zapobiegania nieodpowiednim ograniczeniom.

3. Państwa członkowskie wymagają od operatorów systemów przesyłowych i systemów dystrybucji stworzenia i podania do pu­ blicznej wiadomości standardowych zasad odnoszących się do ponoszenia i podziału kosztów dostosowań technicznych, takich jak przyłączenia do sieci czy wzmocnienia sieci, poprawa funkcjo­ nowania sieci oraz zasady niedyskryminacyjnego wdrażania ko­ dów sieci, koniecznych w celu włączenia nowych producentów dostarczających energię elektryczną wytwarzaną z odnawialnych źródeł energii do wzajemnej sieci.

Zasady te opierają się na obiektywnych, przejrzystych i niedyskry­ minacyjnych kryteriach ze szczególnym uwzględnieniem wszyst­ kich kosztów i korzyści związanych z przyłączeniem tych producentów do sieci oraz szczególnych okoliczności, w przy­ padku producentów w regionach peryferyjnych oraz o niskiej gę­ stości zaludnienia. Zasady te mogą przewidywać różne rodzaje przyłączeń.

(1)

L 140/36 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

4. W stosownych przypadkach państwa członkowskie mogą wymagać od operatorów systemów przesyłowych i systemów dystrybucji pokrycia w całości lub w części kosztów, o których mowa w ust. 3. Państwa członkowskie dokonują przeglądu i po­ dejmują niezbędne środki w celu usprawnienia ram i przepisów dotyczących ponoszenia i podziału kosztów, o których mowa w ust. 3, do dnia 30 czerwca 2011 r. i co dwa lata po tej dacie w celu zapewnienia integracji nowych producentów, zgodnie z brzmieniem tego ustępu.

5. Państwa członkowskie wymagają od operatorów systemów przesyłowych i systemów dystrybucji przedstawienia nowym producentom energii ze źródeł odnawialnych pragnącym przyłą­ czyć się do systemu wymaganych wyczerpujących i niezbędnych informacji, w tym:

a) wyczerpującej i szczegółowej oceny kosztów związanych z przyłączeniem;

b) rozsądnego i precyzyjnego harmonogramu przyjęcia i roz­ patrzenia wniosku o przyłączenie do sieci;

c) rozsądnego orientacyjnego harmonogramu każdego propo­ nowanego przyłączenia do sieci.

Państwa członkowskie mogą zezwolić producentom energii elek­ trycznej z odnawialnych źródeł energii, pragnącym przyłączyć się do sieci, na ogłoszenie przetargu na roboty przyłączeniowe.

6. Podział kosztów, o którym mowa w ust. 3, egzekwuje się za pomocą mechanizmu opartego na obiektywnych, przejrzy­ stych i niedyskryminujących kryteriach, uwzględniając korzyści, jakie odnoszą z przyłączenia pierwsi i kolejno przyłączani pro­ ducenci, jak również operatorzy systemów przesyłowych i syste­ mów dystrybucji.

7. Państwa członkowskie zapewniają, że obciążanie taryfami przesyłowymi i dystrybucyjnymi nie dyskryminuje energii elek­ trycznej z odnawialnych źródeł energii, w szczególności energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii wytwarzanej w regio­ nach peryferyjnych, takich jak regiony wyspiarskie i regiony o ni­ skiej gęstości zaludnienia. Państwa członkowskie zapewniają, że przy ustalaniu taryf przesyłowych i dystrybucyjnych nie docho­ dzi do dyskryminacji gazu z odnawialnych źródeł energii.

8. Państwa członkowskie zapewniają, że taryfy nakładane przez operatorów systemów przesyłowych i systemów dystrybu­ cji za przesył i dystrybucję energii elektrycznej z elektrowni wy­ korzystujących odnawialne źródła energii odpowiadają korzyściom finansowym płynącym z przyłączenia takich elek­ trowni do sieci. Korzyści takie mogą płynąć z bezpośredniego wy­ korzystania sieci niskonapięciowej.

9. W odpowiednich przypadkach państwa członkowskie oce­ niają konieczność rozszerzenia istniejącej infrastruktury sieci ga­ zowniczej, aby ułatwić integrację gazu z odnawialnych źródeł energii.

10. W odpowiednich przypadkach państwa członkowskie na­ kładają na operatorów systemów przesyłowych i dystrybucyjnych na swoim terytorium obowiązek publikowania przepisów tech­ nicznych zgodnie z art. 6 dyrektywy 2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej

wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego

(1) Dz.U. L 176 z 15.7.2003, s. 57.

, w szczególności w odniesieniu do zasad przyłączania do sieci, które obejmują wymagania dotyczące jakości, nawaniania i ciś­ nienia gazu. Państwa członkowskie nakładają również na opera­ torów systemów przesyłowych i dystrybucyjnych obowiązek publikacji taryf przyłączeniowych za przyłączanie odnawialnych źródeł gazu w oparciu o przejrzyste i niedyskryminacyjne kryteria.

11. W sporządzonych przez siebie krajowych planach działa­ nia w zakresie energii odnawialnych państwa członkowskie do­ konują oceny konieczności budowy nowej infrastruktury systemu lokalnego ogrzewania i chłodzenia produkowanego z odnawial­ nych źródeł energii w celu osiągnięcia krajowego celu na rok 2020, o którym mowa w art. 3 ust. 1. W zależności od tej oceny państwa członkowskie podejmują, w stosownych przypad­ kach, kroki na rzecz rozbudowy lokalnej infrastruktury ogrzewa­ nia w celu dostosowania rozbudowy produkcji systemu lokalnego ogrzewania i chłodzenia z wielkich instalacji wykorzystujących biomasę, energię ciepła i geotermalną.

Artykuł 17

Kryteria zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw i biopłynów

1. Niezależnie od tego, czy surowce były uprawiane na terenie Wspólnoty czy poza jej terytorium, energię z biopaliw i biopły­ nów uwzględnia się do celów, o których mowa w lit. a), b) i c), tyl­ ko wtedy, gdy spełniają one kryteria zrównoważonego rozwoju określone w ust. 2–6 niniejszego artykułu:

a) kontrola zgodności z wymogami niniejszej dyrektywy w od­ niesieniu do celów krajowych;

b) kontrola spełnienia obowiązku stosowania energii ze źródeł odnawialnych;

c) kwalifikowalność do wsparcia finansowego wykorzystania biopaliw i biopłynów.

Aby jednak biopaliwa i biopłyny wyprodukowane z odpadów lub pozostałości innych niż odpady lub pozostałości rolnicze, akwa­ kultury i leśne były uwzględniane do celów, o których mowa w li­ t. a), b) i c), muszą spełniać jedynie kryteria zrównoważonego rozwoju, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.

2. Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych dzięki wykorzy­ staniu biopaliw i biopłynów uwzględnionych dla celów, o któ­ rych mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), wynosi co najmniej 35 %.

Począwszy od dnia 1 stycznia 2017 r., ograniczenie emisji gazów cieplarnianych wynikających z wykorzystania biopaliw i biopły­ nów uwzględnionych do celów, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), wynosi co najmniej 50 %. Od dnia 1 stycznia 2018 r. ogra­ niczenie emisji gazów cieplarnianych wynosi co najmniej 60 % dla biopaliw i biopłynów wytworzonych w instalacjach, które rozpoczęły produkcję w dniu 1 stycznia 2017 r. lub później.

(1)

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/37

Ograniczenia emisji gazów cieplarnianych wynikających z wyko­ rzystania biopaliw i biopłynów oblicza się zgodnie z art. 19 ust. 1.

W przypadku biopaliw i biopłynów wytworzonych w instalacjach działających dnia 23 stycznia 2008 r. akapit pierwszy stosuje się od dnia 1 kwietnia 2013 r.

3. Biopaliwa i biopłyny uwzględnione dla celów, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), nie pochodzą z surowców uzyska­ nych z terenów o wysokiej wartości bioróżnorodności, czyli te­ renów, które w styczniu 2008 r. lub później posiadały następujący status, niezależnie od tego, czy posiadają go nadal:

a) lasy pierwotne i inne zalesione grunty, czyli lasy i inne zale­ sione grunty z gatunkami rodzimymi, gdzie nie istnieją wy­ raźnie widoczne ślady działalności człowieka, a procesy ekologiczne nie zostały w istotny sposób zaburzone;

b) obszary wyznaczone:

(i) do celów ochrony przyrody na mocy prawa lub przez właściwy organ; lub

(ii) do ochrony rzadkich, zagrożonych lub poważnie zagro­ żonych ekosystemów lub gatunków, uznawanych za ta­ kie na mocy umów międzynarodowych lub zawartych w wykazach sporządzanych przez organizacje między­ rządowe lub Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody, pod warunkiem uznania ich zgodnie z art. 18 ust. 4 aka­ pit drugi,

chyba że przedstawiono dowody, że produkcja tych surow­ ców nie narusza tych celów ochrony przyrody;

c) obszary trawiaste o wysokiej bioróżnorodności, czyli:

(i) naturalne, czyli obszary trawiaste, które pozostaną ob­ szarami trawiastymi, jeśli nie dojdzie do interwencji człowieka i które zachowują naturalny skład gatunko­ wy oraz cechy i procesy ekologiczne; lub

(ii) nienaturalne, czyli obszary trawiaste, które przestaną być obszarami trawiastymi w braku interwencji człowie­ ka i które są bogate gatunkowo i nie są zdegradowane, chyba że udowodnione zostanie, iż zbiory surowców są konieczne, aby zachować ich status obszarów trawiastych.

Komisja ustanawia kryteria i zakresy geograficzne w celu ustale­ nia obszarów trawiastych objętych lit. c) akapitu pierwszego. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 25 ust. 4.

4. Biopaliwa i biopłyny uwzględnione dla celów, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), nie pochodzą z surowców uzyska­ nych z terenów zasobnych w pierwiastek węgla, czyli terenów, które styczniu 2008 r. posiadały jeden z następujących statusów, ale już go nie posiadają:

a) tereny podmokłe, czyli tereny pokryte lub nasączone wodą stale lub przez znaczną część roku;

b) obszary stale zalesiane, czyli obszary obejmujące więcej niż jeden ha z drzewami o wysokości powyżej pięciu me­ trów i z pokryciem powierzchni przez korony drzew powy­ żej 30 %, lub drzewami, mogącymi osiągnąć te progi in situ;

c) obszary obejmujące więcej niż jeden ha z drzewami o wyso­ kości powyżej pięciu metrów i z pokryciem powierzchni przez korony drzew pomiędzy 10 % a 30 %, lub drzewami, mogącymi osiągnąć te progi in situ, chyba że przedstawiono dowody, że obszar przed i po przekształceniu ma taką ilość pierwiastka węgla, że przy zastosowaniu metodologii okre­ ślonej w części C załącznika V byłyby spełnione warunki określone w ust. 2 niniejszego artykułu.

Przepisy niniejszego ustępu nie mają zastosowania, jeżeli w cza­ sie pozyskania surowców teren posiadał ten sam status co w styczniu 2008 r.

5. Biopaliw i biopłynów uwzględnianych dla celów, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), nie wytwarza się z surowców pozy­ skanych z terenów, które były torfowiskami w styczniu 2008 r., chyba że przedstawiono dowody, że przy uprawie i zbiorach tych surowców nie stosowano melioracji uprzednio niemeliorowa­ nych gleb.

6. Surowce rolne uprawiane we Wspólnocie i wykorzystywa­ ne do produkcji biopaliw i biopłynów, uwzględnione do celów, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), są uzyskiwane zgodnie z wymogami i normami określonymi w przepisach, o których mowa w pozycji „Środowisko naturalne” w części A w pkt 9 za­ łącznika II do rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla syste­ mów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia bezpośredniego dla rolników

(1) Dz.U. L 30 z 31.1.2009, s. 16.

, a także zgodnie z minimalnymi wymogami dotyczącymi zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska w rozumieniu art. 6 ust. 1 tego rozporządzenia.

7. Co dwa lata Komisja przedstawia Parlamentowi Europej­ skiemu i Radzie sprawozdania odnoszące się zarówno do państw trzecich, jak i do państw członkowskich będących ważnym źród­ łem biopaliw lub surowców na biopaliwa wykorzystywanych we Wspólnocie i dotyczące krajowych środków podjętych w celu przestrzegania kryteriów zrównoważonego rozwoju, o których mowa w ust. 2–5, oraz w celu ochrony gleby, wody i powietrza. Pierwsze sprawozdanie zostanie przedłożone w 2012 r.

L 140/38 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

Co dwa lata Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskie­ mu i Radzie sprawozdania dotyczące wpływu zwiększonego po­ pytu na biopaliwa na zrównoważony rozwój społeczny we Wspólnocie i w państwach trzecich, wpływu polityki wspólnoto­ wej w zakresie biopaliw na dostępność żywności w przystępnych cenach, zwłaszcza dla ludzi żyjących w krajach rozwijających się, oraz ogólniejszych kwestii rozwojowych. Sprawozdania te doty­ czą kwestii poszanowania praw do użytkowania gruntów. Spra­ wozdania określają zarówno w odniesieniu do państw trzecich, jak i państw członkowskich będących ważnym źródłem surow­ ców do produkcji biopaliw wykorzystywanych we Wspólnocie, czy każda z następujących konwencji Międzynarodowej Organi­ zacji Pracy została przez nie ratyfikowana i wdrożona:

— konwencja dotycząca pracy przymusowej lub obowiązkowej (nr 29),

— konwencja dotycząca wolności związkowej i ochrony praw związkowych (nr 87),

— konwencja dotycząca stosowania zasad prawa do organizo­ wania się i rokowań zbiorowych (nr 98),

— konwencja dotycząca jednakowego wynagrodzenia dla pra­ cujących mężczyzn i kobiet za pracę jednakowej wartości (nr 100),

— konwencja o zniesieniu pracy przymusowej (nr 105),

— konwencja dotycząca dyskryminacji w zakresie zatrudnie­ nia i wykonywania zawodu (nr 111),

— konwencja dotycząca najniższego wieku dopuszczenia do zatrudnienia (nr 138),

— konwencja dotycząca zakazu i natychmiastowych działań na rzecz eliminowania najgorszych form pracy dzieci (nr 182).

Sprawozdania te określają zarówno w odniesieniu do państw trzecich, jak i państw członkowskich będących ważnym źródłem surowców do produkcji biopaliw wykorzystywanych we Wspól­ nocie, czy dany kraj ratyfikował i wdrożył:

— protokół kartageński o bezpieczeństwie biologicznym,

— konwencję o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzęta­ mi i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem.

Pierwsze sprawozdanie zostanie przedłożone w 2012 r. Komisja w odpowiednich przypadkach proponuje działania naprawcze, zwłaszcza gdy występują czynniki świadczące o tym, że produk­ cja biopaliw ma znaczny wpływ na ceny żywności.

8. Dla celów, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), państwa członkowskie nie odmawiają uwzględnienia biopaliw i biopłynów uzyskanych zgodnie z niniejszym artykułem z innych powodów dotyczących zrównoważonego rozwoju.

9. Do dnia 31 grudnia 2009 r. Komisja przedkłada sprawoz­ danie na temat wymagań dotyczących systemu zrównoważone­ go rozwoju w odniesieniu do zastosowań biomasy do celów energetycznych, z wyjątkiem biopaliw i biopłynów. W stosow­ nych przypadkach do sprawozdania dołączone są wnioski do Par­ lamentu Europejskiego i Rady dotyczące systemu zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do innych zastosowań biomasy do celów energetycznych. Sprawozdanie to i zawarte w nim wnioski są oparte na najlepszych dostępnych dowodach naukowych, z uwzględnieniem najbardziej aktualnej sytuacji w zakresie procesów innowacyjnych. W przypadku gdy analiza przeprowadzona w tym celu wykaże, że zasadne byłoby wpro­ wadzenie zmian — w odniesieniu do biomasy leśnej — metodo­ logii obliczeniowej zawartej w załączniku V lub kryteriów zrównoważonego rozwoju dotyczących ilości pierwiastka wę­ gla i stosowanych do biopaliw i biopłynów, Komisja w odpowied­ nich przypadkach przedstawi jednocześnie wnioski Parlamentowi Europejskiemu i Radzie w tych kwestiach.

Artykuł 18

Weryfikacja zgodności biopaliw i biopłynów z kryteriami zrównoważonego rozwoju

1. W przypadku gdy biopaliwa i biopłyny mają zostać uwzględnione dla celów, o których mowa w art. 17 ust. 1 lit. a), b) i c), państwa członkowskie wymagają od podmiotów gospo­ darczych wykazania spełnienia kryteriów zrównoważonego roz­ woju, określonych w art. 17 ust. 2–5. W tym celu państwa członkowskie wymagają od podmiotów gospodarczych stosowa­ nia systemu bilansu masy, który:

a) umożliwia na mieszanie partii surowców lub biopaliw o róż­ nych właściwościach zrównoważenia;

b) wymaga, aby informacje na temat właściwości dotyczących zrównoważonego rozwoju, a także wielkości partii, o któ­ rych mowa w lit. a), pozostały przypisane mieszance; oraz

c) stanowi, że suma wszystkich partii wycofanych z mieszanki jest opisana jako posiadająca te same właściwości dotyczące zrównoważonego rozwoju i w takich samych ilościach jak suma wszystkich partii dodanych do mieszanki.

2. W 2010 i 2012 r. Komisja składa Parlamentowi Europej­ skiemu i Radzie sprawozdanie na temat działania metody wery­ fikacji bilansu masy opisanej w ust. 1 oraz na temat możliwości dopuszczenia innych metod weryfikacji w odniesieniu do niektó­ rych lub wszystkich rodzajów surowców, biopaliw lub biopły­ nów. W swojej ocenie Komisja bierze pod uwagę metody weryfikacji, w których informacja dotycząca poziomu zrówno­ ważenia nie musi zostać fizycznie przypisana do danej partii lub mieszanki. Ocena bierze pod uwagę potrzebę zachowania inte­ gralności i skuteczności systemu weryfikacji przy jednoczesnym uniknięciu nadmiernych obciążeń dla przemysłu. W stosownych przypadkach do sprawozdania dołączone są wnioski do Parla­ mentu Europejskiego i Rady dotyczące użycia innych metod weryfikacji.

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/39

3. Państwa członkowskie podejmują środki, aby zapewnić, że podmioty gospodarcze przedkładają wiarygodne informa­ cje i udostępniają państwom członkowskim, na ich wniosek, dane wykorzystane do opracowania informacji. Państwa członkowskie wymagają od podmiotów gospodarczych zapewnienia odpowied­ niego standardu niezależnego audytu przedłożonych informacji oraz dostarczenia dowodów dokonania tej czynności. Audyt kon­ troluje, czy systemy stosowane przez podmioty gospodarcze są dokładne, wiarygodne i zabezpieczone przed nadużyciami. Oce­ nia również częstotliwość i metodologię pobierania próbek i so­ lidność danych.

Informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, obejmują w szczególności informacje dotyczące poszanowania kryteriów zrównoważonego rozwoju, ustanowionych w art. 17 ust. 2–5, odpowiednie i użyteczne informacje na temat środków podjętych w celu ochrony gleby, wody i powietrza, rekultywacji terenów zdegradowanych, unikania nadmiernego zużycia wody na obsza­ rach, na których jest ona dobrem rzadkim, a także odpowied­ nie i użyteczne informacje na temat środków podjętych w celu uwzględnienia elementów, o których mowa w art. 17 ust. 7 aka­ pit drugi.

Komisja opracowuje, zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 3, wykaz odpowiednich i użytecznych infor­ macji, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach. Zapew­ nia w szczególności, by dostarczanie tych informacji nie stanowiło nadmiernego obciążenia administracyjnego dla pod­ miotów w ogóle lub w szczególności dla rolników małorolnych oraz organizacji i spółdzielni producenckich.

Obowiązki ustanowione w tym ustępie mają zastosowanie bez względu na to, czy biopaliwa i biopłyny są produkowane w ob­ rębie Wspólnoty czy importowane.

Państwa członkowskie przekazują Komisji w zagregowanej for­ mie informacje, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach niniejszego ustępu. Komisja publikuje te informacje w skróconej formie na platformie na rzecz przejrzystości, o której mowa w ar­ t. 24, zachowując poufny charakter szczególnie chronionych informacji handlowych.

4. Wspólnota podejmuje starania, aby zawrzeć dwustronne lub wielostronne umowy z państwami trzecimi, zawierające po­ stanowienia dotyczące kryteriów zrównoważonego rozwoju rów­ noważne przepisom niniejszej dyrektywy. W przypadku gdy Wspólnota zawrze umowy zawierające postanowienia, które obejmują kwestie objęte kryteriami zrównoważonego rozwoju zawartymi w art. 17 ust. 2–5, Komisja może zdecydować, że umowy te wykazują, że biopaliwa i biopłyny wytworzone z su­ rowców uprawianych w tych krajach spełniają odnośne kryteria zrównoważonego rozwoju. Podczas zawierania tych umów, zwraca się szczególną uwagę na środki podjęte w celu ochrony obszarów, które dostarczają podstawowych usług ekosystemu w sytuacjach kryzysowych (takich jak ochrona działu wodne­ go i kontrola erozji), gleby, wody i powietrza, na pośrednie skut­ ki zmiany sposobu użytkowania gruntów, rekultywację terenów zdegradowanych, unikanie nadmiernego zużycia wody na obsza­ rach, na których jest ona dobrem rzadkim, a także na elementy wymienione w art. 17 ust. 7 akapit drugi.

Komisja może zdecydować, że dobrowolne międzynarodowe lub krajowe systemy określające normy dla wytwarzania produktów biomasy zawierają dokładne dane wymagane dla celów art. 17 us­ t. 2 lub wykazują, że partie biopaliwa spełniają kryteria zrówno­ ważonego rozwoju, ustalone w art. 17 ust. 3–5. Komisja może zdecydować, że systemy te zawierają dokładne dane do celów informacji o środkach podjętych w celu ochrony obszarów, które dostarczają podstawowych usług ekosystemu w sytuacjach kry­ zysowych (takich jak ochrona działu wodnego i kontrola erozji), gleby, wody i powietrza, rekultywacja terenów zdegradowanych, unikanie nadmiernego zużycia wody na obszarach, na których jest ona dobrem rzadkim, a także o elementach, o których mowa w art. 17 ust. 7 akapit drugi. Komisja może również uznać ob­ szary przeznaczone do ochrony rzadkich, zagrożonych lub silnie zagrożonych ekosystemów lub gatunków uznanych za takie na mocy umów międzynarodowych lub zawartych w wykazach spo­ rządzanych przez organizacje międzyrządowe lub Międzynaro­ dową Unię Ochrony Przyrody do celów art. 17 ust. 3 lit. b) ppkt (ii).

Komisja może zdecydować, że dobrowolne krajowe lub między­ narodowe systemy pomiarów ograniczenia emisji gazów cieplar­ nianych zawierają dokładne dane wymagane dla celów art. 17 ust. 2.

Komisja może zdecydować, że tereny objęte krajowym lub regio­ nalnym programem przekształcania terenów poważnie zdegrado­ wanych lub silnie zanieczyszczonych spełniają kryteria, o których mowa w załączniku V część C pkt 9.

5. Komisja przyjmuje decyzje na mocy ust. 4 wyłącznie wte­ dy, gdy przedmiotowa umowa lub system spełniają odpowiednie normy wiarygodności, przejrzystości i niezależności audytu. W odniesieniu do systemów pomiarów ograniczenia emisji ga­ zów cieplarnianych spełniają one również wymogi dotyczące me­ todyki określone w załączniku V. Wykazy terenów o dużej bioróżnorodności, o których mowa w art. 17 ust. 3 lit. b) ppkt (ii­ ), spełniają odpowiednie standardy obiektywności i spójności z normami uznanymi w skali międzynarodowej i przewidują od­ powiednie procedury odwoławcze.

6. Decyzje na mocy ust. 4 przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 3. Są one ważne przez okres nie dłuższy niż pięć lat.

7. Gdy podmiot gospodarczy przedstawia dowód lub dane uzyskane w ramach umowy lub systemu będących przedmiotem decyzji podjętej zgodnie z ust. 4 niniejszego artykułu, państwo członkowskie nie wymaga od dostawcy, w granicach objętych tą decyzją, przedstawiania dalszego dowodu spełnienia kryteriów zrównoważonego rozwoju, o których mowa w art. 17 ust. 2–5, ani dostarczania informacji o środkach, o których mowa w ust. 3 akapit drugi niniejszego artykułu.

8. Komisja, na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy, analizuje stosowanie art. 17 w odniesieniu do źródła biopaliwa lub biopłynu i w ciągu sześciu miesięcy od daty otrzy­ mania wniosku oraz zgodnie z procedurą doradczą, o której

(1)

L 140/40 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

mowa w art. 25 ust. 3 , decyduje, czy przedmiotowe państwo członkowskie może uwzględnić biopaliwo lub biopłyn z tego źródła do celów, o których mowa w art. 17 ust. 1 lit. a), b) i c).

9. Do dnia 31 grudnia 2012 r. Komisja przedstawia Parlamen­ towi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące:

a) skuteczności systemu w zakresie przekazywania informacji na temat kryteriów zrównoważonego rozwoju; oraz

b) wykonalności i stosowności wprowadzenia obowiązkowych wymagań dotyczących ochrony powietrza, gleby i wody, uwzględniających wyniki najnowszych badań nauko­ wych i międzynarodowe zobowiązania Wspólnoty.

We właściwych przypadkach Komisja proponuje działania naprawcze.

Artykuł 19

Obliczanie wpływu biopaliw i biopłynów na emisję gazów cieplarnianych

1. Do celów art. 17 ust. 2 ograniczenie emisji gazów cieplar­ nianych dzięki wykorzystaniu biopaliw i biopłynów oblicza się w następujący sposób:

a) jeżeli wartość standardowa ograniczenia emisji gazów cie­ plarnianych dla danej ścieżki produkcji została określona w załączniku V część A lub B i jeżeli wartość el dla tych bio­ paliw lub biopłynów obliczona zgodnie z załączni­ kiem V część C pkt 7 jest równa zero lub jest mniejsza od zera, poprzez zastosowanie tej wartości standardowej;

b) poprzez zastosowanie wartości rzeczywistej obliczonej zgod­ nie z metodologią określoną w załączniku V część C; lub

c) poprzez zastosowanie wartości będącej sumą czynników wzoru, o którym mowa w załączniku V część C pkt 1, gdzie szczegółowe wartości standardowe określone w załączni­ ku V część D lub E mogą być użyte dla niektórych czynni­ ków, a wartości rzeczywiste, obliczone zgodnie z metodami określonymi w załączniku V część C, dla wszystkich innych czynników.

2. Do dnia 31 marca 2010 r. państwa członkowskie przedkła­ dają Komisji sprawozdanie zawierające wykaz obszarów na ich terytorium zaklasyfikowanych na poziomie 2 w nomenklaturze jednostek terytorialnych do celów statystycznych (NUTS) lub na bardziej szczegółowym poziomie NUTS zgodnie z rozporządze­ niem (WE) nr 1059/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. w sprawie ustalenia wspólnej klasyfikacji jedno­ stek terytorialnych do celów statystycznych (NUTS)

(1) Dz.U. L 154 z 21.6.2003, s. 1.

, na któ­ rych to obszarach normalny poziom emisji gazów cieplarnianych wynikających z uprawy surowców rolnych może być niższy od poziomu emisji określonego pod pozycją „Szczegółowe wartości standardowe upraw” w załączniku V część D do niniejszej dyrek­ tywy lub równy temu poziomowi, łącznie z opisem metody i da­ nych wykorzystanych do sporządzenia wykazu. Metoda ta uwzględnia charakterystykę gleby, klimat i spodziewany poziom zbioru surowców.

3. Wartości standardowe dla biopaliw, określone w załączni­ ku V część A, oraz szczegółowe wartości standardowe dla upraw, określone w załączniku V część D w odniesieniu do biopa­ liw i biopłynów, stosuje się wyłącznie w przypadku upraw surowców:

a) uprawianych poza terytorium Wspólnoty;

b) uprawianych na obszarach Wspólnoty wymienionych w wy­ kazach, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu; lub

c) będących odpadami lub pozostałościami innymi niż pozo­ stałości pochodzące z rolnictwa, akwakultury i rybołówstwa.

W odniesieniu do upraw biopaliw i biopłynów nieuwzględnio­ nych w lit. a), b) lub c) stosuje się wartości rzeczywiste dla upraw.

4. Najpóźniej do dnia 31 marca 2010 r. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat wykonalności sporządzenia wykazu obszarów w państwach trze­ cich, w których przewiduje się, że normalny poziom emisji ga­ zów cieplarnianych wynikających z uprawy surowców rolnych będzie niższy od poziomu emisji określonego pod pozycją „upra­ wy” w załączniku V część D niniejszej dyrektywy lub równy temu poziomowi, w miarę możliwości łącznie z opisem metody i da­ nych wykorzystanych do sporządzenia wykazu. W odpowiednich przypadkach sprawozdaniu temu towarzyszą odpowiednie wnioski.

5. Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2012 r., a następnie co dwa lata, Komisja składa sprawozdania dotyczące szacunkowych war­ tości standardowych i typowych określonych w załączni­ ku V część B i E, ze szczególnym uwzględnieniem emisji pochodzących z transportu i przetwarzania, oraz może, w odpo­ wiednich przypadkach, zadecydować o korekcie tych wartości. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regula­ cyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 25 ust. 4.

6. Najpóźniej do 31 grudnia 2010 r. Komisja przedkłada Par­ lamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat wpły­ wu pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów na emisję gazów cieplarnianych oraz sposobów zminimalizowania tego wpływu. Sprawozdaniu towarzyszy, w stosownym przypadku, wniosek sporządzony w oparciu o najlepsze dostępne dowody naukowe, obejmujący w szczególności konkretną metodologię uwzględniania emisji spowodowanej zmianami ilości pierwiastka węgla w związku z pośrednią zmianą sposobu użytkowania grun­ tów, zapewniającą zgodność z niniejszą dyrektywą, w szczegól­ ności z art. 17 ust. 2.

Taki wniosek zawiera niezbędne zabezpieczenia zapewniające pewność inwestycji, podjęte przed zastosowaniem tej metodolo­ gii. W odniesieniu do instalacji produkujących biopaliwa przed końcem 2013 r. zastosowanie środków, o których mowa w aka­ picie pierwszym, nie oznacza, do dnia 31 grudnia 2017 r., że bio­ paliwa produkowane w tych instalacjach uważa się za niespełniające wymogów trwałości zawartych w niniejszej dyrek­ tywie, jeżeli w przeciwnym razie spełniałyby je, pod warunkiem że biopaliwa te osiągają poziom ograniczenia emisji gazów cie­ plarnianych w wysokości co najmniej 45 %. Ma to zastosowanie do potencjału instalacji produkujących biopaliwa na koniec 2012 r.

Parlament Europejski i Rada podejmują starania, aby do dnia 31 grudnia 2012 r. podjąć decyzję co do wspomnianych wnio­ sków przedstawianych przez Komisję.

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/41

7. Załącznik V może zostać dostosowany do postępu naukowo-technicznego, w tym również przez dodanie wartości dla innych ścieżek produkcji biopaliw dla tych samych lub innych surowców i przez zmianę metodologii określonej w części C. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy przez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgod­ nie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 25 ust. 4.

W odniesieniu do wartości standardowych i metodologii określo­ nej w załączniku V należy zwrócić szczególną uwagę na:

— metodę uwzględniania odpadów i pozostałości,

— metodę uwzględniania produktów ubocznych,

— metodę uwzględniania kogeneracji, oraz

— status produktów ubocznych nadany pozostałościom po płodach rolnych.

Wartości standardowe dla biodiesla z odpadowych olejów roślin­ nych lub zwierzęcych należy jak najszybciej poddać przeglądowi.

Wszelkie zmiany lub uzupełnienia wykazu standardowych war­ tości zamieszczonego w załączniku V dokonywane są zgodnie z następującymi zasadami:

a) jeżeli wpływ danego czynnika na ogólne emisje jest niewiel­ ki lub jeżeli odchylenie jest ograniczone lub jeżeli koszt usta­ lenia wartości rzeczywistych jest wysoki lub powodowałoby to znaczne trudności, wartości standardowe muszą być ty­ powe dla normalnych procesów produkcji;

b) we wszystkich innych przypadkach standardowe wartości muszą być konserwatywne w porównaniu z normalnymi procesami produkcji.

8. Ustalone zostają szczegółowe definicje i specyfikacje tech­ niczne wymagane dla kategorii określonych w załączni­ ku V część C pkt 9. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy przez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kon­ trolą, o której mowa w art. 25 ust. 4.

Artykuł 20

Środki wdrażające

Środki wdrażające, o których mowa w art. 17 ust. 3 akapit drugi, art. 18 ust. 3 akapit trzeci, art. 18 ust. 6, art. 18 ust. 8, art. 19 ust. 5, art. 19 ust. 7 akapit pierwszy i art. 19 ust. 8 niniejszej dy­ rektywy, uwzględniają również w pełni cele art. 7a dyrektywy 98/70/WE.

Artykuł 21

Przepisy szczegółowe dotyczące energii ze źródeł odnawialnych używanej w transporcie

1. Państwa członkowskie zapewniają, by opinia publiczna zo­ stała poinformowana o dostępności i płynących dla środowiska korzyściach z wykorzystywania wszystkich poszczególnych źró­ deł energii odnawialnej w transporcie. W przypadku gdy wartość

biopaliw w mieszankach pochodnych olejów mineralnych prze­ kracza 10 % objętościowo, państwa członkowskie wymagają, aby było to podane w punktach sprzedaży.

2. Dla celów wykazania spełnienia krajowych obowiązków stosowania energii ze źródeł odnawialnych nałożonych na ope­ ratorów oraz osiągnięcia celu w zakresie stosowania energii ze źródeł odnawialnych we wszystkich formach transportu, o którym mowa w art. 3 ust. 4, wkład biopaliw wytworzonych z odpadów, pozostałości, niespożywczego materiału celulozowe­ go oraz materiału lignocelulozowego uznaje się za dwukrotnie większy od wkładu innych biopaliw

Artykuł 22

Sprawozdawczość państw członkowskich

1. Każde państwo członkowskie składa Komisji sprawozdanie dotyczące postępu w promowaniu i wykorzystaniu energii ze źródeł odnawialnych do dnia 31 grudnia 2011 r. oraz co dwa lata po tej dacie. Ostatnim wymaganym sprawozdaniem będzie spra­ wozdanie szóste, które należy przedłożyć do dnia 31 grudnia 2021 r.

Sprawozdanie to obejmuje w szczególności:

a) sektorowy (sektor energii elektrycznej, sektor ciepłowni­ czy i chłodniczy oraz sektor transportu) i całkowity udział energii ze źródeł odnawialnych podczas poprzednich dwóch lat kalendarzowych oraz krajowe środki, podjęte lub plano­ wane, mające na celu promowanie wzrostu wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych, z uwzględnieniem orienta­ cyjnego kursu określonego w załączniku I część B zgodnie z art. 5;

b) wdrożenie i działanie systemów wsparcia i innych środków mających na celu promowanie wykorzystania energii ze źró­ deł odnawialnych oraz wszelkie zmiany tych środków wzglę­ dem środków określonych w krajowym planie działania w zakresie energii odnawialnych danego państwa członkow­ skiego, a także informację o tym, w jaki sposób wspierana energia jest przydzielana końcowym użytkownikom dla ce­ lów art. 3 ust. 6 dyrektywy 2003/54/WE;

c) w stosownych przypadkach opis sposobu, w jaki dane pań­ stwo członkowskie zorganizowało swoje systemy wsparcia w celu uwzględnienia zastosowań energii odnawialnej przy­ noszących dodatkowe korzyści w stosunku do innych, porównywalnych zastosowań, lecz których koszty mogą również być wyższe, w tym biopaliw wytworzonych z od­ padów, pozostałości, niespożywczego materiału celulozowe­ go oraz materiału lignocelulozowego;

d) działanie systemu gwarancji pochodzenia energii elektrycz­ nej oraz energii stosowanej w celu ogrzewania lub chłodze­ nia z odnawialnych źródeł energii oraz środki podjęte w celu zapewnienia wiarygodności systemu i zabezpieczenia go przed nadużyciami;

e) postęp dokonany przy ocenie i usprawnieniu procedur ad­ ministracyjnych, związany z usuwaniem barier regulacyj­ nych i innych w rozwoju wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych;

L 140/42 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

f) środki podjęte w celu zapewnienia przesyłu i dystrybucji energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii oraz w celu usprawnienia ram lub przepisów doty­ czących ponoszenia i podziału kosztów, o których mowa w art. 16 ust. 3;

g) rozwój dostępności i wykorzystania zasobów biomasy do ce­ lów energetycznych;

h) ceny surowców i zmiany w przeznaczeniu gruntów w pań­ stwach członkowskich związane z większym wykorzysta­ niem biomasy i innych rodzajów energii ze źródeł odnawialnych;

i) rozwój i udział biopaliw z odpadów, pozostałości, niespo­ żywczego materiału celulozowego oraz materiału lignocelulozowego;

j) szacunkowy wpływ produkcji biopaliw i biopłynów na bio­ różnorodność, zasoby wodne, jakość wody i gleby w grani­ cach państwa członkowskiego;

k) szacunkową wartość netto ograniczenia emisji gazów cie­ plarnianych dzięki wykorzystaniu energii ze źródeł odnawialnych;

l) szacunkową nadwyżkę produkcji energii ze źródeł odnawial­ nych w odniesieniu do orientacyjnego kursu, która mogłaby zostać przekazana innym państwom członkowskim, jak rów­ nież szacowany potencjał konkretnych wspólnych projektów do roku 2020;

m) szacunkowe zapotrzebowanie na energię ze źródeł odnawial­ nych, które ma być do roku 2020 pokrywane inaczej niż z produkcji krajowej; oraz

n) informację o tym, w jaki sposób oszacowano udział odpa­ dów podlegających biodegradacji w produkcji energii oraz ja­ kie kroki podjęto w celu poprawy i weryfikacji tych szacunków.

2. Przy szacowaniu wartości netto ograniczenia emisji gazów cieplarnianych wynikającego z wykorzystania biopaliw państwa członkowskie mogą, dla celów sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, zastosować wartości typowe określone w załączni­ ku V część A i B.

3. W swoim pierwszym sprawozdaniu państwo członkowskie określa, czy ma zamiar:

a) ustanowić jeden organ administracyjny odpowiedzialny za rozpatrywanie wniosków o autoryzację, certyfikację i licen­ cjonowanie instalacji wytwarzających energię odnawialną oraz zapewniający pomoc dla wnioskodawców;

b) przewidzieć automatyczne zatwierdzanie wniosków doty­ czących planowania i wniosków o pozwolenia dla instalacji wytwarzających energię odnawialną w przypadku gdy organ autoryzujący nie odpowiedział w określonym terminie; lub

c) wskazać obszary geograficzne odpowiednie dla eksploatacji energii ze źródeł odnawialnych w planowaniu dotyczącym przeznaczenia gruntów oraz dla stworzenia systemów lokal­ nego ogrzewania i chłodzenia.

4. W każdym sprawozdaniu państwo członkowskie ma moż­ liwość poprawienia danych, które znalazły się w poprzednim sprawozdaniu.

Artykuł 23

Monitoring i sprawozdawczość Komisji

1. Komisja monitoruje pochodzenie biopaliw i biopłynów wy­ korzystywanych we Wspólnocie oraz wpływ ich produkcji, w tym wpływ wynikający z przeniesienia, na przeznaczenie gruntów we Wspólnocie oraz głównych państwach trzecich, z których pocho­ dzą dostawy. Takie monitorowanie opiera się na sprawozdaniach państw członkowskich przedłożonych zgodnie z art. 22 ust. 1 oraz sprawozdaniach odpowiednich krajów trzecich, organizacji międzyrządowych, badaniach naukowych i innych istotnych in­ formacjach. Komisja monitoruje również zmiany cen surowców związane z wykorzystaniem biomasy dla celów wytworzenia energii oraz wszelkie pozytywne i negatywne skutki dla bezpie­ czeństwa żywnościowego. Komisja monitoruje wszystkie instala­ cje, do których ma zastosowanie art. 19 ust. 6.

2. Komisja prowadzi dialog oraz wymienia informacje z pań­ stwami trzecimi, organizacjami producentów biopaliw i organi­ zacjami konsumentów oraz społeczeństwem obywatelskim na temat ogólnego wdrażania przedstawionych w niniejszej dyrek­ tywie środków dotyczących biopaliw i biopłynów. W tym kon­ tekście zwraca szczególną uwagę na wpływ, jaki produkcja biopaliw mogłaby mieć na ceny żywności.

3. Na podstawie sprawozdań przedłożonych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 22 ust. 1 oraz monitoringu i analiz, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, Komisja przedkła­ da co dwa lata sprawozdania Parlamentowi Europejskiemu i Ra­ dzie. Pierwsze sprawozdanie zostanie przedłożone w 2012 r.

4. W sprawozdaniach na temat ograniczenia emisji gazów cie­ plarnianych wynikającego z wykorzystania biopaliw Komisja sto­ suje wartości przedłożone przez państwa członkowskie i dokonuje oceny, czy i w jaki sposób szacunkowe wartości uległyby zmianie, gdyby uwzględniono produkty ubocz­ ne przy zastosowaniu metody substytucyjnej.

5. W swoich sprawozdaniach Komisja dokonuje w szczegól­ ności analizy:

a) stosunkowych korzyści dla środowiska i kosztów różnych biopaliw, wpływu na nie polityki importowej Wspólnoty, wpływu na bezpieczeństwo dostaw oraz sposobów uzyska­ nia zrównoważonego podejścia do produkcji krajowej i importu;

b) wpływu zwiększonego popytu na biopaliwa na trwałość śro­ dowiska we Wspólnocie i państwach trzecich, przy uwzględ­ nieniu wpływu na gospodarkę i środowisko, w tym różnego rodzaju wpływów na bioróżnorodność;

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/43

c) możliwości identyfikacji, w sposób naukowo obiektywny, obszarów o dużej bioróżnorodności, których nie obejmuje art. 17 ust. 3;

d) wpływu zwiększonego popytu na biomasę na sektory wyko­ rzystujące biomasę;

e) dostępności biopaliw produkowanych z odpadów, pozosta­ łości, niespożywczego materiału celulozowego oraz materia­ łu lignocelulozowego; oraz

f) pośrednich zmian sposobu użytkowania gruntów w odnie­ sieniu do wszystkich ścieżek produkcji.

We właściwych przypadkach Komisja proponuje działania korygujące.

6. Na podstawie sprawozdań przedstawionych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 22 ust. 3 Komisja dokonuje analizy skuteczności środków podjętych przez państwa członkowskie przy ustanawianiu jednego organu administracyjnego odpowie­ dzialnego za rozpatrywanie wniosków o autoryzację, certyfika­ cję i licencjonowanie oraz udzielającego pomocy wnioskodawcom.

7. Komisja, dla usprawnienia finansowania i koordynacji w za­ miarze osiągnięcia celu na poziomie 20 %, o którym mowa w ar­ t. 3 ust. 1, przedstawia do dnia 31 grudnia 2010 r. analizę i plan działania w sprawie energii ze źródeł odnawialnych, mający na celu w szczególności:

a) lepsze wykorzystanie funduszy strukturalnych i programów ramowych;

b) lepsze i szersze wykorzystanie funduszy pochodzących z Europejskiego Banku Inwestycyjnego oraz innych publicz­ nych instytucji finansowych; oraz

c) lepszy dostęp do kapitału ryzyka, zwłaszcza poprzez analizę wykonalności mechanizmu finansowego opartego na po­ dziale ryzyka dla inwestycji w energię ze źródeł odnawial­ nych we Wspólnocie, podobnego do inicjatywy Globalnego Funduszu Efektywności Energetycznej oraz Energii Odna­ wialnej, która jest skierowana do państw trzecich;

d) lepszą koordynację finansowania wspólnotowego i krajowe­ go oraz innych form wsparcia; oraz

e) lepszą koordynację wsparcia inicjatyw dotyczących energii odnawialnej, których powodzenie zależy od działań podej­ mowanych przez podmioty działające w kilku państwach członkowskich.

8. Do dnia 31 grudnia 2014 r. Komisja przedstawia sprawoz­ danie, obejmujące w szczególności następujące elementy:

a) przegląd minimalnych progów ograniczenia emisji gazów cieplarnianych stosowanych od dat, o których mowa w art. 17 ust. 2 akapit drugi, na podstawie oceny skutków re­ gulacji, w której uwzględniono w szczególności postęp

techniczny, dostępne technologie i dostępność biopaliw pierwszej i drugiej generacji, które umożliwiają duże ograni­ czenie emisji gazów cieplarnianych;

b) w odniesieniu do celu, o którym mowa w art. 3 ust. 4, przegląd:

(i) efektywności ekonomicznej środków podjętych, aby osiągnąć ten cel;

(ii) oceny możliwości osiągnięcia tego celu z jednoczesnym zapewnieniem zrównoważonego charakteru produkcji biopaliw we Wspólnocie i w państwach trzecich oraz z uwzględnieniem oddziaływań ekonomicznych, środo­ wiskowych i społecznych, w tym również pośrednich skutków i oddziaływań na bioróżnorodność, a także do­ stępności w handlu biopaliw drugiej generacji;

(iii) skutków, jakie realizacja tego celu może wywołać w za­ kresie dostępności żywności po przystępnych cenach;

(iv) dostępności w handlu pojazdów o napędzie elektrycz­ nym, hybrydowym i wodorowym, a także metodyki wy­ branej do obliczania udziału energii wykorzystanej ze źródeł odnawialnych w sektorze transportu;

(v) oceny konkretnych warunków rynkowych, w szczegól­ ności z uwzględnieniem rynków, na których paliwa transportowe stanowią ponad połowę końcowego zuży­ cia energii, oraz rynków, które są całkowicie uzależnio­ ne od importu biopaliw;

c) ocena wdrażania niniejszej dyrektywy, w szczególności w od­ niesieniu do mechanizmów współpracy, aby zagwarantować, że wraz z umożliwieniem państwom członkowskim konty­ nuacji stosowania krajowych systemów wsparcia, o których mowa w art. 3 ust. 3, państwa członkowskie mogą dzięki tym mechanizmom osiągać krajowe cele ogólne zdefiniowa­ ne w załączniku I w sposób efektywny ekonomicznie, a tak­ że ocena postępu technologicznego oraz wnioski, które należy wyciągnąć, aby osiągnąć na szczeblu Wspólnoty war­ tość docelową udziału energii ze źródeł odnawialnych na poziomie 20 %.

Na podstawie tego sprawozdania Komisja przedkłada, w odpo­ wiednich przypadkach, wnioski Parlamentowi Europejskie­ mu i Radzie, w których porusza w szczególności następujące kwestie:

— w odniesieniu do elementu, o którym mowa w lit. a) — zmia­ nę minimalnej wartości ograniczenia emisji gazów cieplar­ nianych, o której mowa w tej literze, oraz

— w odniesieniu do elementu, o którym mowa w lit. c) — od­ powiednie dostosowania środków współpracy przewidzia­ nych w niniejszej dyrektywie mających na celu poprawę ich skuteczności dla osiągnięcia celu na poziomie 20 %. Takie wnioski nie mają wpływu na cel 20 % ani na kontrolę pań­ stw członkowskich na ich krajowe systemy wsparcia i środki współpracy.

L 140/44 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

9. W 2018 r. Komisja przedstawia mapę drogową na rzecz energii odnawialnej na okres po 2020 r.

Mapę tę, w stosownych przypadkach, uzupełniają wnioski do Par­ lamentu Europejskiego i Rady na okres po 2020 r. Mapa drogo­ wa uwzględnia doświadczenie wynikające z wykonywania niniejszej dyrektywy oraz rozwój technologii energii ze źródeł odnawialnych.

10. W roku 2021 Komisja przedstawia sprawozdanie zawie­ rające przegląd stosowania niniejszej dyrektywy. Sprawozdanie to odnosi się w szczególności do roli, jaką następujące elementy od­ grywają w umożliwianiu państwom członkowskim osiągania kra­ jowych celi ustanowionych w załączniku I w sposób efektywny ekonomicznie:

a) proces przygotowywania prognoz i krajowych planów dzia­ łania w zakresie energii odnawialnych;

b) skuteczność mechanizmu współpracy;

c) rozwój technologii energii ze źródeł odnawialnych wraz z rozwojem stosowania biopaliw w lotnictwie komercyjnym;

d) skuteczność krajowych systemów wsparcia; oraz

e) wnioski ze sprawozdań Komisji, o których mowa w ust. 8 i 9.

Artykuł 24

Platforma na rzecz przejrzystości

1. Komisja ustanawia dostępną publicznie internetową platfor­ mę na rzecz przejrzystości. Platforma ta służy zwiększeniu przej­ rzystości oraz ułatwieniu i promowaniu współpracy między państwami członkowskimi, w szczególności w zakresie transfe­ rów statystycznych, o których mowa w art. 6, oraz wspólnych projektów, o których mowa w art. 7 i 9. Ponadto platforma może być wykorzystywania do podawania do publicznej wiadomości odpowiednich informacji, które zdaniem Komisji lub państw członkowskich mają kluczowe znaczenie dla niniejszej dyrekty­ wy oraz dla osiągnięcia jej celów.

2. Na platformie na rzecz przejrzystości Komisja podaje do publicznej wiadomości następujące informacje, w odpowiednich przypadkach w postaci zbiorczej, zachowując poufny charakter szczególnie chronionych informacji handlowych:

a) krajowe plany działania w zakresie energii odnawialnych państw członkowskich;

b) dokumenty państw członkowskich zawierające prognozy, o których mowa w art. 4 ust. 3, uzupełnione najszybciej jak to możliwe komisyjnym zestawieniem nadwyżki produk­ cji i szacunkowego zapotrzebowania na import;

c) propozycje państw członkowskich w zakresie współpracy przy transferach statystycznych lub wspólnych projektach — na wniosek zainteresowanego państwa członkowskiego;

d) informacje, o których mowa w art. 6 ust. 2, na temat trans­ ferów statystycznych między państwami członkowskimi;

e) informacje, o których mowa w art. 7 ust. 2 i 3 oraz art. 9 ust. 4 i 5 na temat wspólnych projektów;

f) krajowe sprawozdania państw członkowskich, o których mowa w art. 22;

g) sprawozdania Komisji, o których mowa w art. 23 ust. 3.

Jednakże na wniosek państwa członkowskiego, które dostarczyło tych informacji, Komisja nie podaje do wiadomości publicznej dokumentów z prognozami państw członkowskich, o których mowa w art. 4 ust. 3, ani informacji zawartych w sprawozdaniach krajowych państw członkowskich, o których mowa w art. 22 ust. 1 lit. l) i m).

Artykuł 25

Komitety

1. Z wyjątkiem przypadków, o których mowa w ust. 2, Komi­ sję wspomaga komitet ds. źródeł energii odnawialnych.

2. W kwestiach dotyczących zrównoważonego charakteru biopaliw i biopłynów Komisję wspomaga komitet ds. zrównowa­ żonego charakteru biopaliw i biopłynów.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 3 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepi­ sów jej art. 8.

4. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1–4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnie­ niem jej art. 8.

Artykuł 26

Zmiany i uchylenie

1. W dyrektywie 2001/77/WE skreśla się art. 2, art. 3 ust. 2, art. 4–8 z mocą od dnia 1 kwietnia 2010 r.

2. W dyrektywie 2003/30/WE skreśla się art. 2, art. 3 ust. 2, 3 i 5, art. 5 i 6 z mocą od dnia 1 kwietnia 2010 r.

3. Dyrektywa 2001/77/WE i dyrektywa 2003/30/WE tracą moc z dniem 1 stycznia 2012 r.

Artykuł 27

Transpozycja

1. Bez uszczerbku dla art. 4 ust.1, 2 i 3 państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i admini­ stracyjne, niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy, najpóź­ niej do dnia 5 grudnia 2010.

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/45

Środki przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odesłanie do niniejszej dyrektywy lub odesłanie takie towarzyszy ich urzę­ dowej publikacji. Metody dokonywania takiego odesłania okreś­ lane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawo­ wych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie obję­ tej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 28

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 29

Adresaci

Niniejsza dyrektywa jest skierowana do państw członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu dnia 23 kwietnia 2009 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego Przewodniczący

H.-G. PÖTTERING

W imieniu Rady Przewodniczący

P. NEČAS

(1)

L 140/46 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

ZAŁĄCZNIK I

Krajowe cele ogólne w zakresie udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto w 2020 r

(1) Podkreśla się, że, aby móc osiągnąć cele krajowe określone w niniejszym załączniku, w wytycznych w sprawie pomocy państwa na rzecz ochrony środowiska uznano ciągłą potrzebę stosowania krajowych mechanizmów wsparcia, po to, by promować energię ze źródeł od­ nawialnych.

.

A. Całkowite cele krajowe

Udział energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto,

2005 r. (S2005)

Docelowy udział energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii

brutto, 2020 r. (S2020)

Belgia 2,2 % 13 %

Bułgaria 9,4 % 16 %

Republika Czeska 6,1 % 13 %

Dania 17,0 % 30 %

Niemcy 5,8 % 18 %

Estonia 18,0 % 25 %

Irlandia 3,1 % 16 %

Grecja 6,9 % 18 %

Hiszpania 8,7 % 20 %

Francja 10,3 % 23 %

Włochy 5,2 % 17 %

Cypr 2,9 % 13 %

Łotwa 32,6 % 40 %

Litwa 15,0 % 23 %

Luksemburg 0,9 % 11 %

Węgry 4,3 % 13 %

Malta 0,0 % 10 %

Niderlandy 2,4 % 14 %

Austria 23,3 % 34 %

Polska 7,2 % 15 %

Portugalia 20,5 % 31 %

Rumunia 17,8 % 24 %

Słowenia 16,0 % 25 %

Republika Słowacka 6,7 % 14 %

Finlandia 28,5 % 38 %

Szwecja 39,8 % 49 %

Zjednoczone Królestwo 1,3 % 15 %

B. Orientacyjny kurs

Orientacyjny kurs, o którym mowa w art. 3 ust. 2, składa się z następujących wartości udziału energii ze źródeł odnawialnych:

S2005 + 0,20 (S2020 — S2005), jako średnia dla dwuletniego okresu 2011–2012,

S2005 + 0,30 (S2020 — S2005), jako średnia dla dwuletniego okresu 2013–2014,

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/47

S2005 + 0,45 (S2020 — S2005), jako średnia dla dwuletniego okresu 2015–2016, oraz

S2005 + 0,65 (S2020 — S2005), jako średnia dla dwuletniego okresu 2017–2018,

gdzie:

S2005 = udział dla danego państwa członkowskiego w 2005 r. podany w tabeli w części A,

oraz

S2020 = udział dla danego państwa członkowskiego w 2020 r. podany w tabeli w części A.

Q N(norm)

= CN × [ ∑ i=N–14

N Qi Ci

] / 15

Q N(norm)

= CN+CN–1

2 ×

∑ i=N–n

N

Qi

∑ j=N–n

N (Cj+Cj–12 )

L 140/48 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

ZAŁĄCZNIK II

Zasada normalizacji wyliczeń ilości energii elektrycznej pochodzącej z elektrowni wodnych i wiatrowych

Stosuje się następującą zasadę normalizacji wyliczeń ilości energii elektrycznej pochodzącej z elektrowni wodnych w da­ nym państwie członkowskim:

gdzie

N = rok odniesienia,

QN(norm) = znormalizowana energia elektryczna pochodząca ze wszystkich elektrowni wodnych państwa członkow­ skiego w roku N, dla celów obliczeniowych,

Qi = ilość energii elektrycznej faktycznie wyprodukowanej w roku i przez wszystkie elektrownie wodne pań­ stwa członkowskiego, mierzona w GWh, z wyłączeniem wytwarzania energii elektrycznej w elektrowniach szczytowych z członem pompowym wykorzystujących wodę, która została wcześniej wpompowana pod górę,

Ci = całkowita zainstalowana moc, bez uwzględnienia mocy elektrowni szczytowych z członem pompowym, wszystkich elektrowni wodnych państwa członkowskiego na końcu roku i, mierzona w MW.

Stosuje się następującą zasadę normalizacji wyliczeń ilości energii elektrycznej pochodzącej z elektrowni wodnych w da­ nym państwie członkowskim:

gdzie

N = rok odniesienia,

QN(norm) = znormalizowana ilość energii elektrycznej wytworzona we wszystkich elektrowniach wiatrowych państwa członkowskiego w roku N, do celów obliczeniowych,

Qi = ilość energii elektrycznej faktycznie wyprodukowanej w roku i przez wszystkie elektrownie wiatrowe pań­ stwa członkowskiego, mierzona w GWh,

Cj = całkowita zainstalowana moc wszystkich elektrowni wiatrowych państwa członkowskiego na koniec roku j, mierzona w MW,

n = 4 lub liczba lat poprzedzających rok N, dla których dane państwo członkowskie dysponuje danymi doty­ czącymi mocy i wielkości produkcji, w zależności od tego, która liczba jest niższa.

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/49

ZAŁĄCZNIK III

Wartość energetyczna w paliwach transportowych

Paliwo Wartość energii wg wagi

(dolna wartość kaloryczna, MJ/kg)

Wartość energii wg objętości (dolna wartość kaloryczna,

MJ/l)

Bioetanol (etanol produkowany z biomasy) 27 21

Bio-ETBE (eter etylo-t-butylowy produkowany na bazie bioeta­ nolu)

36 (z czego 37 % ze źró­ deł odnawialnych)

27 (z czego 37 % ze źró­ deł odnawialnych)

Biometanol (metanol produkowany z biomasy, do stosowania ja­ ko biopaliwo)

20 16

Bio-MTBE (eter metylo-t-butylowy produkowany na ba­ zie biometanolu)

35 (z czego 22 % ze źró­ deł odnawialnych)

26 (z czego 22 % ze źró­ deł odnawialnych)

Bio-DME (eter dimetylowy produkowany z biomasy, do stoso­ wania jako biopaliwo)

28 19

Bio-TAEE (eter etylo-t-amylowy produkowany na bazie bioeta­ nolu)

38 (z czego 29 % ze źró­ deł odnawialnych)

29 (z czego 29 % ze źró­ deł odnawialnych)

Biobutanol (butanol produkowany z biomasy, do stosowania ja­ ko biopaliwo)

33 27

Biodiesel (eter metylowy produkowany z oleju roślinnego lub zwierzęcego, jakości oleju napędowego, do stosowania jako bio­ paliwo)

37 33

Olej napędowy wytwarzany metodą Fischer-Tropsch (syntetycz­ ny węglowodór lub mieszanka syntetycznych węglowodorów produkowanych z biomasy)

44 34

Hydrorafinowany olej roślinny (olej roślinny poddany termoche­ micznej obróbce wodorem)

44 34

Czysty olej roślinny (olej produkowany z roślin oleistych poprzez tłoczenie, wyciskanie lub z zastosowaniem innych podobnych metod, surowy lub rafinowany, lecz chemicznie niemodyfikowa­ ny, jeśli kompatybilny z zastosowanym typem silników i odpo­ wiednimi wymogami w zakresie emisji)

37 34

Biogaz (gaz opałowy produkowany z biomasy i/lub z części od­ padów ulegającej biodegradacji, który może być oczyszczony do poziomu odpowiadającego jakości gazu naturalnego, do stoso­ wania jako biopaliwo, lub gaz drzewny)

50 —

Benzyna 43 32

Olej napędowy 43 36

L 140/50 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

ZAŁĄCZNIK IV

Certyfikacja instalatorów

Systemy certyfikacji lub równoważne systemy kwalifikowania, o których mowa w art. 14 ust. 3, są oparte na następujących kryteriach:

1. Proces certyfikacji lub kwalifikowania jest przejrzysty i jasno zdefiniowany przez państwo członkowskie lub wyzna­ czony przez nie organ administracyjny.

2. Instalatorzy urządzeń wykorzystujących biomasę, pomp ciepła, płytkich systemów geotermalnych, urządzeń fotowol­ taicznych i urządzeń wykorzystujących ciepło słoneczne są certyfikowani w ramach akredytowanego programu szko­ leń lub przez akredytowanego organizatora szkoleń.

3. Akredytacji programu lub organizatora szkoleń dokonują państwa członkowskie lub wyznaczone przez nie organy ad­ ministracji. Organ akredytujący zapewnia ciągłość i regionalny lub ogólnokrajowy zasięg programu szkoleń oferowa­ nego przez organizatora szkoleń. Organizator szkoleń posiada odpowiednie urządzenia techniczne, aby przeprowadzić praktyczne szkolenie, w tym sprzęt laboratoryjny lub inne odpowiednie urządzenia potrzebne do zajęć praktycznych. Oprócz podstawowych szkoleń ich organizator oferuje także krótsze szkolenia przypominające obejmujące poszcze­ gólne tematy, w tym zagadnienia dotyczące nowych technologii, umożliwiające ciągłe dokształcanie pracowników w zakresie instalacji. Organizator szkoleń może być producentem urządzeń lub systemu, instytucją lub stowarzyszeniem.

4. Szkolenie prowadzące do certyfikacji lub uznania kwalifikacji instalatora obejmuje zarówno część teoretyczną, jak i praktyczną. Po zakończeniu szkolenia instalator musi posiadać umiejętności wymagane do instalacji właściwych urządzeń i systemów, tak aby spełniały one wymogi klienta w zakresie ich eksploatacji i niezawodności, cechowały się solidną jakością rzemieślniczą oraz były zgodne ze wszystkimi obowiązującymi zasadami i normami, w tym dotyczą­ cymi oznakowania energetycznego i ekologicznego.

5. Szkolenie kończy się egzaminem, na podstawie którego wydaje się certyfikat lub uznaje kwalifikacje. Egzamin obej­ muje ocenę w praktyce prawidłowej instalacji kotłów lub pieców na biomasę, pomp ciepła, płytkich systemów geo­ termalnych, instalacji fotowoltaicznych lub instalacji wykorzystujących ciepło słoneczne.

6. W systemach certyfikacji lub równoważnych systemach kwalifikowania, o których mowa w art. 14 ust. 3, uwzględnia się następujące wytyczne:

a) akredytowane programy szkoleń należy proponować instalatorom z doświadczeniem zawodowym, którzy prze­ szli lub przechodzą następujące rodzaje szkoleń:

(i) w przypadku instalatorów kotłów i pieców na biomasę: jako zasadniczy warunek szkolenie dla hydrauli­ ków, instalatorów urządzeń wodno-kanalizacyjnych, inżynierów systemów grzewczych lub techników urzą­ dzeń sanitarnych i grzewczych lub chłodzących;

(ii) w przypadku instalatorów pomp ciepła: jako zasadniczy warunek szkolenie dla hydraulików lub inżynierów chłodnictwa oraz podstawowe umiejętności w zakresie elektryki i hydrauliki (obcinanie rur, lutowanie po­ łączeń rurowych, klejenie połączeń rurowych, izolacja, uszczelnianie złączy, sprawdzanie przecieków i in­ stalacja systemów grzewczych lub chłodzących);

(iii) w przypadku instalatorów urządzeń fotowoltaicznych i wykorzystujących ciepło słoneczne: jako zasadniczy warunek szkolenie dla hydraulików lub elektryków oraz umiejętności w zakresie hydrauliki, elektryki i de­ karstwa, w tym wiedza w zakresie lutowania połączeń rurowych, klejenia połączeń rurowych, uszczelniania złączy, sprawdzania przecieków, umiejętność łączenia kabli, znajomość podstawowych materiałów dacho­ wych, obróbka blacharska i uszczelnianie; lub

(iv) program szkolenia zawodowego dający instalatorowi stosowne umiejętności odpowiadające trzyletniemu okresowi kształcenia w zakresie umiejętności, o których mowa w lit. a), b) lub c), w tym zajęcia teoretyczne i praktyczne.

b) teoretyczna część szkolenia w zakresie instalacji kotłów i pieców na biomasę powinna obrazować rynkową sy­ tuację biomasy oraz obejmować kwestie ekologiczne, paliwa z biomasy, logistykę, ochronę przeciwpożarową, od­ powiednie dotacje, techniki spalania, systemy spalania, optymalne rozwiązania hydrauliczne, porównanie kosztów i zysków, jak również kwestie związane z projektowaniem, instalacją i konserwacją kotłów i pieców na biomasę. Szkolenie powinno zapewniać także odpowiednią wiedzę w zakresie europejskich norm technologicz­ nych i norm dotyczących paliw z biomasy, takich jak granulat, oraz stosownych przepisów prawa krajowego i wspólnotowego;

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/51

c) część teoretyczna szkolenia dla instalatora pomp ciepła powinna obrazować sytuację rynkową w zakresie pomp ciepła oraz obejmować zasoby geotermalne i temperatury gruntu w różnych regionach, identyfikację gleby i skał pod względem określenia przewodności cieplnej, logistykę, regulacje dotyczące wykorzystania zasobów geoter­ malnych, możliwość zastosowania pomp ciepła w budynkach oraz określenie najkorzystniejszego układu pomp ciepła, a także wiedzę na temat wymogów technicznych takich pomp, bezpieczeństwa, filtracji powietrza, pod­ łączeń do źródła ciepła i rozmieszczenia systemu. Szkolenie powinno zapewniać także odpowiednią wiedzę w za­ kresie europejskich norm dotyczących pomp ciepła oraz odpowiednich przepisów prawa krajowego i wspólnotowego. Instalator powinien wykazać się następującymi kluczowymi umiejętnościami:

(i) podstawowym zrozumieniem właściwości fizycznych i zasad działania pompy ciepła, w tym charakterysty­ ki obiegu pompy ciepła: związek pomiędzy niskimi temperaturami rozpraszacza ciepła, wysokimi tempe­ raturami źródła ciepła a wydajnością systemu, określenie współczynnika efektywności (COP) oraz współczynnika sezonowej wydajności (SPF);

(ii) zrozumieniem komponentów i ich działania w ramach obiegu pompy ciepła, w tym kompresora, zaworu rozprężnego, aparatu wyparnego, kondensatora, mocowań i osprzętu, smaru, chłodziwa, możliwości prze­ grzania i przechłodzenia oraz chłodzenia w pompach ciepła;

(iii) umiejętnością wyboru i kalibracji komponentów w typowych sytuacjach instalacyjnych, w tym określenie typowych wartości obciążenia cieplnego różnych budynków oraz wartości typowych w zakresie wytwarza­ nia ciepłej wody na podstawie zużycia energii, określenie wydajności pompy ciepła na podstawie obciążenia cieplnego dla celów wytwarzania ciepłej wody, na podstawie masy akumulacyjnej budynku i przy przerwach w zasilaniu prądem; określenie elementu pełniącego funkcję zbiornika buforowego oraz jego pojemno­ ści i włączenie drugiego układu grzewczego;

d) część teoretyczna szkolenia dla instalatora urządzeń fotowoltaicznych i urządzeń wykorzystujących ciepło sło­ neczne powinna obrazować sytuację rynkową produktów wykorzystujących energię słoneczną oraz przedsta­ wiać porównania kosztów i rentowności, a także obejmować kwestie ekologiczne, elementy, charakterystykę i rozmiary systemów wykorzystujących energię słoneczną, wybór odpowiedniego systemu i ele­ mentów o odpowiednich wymiarach, określenie zapotrzebowania na energię ciepła, logistykę, ochronę przeciw­ pożarową, odpowiednie dotacje, jak również kwestie związane z projektowaniem, instalacją i konserwacją instalacji fotowoltaicznych i instalacji wykorzystujących ciepło słoneczne. Szkolenie powinno zapewniać także od­ powiednią wiedzę w zakresie wszelkiego rodzaju europejskich norm technologicznych i systemów certyfikacji, takich jak Solar Keymark, oraz odnośnych przepisów prawa krajowego i wspólnotowego. Instalator powinien wy­ kazać się następującymi kluczowymi umiejętnościami:

(i) umiejętnością bezpiecznego wykonywania pracy przy użyciu koniecznych narzędzi i urządzeń oraz stoso­ wania zasad i norm bezpieczeństwa, oraz umiejętnością identyfikowania zagrożeń hydraulicznych, elektrycz­ nych i innych związanych z instalacjami wykorzystującymi energię słoneczną;

(ii) umiejętnością identyfikowania systemów i ich komponentów właściwych dla systemów aktywnych i pasyw­ nych, w tym ich konstrukcji mechanicznej, oraz określania umiejscowienia komponentów oraz konfigura­ cji i układu systemu;

(iii) umiejętnością określenia wymaganego miejsca, kierunku i nachylenia urządzeń fotowoltaicznych i urządzeń wykorzystujących energię słoneczną do podgrzewania wody, przy uwzględnieniu takich elementów jak cień, dostęp światła słonecznego, spójność konstrukcji, stosowność takiej instalacji w odniesieniu do danego bu­ dynku lub klimatu, a także umiejętnością wyboru różnych metod instalacyjnych odpowiednich dla rodzaju pokrycia dachowego oraz równoważenia komponentów wchodzących w skład instalacji; oraz

(iv) umiejętnością, w szczególności w odniesieniu do systemów fotowoltaicznych, dostosowania układu elek­ trycznego, w tym umiejętnością określenia prądu znamionowego, wyboru odpowiednich typów przewo­ dów i właściwej mocy znamionowej dla każdego obwodu, umiejętnością określenia odpowiedniego rozmiaru, mocy znamionowej i rozmieszczenia wszystkich potrzebnych urządzeń i podsystemów oraz wy­ boru stosownego punktu połączenia;

e) ważność certyfikatu instalatora powinna być ograniczona w czasie, tak aby konieczna była przypominająca sesja szkoleniowa w celu jej przedłużenia.

(1)

L 140/52 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

ZAŁĄCZNIK V

Zasady obliczania wpływu biopaliw, biopłynów i ich odpowiedników kopalnych na emisję gazów cieplarnianych

A. Wartości typowe i standardowe dla biopaliw produkowanych bez emisji netto dwutlenku węgla w związku ze zmianą sposobu użyt­ kowania gruntów

Ścieżka produkcji biopaliw Typowe ograniczenie

emisji gazów cieplarnianych

Standardowe ograniczenie emisji gazów

cieplarnianych

etanol z buraka cukrowego 61 % 52 %

etanol z pszenicy (paliwo technologiczne nieokreślone) 32 % 16 %

etanol z pszenicy (węgiel brunatny jako paliwo technologicz­ ne w elektrociepłowni)

32 % 16 %

etanol z pszenicy (gaz ziemny jako paliwo technologiczne w konwencjonalnym kotle)

45 % 34 %

etanol z pszenicy (gaz ziemny jako paliwo technologiczne w elektrociepłowni)

53 % 47 %

etanol z pszenicy (słoma jako paliwo technologiczne w elek­ trociepłowni)

69 % 69 %

etanol z kukurydzy wyprodukowany we Wspólnocie (gaz ziemny jako paliwo technologiczne w elektrociepłowni)

56 % 49 %

etanol z trzciny cukrowej 71 % 71 %

część ze źródeł odnawialnych eter etylowo-t-butylowy (ETBE) Takie same wartości jak dla wybranej ścieżki pro­ dukcji etanolu

część ze źródeł odnawialnych eter etylo-t-amylowy(TAEE) Takie same wartości jak dla wybranej ścieżki pro­ dukcji etanolu

biodiesel z ziaren rzepaku 45 % 38 %

biodiesel ze słonecznika 58 % 51 %

biodiesel z soi 40 % 31 %

biodiesel z oleju palmowego (technologia nieokreślona) 36 % 19 %

biodiesel z oleju palmowego (technologia z wychwytem me­ tanu w olejarni)

62 % 56 %

biodiesel ze zużytego oleju roślinnego lub zwierzęcego (*) 88 % 83 %

hydrorafinowany olej roślinny z ziaren rzepaku 51 % 47 %

hydrorafinowany olej roślinny ze słonecznika 65 % 62 %

hydrorafinowany olej roślinny z oleju palmowego (technolo­ gia nieokreślona)

40 % 26 %

hydrorafinowany olej roślinny z oleju palmowego (technolo­ gia z wychwytem metanu w olejarni)

68 % 65 %

czysty olej roślinny z ziaren rzepaku 58 % 57 %

biogaz z organicznych odpadów komunalnych jako sprężony gaz ziemny

80 % 73 %

biogaz z mokrego obornika jako sprężony gaz ziemny 84 % 81 %

biogaz z suchego obornika jako sprężony gaz ziemny 86 % 82 %

(*) Nie obejmuje oleju zwierzęcego wyprodukowanego z produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego sklasyfikowanych jako su­ rowiec kategorii 3 zgodnie z rozporządzeniem (WE) 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2002 r. usta­ nawiającym przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi

(1) Dz.U. L 273 z 10.10.2002, s. 1.

.

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/53

B. Przewidywane wartości typowe i standardowe dla przyszłych biopaliw, które nie występowały lub występowały jedynie w niewielkich ilościach na rynku w styczniu 2008 r., produkowanych bez emisji netto dwutlenku węgla w związku ze zmianą sposobu użytkowa­ nia gruntów

Ścieżka produkcji biopaliw Typowe ograniczenie

emisji gazów cieplarnianych

Standardowe ograniczenie emisji gazów

cieplarnianych

etanol ze słomy pszenicy 87 % 85 %

etanol z odpadów drzewnych 80 % 74 %

etanol z drewna uprawianego 76 % 70 %

olej napędowy wytwarzany metodą Fischer-Tropsch z odpa­ dów drzewnych

95 % 95 %

olej napędowy wytwarzany metodą Fischer-Tropsch z drewna uprawianego

93 % 93 %

eter dimetylowy z odpadów drzewnych (DME) 95 % 95 %

DME z drewna uprawianego 92 % 92 %

metanol z odpadów drzewnych 94 % 94 %

metanol z drewna uprawianego 91 % 91 %

część ze źródeł odnawialnych eter metylo-t-butylowy (MTBE) Takie same wartości jak dla wybranej ścieżki pro­ dukcji metanolu

C. Metodologia

1. Emisję gazów cieplarnianych spowodowaną produkcją i stosowaniem paliw transportowych, biopaliw i biopły­ nów oblicza się w następujący sposób:

E = eec + el + ep + etd + eu – esca – eccs – eccr – eee,

gdzie:

E = całkowita emisja spowodowana stosowaniem paliwa,

eec = emisja spowodowana wydobyciem lub uprawą surowców,

el = emisja w ujęciu rocznym spowodowana zmianami ilości pierwiastka węgla w związku ze zmianą spo­ sobu użytkowania gruntów,

ep = emisja spowodowana procesami technologicznymi,

etd = emisja spowodowana transportem i dystrybucją,

eu = emisja spowodowana stosowanym paliwem,

esca = wartość ograniczenia emisji spowodowanego akumulacją pierwiastka węgla w glebie dzięki lepszej go­ spodarce rolnej,

eccs = ograniczenie emisji spowodowane wychwytywaniu dwutlenku węgla i jego sekwestracji składowaniu w głębokich strukturach geologicznych,

eccr = ograniczenie emisji spowodowane wychwytywaniu dwutlenku węgla i jego zastępowaniu, oraz

eee = ograniczenie emisji dzięki zwiększonej produkcji energii elektrycznej w wyniku kogeneracji.

Emisji związanej z produkcją maszyn i urządzeń nie uwzględnia się.

2. Emisja gazów cieplarnianych z paliw, E, wyrażona jest w gramach przeliczeniowych CO2 na MJ paliwa, gCO2eq/MJ.

3. W drodze wyjątku od pkt 2, dla paliw transportowych wartości obliczone w gCO2eq/MJ mogą być skorygowane o różnice pomiędzy paliwami w zakresie wykonanej pracy użytecznej, wyrażonej w km/MJ. Korekta ta jest do­ puszczalna wyłącznie w przypadku przedstawienia dowodu na istnienie różnic w zakresie wykonanej pracy użytecznej.

4. Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych z biopaliw i biopłynów oblicza się w następujący sposób:

OGRANICZENIE = (EF – EB)/EF,

gdzie:

EB = całkowita emisja z biopaliw i biopłynów, oraz

EF = całkowita emisja z kopalnego odpowiednika biopaliwa.

(1)

L 140/54 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

5. Gazy cieplarniane uwzględnione dla celów pkt 1 to CO2, N2O i CH4. Do obliczenia równoważnika CO2 poniż­ szym gazom przypisuje się następujące wartości:

CO2: 1

N2O: 296

CH4: 23

6. Emisja spowodowana wydobyciem lub uprawą surowców, eec, obejmuje emisje spowodowane samym procesem wydobycia lub uprawy, gromadzeniem surowców, odpadami i wyciekami, produkcją chemikaliów i produktów stosowanych w procesie wydobycia lub uprawy. Wyklucza się wychwytywanie CO2 w trakcie uprawy surowców. Odejmuje się potwierdzoną redukcję emisji gazów cieplarnianych z wypalania w zakładach produkcji oleju gdzie­ kolwiek na świecie. Szacunkową emisję z upraw można określić na podstawie średnich wyliczonych dla obszarów geograficznych mniejszych od tych przyjętych do obliczenia wartości standardowych, jeśli nie jest możliwe za­ stosowanie wartości rzeczywistych.

7. Emisję w ujęciu rocznym spowodowaną zmianami ilości pierwiastka węgla w związku ze zmianą sposobu użyt­ kowania gruntów, el, oblicza się, równo rozdzielając całkowitą emisję na 20 lat. Do obliczenia wielkości tych emi­ sji stosuje się następującą zasadę:

el = (CSR – CSA) × 3 664 × 1/20 × 1/P – eB

(1) Współczynnik otrzymany przez podzielenie masy molowej CO2 (44,010 g/mol) przez masę molową węgla (12,011 g/mol) wynosi 3,664.

,

gdzie:

el = emisja w ujęciu rocznym gazów cieplarnianych spowodowana zmianami ilości pierwiastka węgla w związku ze zmianą sposobu użytkowania gruntów (mierzona jako masa równoważnika CO2 na jed­ nostkę energii wytworzonej z biopaliwa),

CSR = ilość pierwiastka węgla na jednostkę powierzchni związany z przeznaczeniem gruntów odniesienia (mie­ rzony jako masa pierwiastka węgla na jednostkę powierzchni, obejmująca zarówno glebę jak i roślin­ ność). Przeznaczenie gruntów odniesienia oznacza przeznaczenie gruntów w styczniu 2008 r. lub 20 lat przed uzyskaniem surowca, jeśli data ta jest późniejsza,

CSA = ilość pierwiastka węgla na jednostkę powierzchni związany z rzeczywistym przeznaczeniem gruntów (mierzony jako masa pierwiastka węgla na jednostkę powierzchni, obejmująca zarówno glebę jak i ro­ ślinność). W przypadkach kiedy ilości pierwiastka węgla gromadzą się przez okres przekraczający 1 rok, wartość CSA jest obliczana jako zasoby na jednostkę powierzchni po dwudziestu latach lub kiedy upra­ wy osiągną dojrzałość, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej,

P = wydajność upraw (mierzona ilością energii wytwarzanej przez biopaliwo lub biopłyn na jednostkę po­ wierzchni w jednym roku), oraz

eB = premia o wartości 29 gCO2eq/MJ za biopaliwo lub biopłyn przyznawana, jeśli biomasa otrzymywana jest z rekultywowanych terenów zdegradowanych i spełnia warunki ustanowione w pkt 8.

8. Premia o wartości 29 gCO2eq/MJ jest przyznawana, jeśli występują czynniki świadczące o tym, że przedmiotowe tereny:

a) w styczniu 2008 r. nie były wykorzystywane do działalności rolniczej lub jakiejkolwiek innej; oraz

b) należą do jednej z następujących kategorii:

(i) tereny poważnie zdegradowane, w tym wcześniej wykorzystywane do celów rolniczych;

(ii) tereny silnie zanieczyszczony.

Premia o wartości 29 gCO2eq/MJ ma zastosowanie przez okres nieprzekraczający dziesięciu lat, licząc od daty przekształcenia terenów do celów rolniczych, pod warunkiem że zapewnione zostanie regularne zwiększanie iloś­ ci pierwiastka węgla oraz znaczne ograniczenie erozji w odniesieniu do terenów określonych w ppkt (i) oraz zmniejszenie zanieczyszczenia gleby w odniesieniu do terenów określonych w ppkt (ii).

9. Kategorie, o których mowa w pkt 8 lit. b), zostają zdefiniowane w sposób następujący:

a) termin „tereny poważnie zdegradowane” oznacza tereny, które w dłuższym okresie zostały w dużym stopniu zasolone lub które są szczególnie mało zasobne w substancje organiczne i uległy poważnej erozji;

b) termin „tereny silnie zanieczyszczone” oznacza tereny, które nie nadają się do uprawy żywności lub paszy dla zwierząt ze względu na zanieczyszczenie gleby.

Należą tu tereny, które są przedmiotem decyzji Komisji zgodnie z art. 18 ust. 4 czwarty akapit.

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/55

10. Komisja przyjmuje do dnia 31 grudnia 2009 r. wytyczne do obliczania ilości pierwiastka węgla w ziemi, korzy­ stając z wydanych w roku 2006 wytycznych IPCC dla inwentaryzacji krajowych emisji gazów cieplarnianych — tom 4. Wytyczne Komisji będą służyć jako podstawa obliczania ilości pierwiastka węgla w ziemi do celów niniej­ szej dyrektywy.

11. Emisja spowodowana procesami technologicznymi, ep, obejmuje emisje spowodowane samymi procesami techno­ logicznymi, odpadami i wyciekami, oraz produkcją chemikaliów lub produktów stosowanych w procesach technologicznych.

W obliczeniach zużycia energii elektrycznej wyprodukowanej poza zakładem produkującym paliwo, natężenie emisji gazów cieplarnianych spowodowanej produkcją i dystrybucją tej energii elektrycznej uznaje się jako równe średniemu natężeniu emisji spowodowanej produkcją i dystrybucją energii elektrycznej w określonym regionie. Jako wyjątek od powyższej zasady producenci mogą stosować średnią wartość w odniesieniu do energii elektrycz­ nej produkowanej w pojedynczym zakładzie, jeśli zakład ten nie jest podłączony do sieci energetycznej.

12. Emisja spowodowana transportem i dystrybucją, etd, obejmuje emisje spowodowane transportem i magazynowa­ niem surowców oraz półproduktów, a także magazynowaniem i dystrybucją wyrobów gotowych. Niniejszy punkt nie obejmuje emisji spowodowanych przez transport i dystrybucję, które należy uwzględnić zgodnie z pkt 6.

13. Emisję spowodowaną stosowanym paliwem, eu, uznaje się za zerową dla biopaliw i biopłynów.

14. Ograniczenie emisji dzięki wychwytywaniu dwutlenku węgla i jego podziemnemu składowaniu, eccs, które nie zo­ stało uwzględnione już w ep, odnosi się wyłącznie do emisji, której uniknięto poprzez wychwytywanie i sekwes­ trację emitowanego CO2 bezpośrednio związanego z wydobyciem, transportem, przetworzeniem i dystrybucją paliwa.

15. Ograniczenie emisji dzięki wychwytywaniu dwutlenku węgla i jego zastępowaniu, eccr, odnosi się wyłącznie do emi­ sji, której uniknięto poprzez wychwytywanie CO2, w którym pierwiastek węgla pochodzi z biomasy i jest stoso­ wany w celu zastąpienia CO2 pochodzenia kopalnego, stosowanego w produktach handlowych i w usługach.

16. Ograniczenie emisji dzięki zwiększonemu wytwarzaniu energii elektrycznej w wyniku kogeneracji, eee, uwzględnia się w odniesieniu do nadwyżki energii elektrycznej produkowanej w ramach systemów produkcji paliwa stosują­ cych kogenerację, z wyjątkiem przypadków, gdy paliwo stosowane w kogeneracji jest produktem ubocznym in­ nym niż resztki pożniwne. W obliczeniach nadwyżki energii elektrycznej przyjmuje się, że wielkość jednostki kogeneracyjnej odpowiada minimum niezbędnemu, aby jednostka kogeneracyjna mogła dostarczać ciepło po­ trzebne do produkcji paliwa. Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych związane z nadwyżką energii elektrycznej uznaje się za równe ilości gazów cieplarnianych, które zostałyby wyemitowane, gdyby w elektrowni stosującej to samo paliwo wyprodukowano taką samą ilość energii elektrycznej jak w jednostce kogeneracyjnej.

17. Jeśli w procesie produkcji paliwa równocześnie powstaje paliwo, dla którego oblicza się emisje, oraz jeden lub wię­ cej produktów („produkty uboczne”), emisję gazów cieplarnianych dzieli się pomiędzy paliwo lub jego produkt pośredni i produkty uboczne proporcjonalnie do ich zawartości energetycznej (określonej na podstawie wartości opałowej dolnej w przypadku produktów ubocznych innych niż energia elektryczna).

18. W obliczeniach, o których mowa w pkt 17, emisje do podziału to eec + el + te części ep, etd i eee, mają miejsce przed fazą produkcji, w której powstaje produkt uboczny i w jej trakcie. Jeśli w odniesieniu do tych produktów ubocz­ nych jakiekolwiek emisje przypisano do wcześniejszych faz produkcji w cyklu życia, uwzględnia się jedynie tę część emisji, którą przypisano do pośredniego produktu paliwowego w ostatniej fazie produkcji, a nie całość emisji.

W przypadku biopaliw i biopłynów, w obliczeniach uwzględnia się wszystkie produkty uboczne, w tym energię elektryczną, która nie wchodzi w zakres pkt 16, z wyjątkiem resztek pożniwnych, w tym słomy, wytłok, plew, kolb i łupin orzechów. W obliczeniach produkty uboczne mające negatywną wartość energetyczną uznaje się za posiadające zerową wartość energetyczną.

Odpady, resztki pożniwne, w tym słomę, wytłoki, plewy, kolby i łupiny orzechów oraz resztki powstałe w innych procesach przetwórczych, w tym surową (nierafinowaną) glicerynę, uznaje się za materiały nieemitujące żadnych gazów cieplarnianych w całym cyklu życia, aż do momentu ich zbiórki.

W przypadku paliw produkowanych w rafineriach jednostką analityczną dla celów obliczeniowych, o których mowa w pkt 17, jest rafineria.

19. W przypadku biopaliw w obliczeniach, o których mowa w pkt 4, wartość odpowiednika kopalnego (EF) to naj­ nowsza dostępna wartość średnich emisji pochodzących z kopalnej części benzyny i oleju napędowego wykorzy­ stanych na terytorium Wspólnoty, podana na mocy dyrektywy 98/70/WE. W przypadku braku takich danych zastosowanie ma wartość 83,8 gCO2eq/MJ.

L 140/56 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

W przypadku biopłynów stosowane do wytwarzania energii elektrycznej, w obliczeniach, o których mowa w pkt 4, wartość odpowiednika kopalnego (EF) wynosi 91 gCO2eq/MJ.

W przypadku biopłynów stosowane do produkcji ciepła, w obliczeniach, o których mowa w pkt 4, wartość odpo­ wiednika kopalnego (EF) wynosi 77 gCO2eq/MJ.

W przypadku biopłynów stosowane w kogeneracji, w obliczeniach, o których mowa w pkt 4, wartość odpowied­ nika kopalnego (EF) wynosi 85 gCO2eq/MJ.

D. Szczegółowe wartości dla biopaliw i biopłynów

S z c z e g ó ł o w e w a r t o ś c i d l a u p r a w y : „ e e c ” z g o d n i e z d e f i n i c j ą w c z ę ś c i C n i n i e j s z e g o z a ł ą c z n i k a

Ścieżka produkcji biopaliw i biopłynów Typowa emisja gazów

cieplarnianych (gCO2eq/MJ)

Standardowa emisja gazów cieplarnianych

(gCO2eq/MJ)

etanol z buraka cukrowego 12 12

etanol z pszenicy 23 23

etanol z kukurydzy, produkowany we Wspólnocie 20 20

etanol z trzciny cukrowej 14 14

część ze źródeł odnawialnych ETBE Takie same wartości jak dla wybranej ścieżki pro­ dukcji etanolu

część ze źródeł odnawialnych TAEE Takie same wartości jak dla wybranej ścieżki pro­ dukcji etanolu

biodiesel z ziaren rzepaku 29 29

biodiesel ze słonecznika 18 18

biodiesel z soi 19 19

biodiesel z oleju palmowego 14 14

biodiesel ze zużytego oleju roślinnego lub zwierzęcego (*) 0 0

hydrorafinowany olej roślinny z ziaren rzepaku 30 30

hydrorafinowany olej roślinny ze słonecznika 18 18

hydrorafinowany olej roślinny z oleju palmowego 15 15

czysty olej roślinny z ziaren rzepaku 30 30

biogaz z organicznych odpadów komunalnych jako sprężony gaz ziemny

0 0

biogaz z mokrego obornika jako sprężony gaz ziemny 0 0

biogaz z suchego obornika jako sprężony gaz ziemny 0 0

(*) Nie obejmuje oleju zwierzęcego wyprodukowanego z produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego sklasyfikowanych jako su­ rowiec kategorii 3 zgodnie z rozporządzeniem (WE) 1774/2002.

S z c z e g ó ł o w e w a r t o ś c i d l a p r o c e s u t e c h n o l o g i c z n e g o ( w t y m n a d w y ż k a e n e r g i i e l e k t r y c z n e j ) : „ e p – e e e c ” z g o d n i e z d e f i n i c j ą w c z ę ś c i C n i n i e j s z e g o z a ł ą c z n i k a

Ścieżka produkcji biopaliw i biopłynów Typowa emisja gazów

cieplarnianych (gCO2eq/MJ)

Standardowa emisja gazów cieplarnianych

(gCO2eq/MJ)

etanol z buraka cukrowego 19 26

etanol z pszenicy (paliwo technologiczne nieokreślone) 32 45

etanol z pszenicy (węgiel brunatny jako paliwo technologicz­ ne w elektrociepłowni)

32 45

etanol z pszenicy (gaz ziemny jako paliwo technologiczne w konwencjonalnym kotle)

21 30

etanol z pszenicy (gaz ziemny jako paliwo technologiczne w elektrociepłowni)

14 19

Ścieżka produkcji biopaliw i biopłynów Typowa emisja gazów

cieplarnianych (gCO2eq/MJ)

Standardowa emisja gazów cieplarnianych

(gCO2eq/MJ)

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/57

etanol z pszenicy (słoma jako paliwo technologiczne w elek­ trociepłowni)

1 1

etanol z kukurydzy, produkowany we Wspólnocie (gaz ziem­ ny jako paliwo technologiczne w elektrociepłowni)

15 21

etanol z trzciny cukrowej 1 1

część ze źródeł odnawialnych ETBE Takie same wartości jak dla wybranej ścieżki pro­ dukcji etanolu

część ze źródeł odnawialnych TAEE Takie same wartości jak dla wybranej ścieżki pro­ dukcji etanolu

biodiesel z ziaren rzepaku 16 22

biodiesel ze słonecznika 16 22

biodiesel z soi 18 26

biodiesel z oleju palmowego (technologia nieokreślona) 35 49

biodiesel z oleju palmowego (technologia z wychwytem me­ tanu w olejarni)

13 18

biodiesel ze zużytego oleju roślinnego lub zwierzęcego 9 13

hydrorafinowany olej roślinny z ziaren rzepaku 10 13

hydrorafinowany olej roślinny ze słonecznika 10 13

hydrorafinowany olej roślinny z oleju palmowego (technolo­ gia nieokreślona)

30 42

hydrorafinowany olej roślinny z oleju palmowego (technolo­ gia z wychwytem metanu w olejarni)

7 9

czysty olej roślinny z ziaren rzepaku 4 5

biogaz z organicznych odpadów komunalnych jako sprężony gaz ziemny

14 20

biogaz z mokrego obornika jako sprężony gaz ziemny 8 11

biogaz z suchego obornika jako sprężony gaz ziemny 8 11

S z c z e g ó ł o w e w a r t o ś c i d l a t r a n s p o r t u i d y s t r y b u c j i : „ e t d ” z g o d n i e z d e f i n i c j ą w c z ę ś c i C n i n i e j s z e g o z a ł ą c z n i k a

Ścieżka produkcji biopaliw i biopłynów Typowa emisja gazów

cieplarnianych (gCO2eq/MJ)

Standardowa emisja gazów cieplarnianych

(gCO2eq/MJ)

etanol z buraka cukrowego 2 2 etanol z pszenicy 2 2 etanol z kukurydzy, produkowany we Wspólnocie 2 2 etanol z trzciny cukrowej 9 9 część ze źródeł odnawialnych ETBE Takie same wartości jak dla wybranej ścieżki pro­

dukcji etanolu część ze źródeł odnawialnych TAEE Takie same wartości jak dla wybranej ścieżki pro­

dukcji etanolu biodiesel z ziaren rzepaku 1 1 biodiesel ze słonecznika 1 1 biodiesel z soi 13 13 biodiesel z oleju palmowego 5 5 biodiesel ze zużytego oleju roślinnego lub zwierzęcego 1 1 hydrorafinowany olej roślinny z ziaren rzepaku 1 1 hydrorafinowany olej roślinny ze słonecznika 1 1 hydrorafinowany olej roślinny z oleju palmowego 5 5 czysty olej roślinny z ziaren rzepaku 1 1 biogaz z organicznych odpadów komunalnych jako sprężony gaz ziemny

3 3

biogaz z mokrego obornika jako sprężony gaz ziemny 5 5 biogaz z suchego obornika jako sprężony gaz ziemny 4 4

L 140/58 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

R a z e m d l a u p r a w y , p r o c e s u t e c h n o l o g i c z n e g o , t r a n s p o r t u i d y s t r y b u c j i

Ścieżka produkcji biopaliw i biopłynów Typowa emisja gazów

cieplarnianych (gCO2eq/MJ)

Standardowa emisja gazów cieplarnianych

(gCO2eq/MJ)

etanol z buraka cukrowego 33 40 etanol z pszenicy (paliwo technologiczne nieokreślone) 57 70 etanol z pszenicy (węgiel brunatny jako paliwo technologicz­ ne w elektrociepłowni)

57 70

etanol z pszenicy (gaz ziemny jako paliwo technologiczne w konwencjonalnym kotle)

46 55

etanol z pszenicy (gaz ziemny jako paliwo technologiczne w elektrociepłowni)

39 44

etanol z pszenicy (słoma jako paliwo technologiczne w elek­ trociepłowni)

26 26

etanol z kukurydzy, produkowany we Wspólnocie (gaz ziem­ ny jako paliwo technologiczne w elektrociepłowni)

37 43

etanol z trzciny cukrowej 24 24 część ze źródeł odnawialnych ETBE Takie same wartości jak dla wybranej ścieżki pro­

dukcji etanolu część ze źródeł odnawialnych TAEE Takie same wartości jak dla wybranej ścieżki pro­

dukcji etanolu biodiesel z ziaren rzepaku 46 52 biodiesel ze słonecznika 35 41 biodiesel z soi 50 58 biodiesel z oleju palmowego (technologia nieokreślona) 54 68 biodiesel z oleju palmowego (technologia z wychwytem me­ tanu w olejarni)

32 37

biodiesel ze zużytego oleju roślinnego lub zwierzęcego 10 14 hydrorafinowany olej roślinny z ziaren rzepaku 41 44 hydrorafinowany olej roślinny ze słonecznika 29 32 hydrorafinowany olej roślinny z oleju palmowego (technolo­ gia nieokreślona)

50 62

hydrorafinowany olej roślinny z oleju palmowego (technolo­ gia z wychwytem metanu w olejarni)

27 29

czysty olej roślinny z ziaren rzepaku 35 36 biogaz z organicznych odpadów komunalnych jako sprężony gaz ziemny

17 23

biogaz z mokrego obornika jako sprężony gaz ziemny 13 16 biogaz z suchego obornika jako sprężony gaz ziemny 12 15

E. Przewidywane szczegółowe wartości dla przyszłych biopaliw i biopłynów, które nie występowały lub występowały w niewielkich iloś­ ciach na rynku w styczniku 2008

S z c z e g ó ł o w e w a r t o ś c i s t a n d a r d o w e d l a u p r a w : „ e e c ” z g o d n i e z d e f i n i c j ą w c z ę ś c i C n i n i e j s z e g o z a ł ą c z n i k a

Ścieżka produkcji biopaliw i biopłynów Typowa emisja gazów

cieplarnianych (gCO2eq/MJ)

Standardowa emisja gazów cieplarnianych

(gCO2eq/MJ)

etanol ze słomy pszenicy 3 3 etanol z odpadów drzewnych 1 1 etanol z drewna uprawianego 6 6 olej napędowy wytwarzany metodą Fischer-Tropsch z odpa­ dów drzewnych

1 1

olej napędowy wytwarzany metodą Fischer-Tropsch z drewna uprawianego

4 4

DME z odpadów drzewnych 1 1 DME z drewna uprawianego 5 5 metanol z odpadów drzewnych 1 1 metanol z drewna uprawianego 5 5 część ze źródeł odnawialnych MTBE Takie same wartości jak dla wybranej ścieżki pro­

dukcji metanolu

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/59

S z c z e g ó ł o w e w a r t o ś c i s t a n d a r d o w e d l a p r o c e s ó w t e c h n o l o g i c z n y c h ( w t y m n a d w y ż k a e n e r g i i e l e k t r y c z n e j ) : „ e p – e e e ” z g o d n i e z d e f i n i c j ą w c z ę ś c i C n i n i e j s z e g o z a ł ą c z n i k a

Ścieżka produkcji biopaliw i biopłynów Typowa emisja gazów

cieplarnianych (gCO2eq/MJ)

Standardowa emisja gazów cieplarnianych

(gCO2eq/MJ)

etanol ze słomy pszenicy 5 7

etanol z drewna 12 17

olej napędowy wytwarzany metodą Fischer-Tropsch z drewna 0 0

DME z drewna 0 0

metanol z drewna 0 0

część ze źródeł odnawialnych MTBE Takie same wartości jak dla wybranej ścieżki pro­ dukcji metanolu

S z c z e g ó ł o w e w a r t o ś c i s t a n d a r d o w e d l a t r a n s p o r t u i d y s t r y b u c j i : „ e t d ” z g o d n i e z d e f i n i c j ą w c z ę ś c i C n i n i e j s z e g o z a ł ą c z n i k a

Ścieżka produkcji biopaliw i biopłynów Typowa emisja gazów

cieplarnianych (gCO2eq/MJ)

Standardowa emisja gazów cieplarnianych

(gCO2eq/MJ)

etanol ze słomy pszenicy 2 2

etanol z odpadów drzewnych 4 4

etanol z drewna uprawianego 2 2

olej napędowy wytwarzany metodą Fischer-Tropsch z odpa­ dów drzewnych

3 3

olej napędowy wytwarzany metodą Fischer-Tropsch z drewna uprawianego

2 2

DME z odpadów drzewnych 4 4

DME z drewna uprawianego 2 2

metanol z odpadów drzewnych 4 4

metanol z drewna uprawianego 2 2

część ze źródeł odnawialnych MTBE Takie same wartości jak dla wybranej ścieżki pro­ dukcji metanolu

C a ł k o w i t a w a r t o ś ć d l a u p r a w y , p r o c e s ó w t e c h n o l o g i c z n y c h , t r a n s p o r t u i d y s t r y b u c j i

Ścieżka produkcji biopaliw i biopłynów Typowa emisja gazów

cieplarnianych (gCO2eq/MJ)

Standardowa emisja gazów cieplarnianych

(gCO2eq/MJ)

etanol ze słomy pszenicy 11 13

etanol z odpadów drzewnych 17 22

etanol z drewna uprawianego 20 25

olej napędowy wytwarzany metodą Fischer-Tropsch z odpa­ dów drzewnych

4 4

olej napędowy wytwarzany metodą Fischer-Tropsch z drewna uprawianego

6 6

DME z odpadów drzewnych 5 5

DME z drewna uprawianego 7 7

metanol z odpadów drzewnych 5 5

metanol z drewna uprawianego 7 7

część ze źródeł odnawialnych MTBE Takie same wartości jak dla wybranej ścieżki pro­ dukcji metanolu

L 140/60 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

ZAŁĄCZNIK VI

Minimalne wymagania w odniesieniu do zharmonizowanego formatu krajowych planów działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych

1. Przewidywane końcowe zużycie energii:

Końcowe zużycie energii brutto w sektorze energii elektrycznej, transportu oraz w sektorze ciepłowniczym w roku 2020 z uwzględnieniem skutków wprowadzenia środków polityki efektywności energetycznej.

2. Krajowe cele sektorowe w roku 2020 oraz szacowany udział energii ze źródeł odnawialnych w sektorze energii elektrycznej, ciepłownictwie oraz w sektorze transportu:

a) docelowy udział energii ze źródeł odnawialnych w sektorze energii elektrycznej w roku 2020;

b) szacowany kurs udziału energii ze źródeł odnawialnych w sektorze energii elektrycznej;

c) docelowy udział energii ze źródeł odnawialnych w sektorze ciepłownictwa w roku 2020;

d) szacowany kurs udziału energii ze źródeł odnawialnych w sektorze ciepłownictwa;

e) szacowany kurs udziału energii ze źródeł odnawialnych w sektorze transportu;

f) orientacyjne kursy krajowe, o których mowa w art. 3 ust. 2 oraz w załączniku I część B.

3. Środki służące osiągnięciu tych celów:

a) przegląd wszystkich polityk i środków dotyczących promowania wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych;

b) szczegółowe środki służące spełnieniu wymagań art. 13, 14 i 16, łącznie z koniecznością rozszerzenia lub wzmoc­ nienia istniejącej infrastruktury, aby ułatwić integrację ilości energii ze źródeł odnawialnych koniecznej do osiąg­ nięcia krajowego celu ogólnego na rok 2020, środki służące przyspieszeniu procedur autoryzacji, środki służące ograniczaniu przeszkód natury innej niż technologiczna oraz środki dotyczące art. 17–21;

c) systemy wsparcia w zakresie promocji wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych w sektorze energii elektrycz­ nej stosowane przez dane państwo członkowskie lub grupę państw członkowskich;

d) systemy wsparcia w zakresie promocji wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych w sektorze ciepłownictwa lub chłodnictwa stosowane przez dane państwo członkowskie lub grupę państw członkowskich;

e) systemy wsparcia w zakresie promocji wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych w sektorze transportu stosowane przez dane państwo członkowskie lub grupę państw członkowskich;

f) szczegółowe środki w zakresie promocji wykorzystania energii z biomasy, zwłaszcza wykorzystania nowych rodzajów biomasy, uwzględniające:

(i) dostępność biomasy: zarówno potencjał krajowy, jak i import;

(ii) środki służące zwiększeniu dostępności biomasy, uwzględniające innych użytkowników biomasy (sektor rolnictwa i sektor leśnictwa);

g) planowane wykorzystanie transferów statystycznych między państwami członkowskimi oraz planowany udział we wspólnych projektach z innymi państwami członkowskimi oraz państwami trzecimi:

(i) szacowana nadwyżka produkcji energii ze źródeł odnawialnych w odniesieniu do orientacyjnego kursu, która mogłaby zostać przekazana innym państwom członkowskim;

(ii) szacowany potencjał dla wspólnych projektów;

(iii) szacowane zapotrzebowanie na energię ze źródeł odnawialnych, które ma być pokrywane inaczej niż z produkcji krajowej.

5.6.2009 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 140/61

4. Oceny:

a) łączny spodziewany wkład każdej z technologii energii odnawialnych w realizację obowiązkowych celów na rok 2020 oraz kursu okresowego w zakresie udziału energii ze źródeł odnawialnych w energii elektrycznej, ogrze­ waniu i chłodzeniu oraz w transporcie;

b) łączny spodziewany wkład środków na rzecz wydajności energetycznej i ograniczenia zużycia energii w realizację obowiązkowego celu na rok 2020 oraz kursu okresowego w zakresie udziału energii ze źródeł odnawialnych w energii elektrycznej, ogrzewaniu i chłodzeniu oraz w transporcie.

L 140/62 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 5.6.2009

ZAŁĄCZNIK VII

Rozliczanie energii z pomp cieplnych

Ilość energii aerotermalnej, geotermalnej i hydrotermalnej wychwyconej przez pompy cieplne uznawanej za energię ze źró­ deł odnawialnych dla celów niniejszej dyrektywy, ERES, oblicza się zgodnie z następującym wzorem:

ERES = Qusable * (1–1/SPF)

gdzie:

— Qusable = szacunkowe całkowite użyteczne ciepło pochodzące z pomp cieplnych, spełniające kryteria, o których mo­ wa w art. 5 ust. 4, wdrożone w następujący sposób: bierze się pod uwagę jedynie pompy cieplne, dla których SPF > 1,15 * 1/η,

— SPF = szacunkowy przeciętny czynnik wydajności sezonowej dla tych pomp cieplnych,

— η to stosunek pomiędzy całkowitą produkcją energii elektrycznej brutto i pierwotnym zużyciem energii dla produkcji elektryczności, obliczany jako średnia UE oparta na danych Eurostat.

Nie później niż do 1 stycznia 2013 r. Komisja ustanawia wytyczne dla państw członkowskich, w jaki sposób mają one sza­ cować wartości Qusable i SPF dla różnych technologii i zastosowań pomp cieplnych, biorąc pod uwagę różnice w warunkach klimatycznych, w szczególności klimaty bardzo zimne.